The Doors CDR

01 Crystal Ship
02 L.A. Woman
03 Strange Days
04 People Are Strange
05 Not To Touch The Earth
06 I Can't See Your Face In My Mind
07 Light My Fire
08 The Unknown Soldier
09 The Spy
10 The End

Uit een recente ILM-draad. Heb alleen sindsdien nr.3 veranderd nadat ik Strange Days opnieuw heb geluisterd. Fan-tas-tisch. En een hele rare ervaring, zeker voor iemand die niet zo naar teksten luistert, kon namelijk het hele album woord-voor-woord meezingen.

Was ook vergeten dat Strange Days niet alleen mijn favoriete album van de The Doors is maar ook een van mijn favoriete albums ooit. Wat me alweer opvalt is dat Morrison geen “goede” stem bezat maar een subliem gevoel voor timing. Dat wat zijn teksten ook die kracht geeft voorbij het papier.

Wat ik laatst observeerde over Joy Division geldt ook voor The Doors, echt een band die je ergens laat in je tienerjaren ontdekt en anders nooit echt zal begrijpen (Morrison niet zozeer substituut-vader als meer een schaduwvader.) The Doors waren voor mij een cruciale band in hoe ze functioneerde als een katalysator voor een ontluikende interesse in de jaren zestig. Het essentiële document was niet de doodsaaie sensatiebiografie No One Here Gets Out Alive maar The Doors Illustrated wat ik in de bibliotheek vond. The Doors Illustrated is eigenlijk een hele mooie uitgave van Danny Sugermans knipselmap over de band. Met vaak interessante interviews waaruit ik gretig boeken en auteurs noteerde die Morrison beviel. Zonder Morrison was ik niet Nietzsche, Norman O. Brown, Kerouac, Baudelaire of Rimbaud gaan lezen (uiteindelijk wel denk ik, maar niet als geconcentreerde “vuistslag” op die leeftijd.) Het was misschien een dronken eikel, maar wel een belezen dronken eikel.

Om even door te gaan: zat net in mijn hervonden The Doors Illustrated te bladeren en het viel mij op hoe serieus rock werd genomen in die tijd als onderdeel van een totale politiek-esthetische beweging/levenstijl. Veel intelligente recensies (met referenties naar literatuur/films/filosofie die hout snijden en voorbij een spel met symbolen gaan.) Interviews zijn ook van hoogstaand niveau, je merkt dat er werkelijke interesse is naar dialoog van beide kanten en alles nog niet zo is voorgekookt als tegenwoordig (ik kan echt op geen enkele muzikant/zanger komen waar ik tegenwoordig nog van wil weten of hij of zij wat te melden heeft.)

Tweede punt. Zag opeens ook in waarom Bob Dylan me nooit heeft aangetrokken: Oude Testament. Heb ik niks mee. Morrison is de interessante kant: de complete griekse tragedies. De man zelf was er bewust mee bezig ("He took a face from the ancient gallery" etc. prachtig) maar als je het zo bekijkt: vier jaar, een opkomst en neergang die vanaf het begin vast lijkt te staan, die niet anders had kunnen worden opgelost. Pure lotsbestemming. Hij kondigt het al aan in eerste bio van de platenmaatschappij (begin 1967?): "I've always been attracted to ideas that were about revolt against authority." Inmiddels is de angel er effectief uitgehaald, hij is zo deel geworden van die Heilige Drie-eenheid samen met Che en Marley. Rebellie als modeaccessoire. Iemand waar je verder niet over hoeft na te denken. Tijdloos worden is een vloek.