AFX – Analogue Bubblebath 3 (1993)

“Maar wanneer een geloof verdwijnt, wordt het overleefd, en wel steeds hardnekkiger – om de afwezigheid te maskeren van ons verloren gegane vermogen nieuwe dingen realiteit te geven – door een fetisjistische verknochtheid aan de oude dingen die dat geloof leven had ingeblazen, alsof in die dingen en niet in ons het goddelijke zetelt en alsof ons huidige ongeloof een accidentele oorzaak heeft – de dood der Goden.”

Marcel Proust – Plaatsnamen: de naam

Detroit. Fabrieksdub. Gabberacid gelardeerd met droomstof. Schizoacid. Een stofzuiger die wordt uitgezet. Breakbeat Glass. De avonturen van een op hol geslagen virusscanner. My Little Pony Wagner. De koortsdromen van een drumcomputer. Packman op zoek naar crack. Een rukkende cyborg onder de douche. De nacht over een verlaten ijsplaneet. Rave voor Blade Runners.

De Catch the Breeze anthologie heeft me vergiftigd met een melancholie naar 91-94. Ongetwijfeld een geïdealiseerd beeld van een zorgeloos bestaan, naast die van een achteloze futuristische cultuur waar smeltende gitaarliedjes over pastorale extase voor het eerst de overweldigende golf van droomhouse weet aan te raken. Analogue Bubblebath 3 is uit de tijd dat Richard James niets fout kon doen en prachtplaat na prachtplaat uitbracht (Analogue Bubblebath 3 werd ongeveer op hetzelfde tijdstip uitgebracht als zijn Surfing On Sine Waves album op Warp.) De muziek heeft niets aan kracht ingeboet. Wat me intrigeert is hoe achteloos James verschillende vormen van techno bij elkaar gooit en hoe jammer het is dat hij in plaats van album/albums niet stelselmatig is doorgegaan met het uitbrengen van dit soort guerrilla-uitgaven.

En om in een licht pessimistische bui te eindigen (onvermijdelijk lijkt wel in december wanneer ik steevast wordt getroffen door een muzikale verzadiging die ongeveer twee maanden zal aanhouden.) Natuurlijk wordt er op het moment genoeg doorgewerkt op de modellen van Slowdive (Ulrich Schnauss, Pluramon, etc.) en AFX (Sten) maar het plezier dat ik er uit haal is uiteindelijk meer genealogisch/nostalgisch dan het kraakheldere genot van naïviteit en plots opende mogelijkheden. (Wat niet hetzelfde is als de meta-dip die ouwe zemelaar doormaakt. Jammer om te zien dat iemand zo gevangen zit in zijn anglo-amerikaanse blik, dat hij niet door heeft dat Europa er allang weer met het initiatief vandoor is. Inmiddels mag wel duidelijk zijn waarom ik mij in 2005 in de Herwaardering van Rave ga storten.)


De originele Mastered by Nimbus inscriptie op de binnenrand van de cd, in bubbelverpakking, ooit voor 20 piek gekocht bij Get, inmiddels tegen de $40 waard, zag ik zo voorbij komen. Gelul natuurlijk, dit is geen postzegel...herinneringen geef je niet uit handen.