Daar gaan we.

“Word to the motherfucker.”

N.W.A. – Straight Outta Compton


Sorry, ik kon even geen hoogdravend citaat vinden om mijn blog te starten. Mijn huis is op het moment een puinhoop dankzij een verbouwing. De verbouwing die alle verbouwingen overbodig zal maken. Meer ruimte, eindelijk een goede vloer, nieuwe douche, meer kastruimte, nieuwe keuken. Al mijn boeken (behalve de Derrida Reader: Between The Blinds en nog een paar laatste aanwinsten) zijn mooi opgestapeld in een oud kinderbed dus daar kan ik ook niet bij om een daverend citaat op te zoeken.

Een paar inleidende gedachten. De taalkwestie. Ik heb wat advies ingewonnen bij potentiële lezers en vrienden over de keuze tussen Engels of Nederlands als voertaal. Een keuze tussen een groter lezerspubliek, deelname aan de blogosphere en directere participatie aan discussies en vraagstukken die mij op muziekgebied interesseren of proberen in het Nederlandse taalgebied waar nog veel “open plekken” zijn voor een startende blogger aan een behoefte te voldoen? Uiteindelijk toch een keuze voor de denktaal, de taal waarin je, als het er echt op aan komt, waarschijnlijk subtieler in uit kunt drukken (al heb je in het Engels een prachtige gereedschapkist om mee over muziek te schrijven.) Bij Kindamuzik ging het wat mij betreft heel lang heel goed, al voelde ik op een gegeven moment ook dat ik tegen een grens kwam te zitten qua vocabulaire en toch ook speelsheid.

Wat te verwachten? Zo als ik het nu voor me zie. Ideeën genereren. Observaties over muziek, theorie, mijn omgeving, science fiction, boeken, film. Hopelijk niet teveel lappen tekst, dat soort monster essays laat ik graag over aan de heren Carlin en Fisher. Meer een collectie aforismen.

Wat me tot nu toe altijd heeft tegengehouden, behalve tijd, is de angst voor het blogleven, de druk om te produceren, om alles te vertalen naar het digitale en de blog als iets eindeloos dat op een gegeven moment een schuldgevoel produceert wanneer de vaart er uit is. Vandaar deze beslissing: Droommachine: Sporenburg zal precies een jaar bestaan. Dan gaat resoluut de stekker eruit en zie ik na evaluatie wel wat ik verder doe (iets anders of helemaal niets.) We zullen zien, Manic Street Preachers en Jane’s Addiction hielden zich helaas ook niet aan hun bewonderswaardige beloftes.

Ik zie zoiets voor me als Eno’s A Year With Swollen Appendices (nooit gelezen trouwens, misschien nu 1995 steeds verder in het verleden ligt wordt het interessanter om dat boek eens uit te proberen) of The Shape Of Further Things van Brian Aldiss (net gelezen, een soort proto-blog eigenlijk, die beschrijving van een maand in 1969, doorweven met biografisch materiaal, theorie, geschiedenis van SF, etc.)