Carl Craig - Landcruising

Vorige week weer eens uit de kast getrokken (een beetje om in de stemming te komen voor Mills en Garnier in Paradiso.) En ik moet zeggen Landcruising lijkt met de jaren beter te worden. Toen de plaat uitkwam, in de nazomer van 1995, was het een redelijk controversieel werk: eerst een korte golf van juichende recensies, snel gevolgd door sceptische geluiden (“kan zich niet meten met zijn beste werk,” “positief ontvangen omdat het nou eenmaal Craig is”…zoiets.) Ik was het wel met die sceptische geluiden eens, nadat ik de plaat had aanschaft omdat ik ‘Mind Of A Machine’ zo’n weergaloos mooi nummer vond. Heb zelfs ooit op het punt gestaan om de plaat te verkopen, maar ja, een Carl Craig verpats je niet.

Maar nu er, alleen al door het verstrijken van de jaren een extra laag melancholie is toegevoegd aan de muziek, lijkt Landcruising onmisbaar geworden. Ik ben eigenlijk op een nieuwe manier naar de plaat gaan luisteren nadat Craig een paar jaar geleden in een interview stelde dat de plaat onbegrepen was, dat het zijn uitgesproken Europese plaat was, niet zozeer een Amerikaans antwoord op Autobahn (kan het ook zijn, naast een ode aan Tangerine Dream) maar een verzameling indrukken van een nachtelijk Europa, sporen van licht, halfdromerig gezien vanuit vliegtuigen. Techno die naar diepte en tijdloosheid streeft en deze regelmatig bereikt.

De gedachte kwam trouwens na Mills en Garnier in mij op: nu een deel van het publiek voor house/techno ouder wordt en er blijkbaar behoefte ontstaat naar terugblikken en historische perspectieven, eindigen we dan over twintig jaar in nette muziektheaters? Allemaal zitplaatsen voor halfdove en gedistingeerde oud-ravers. En luisteren we dan naar uitvoeringen van Landcruising, deze avond aangevuld met een selectie uit het werk van Derrick May?