Bayern München– Ajax 4-0

Dramatisch, heet dat te zijn. Gewogen en te licht bevonden. Maar ook niet onverwacht. Je hebt hier met een structureel probleem te maken, waar de laatste vijf jaar een elite van ongeveer acht Europese clubs zich heeft kunnen vormen die de komende jaren de dienst gaan uitmaken. En Bayern is daar nog de minste van. Je hebt clubs (Tottenham Hotspur in Engeland bijvoorbeeld) die de aansluiting ooit hebben gemist en op onoverkomelijke achterstand zijn komen te staan. Dat proces herhaalt zich nu voor Ajax in Europa. Tenzij Van der Vaart (nu al over zijn top) natuurlijk die 0-1 er gewoon in tikt, dan is structuur opeens nietszeggend.

Het Olympia stadion word ik trouwens altijd erg zenuwachtig van. Is daar sinds 1974 ooit wat aan veranderd? Want de camera hangt nog steeds op dezelfde hoogte, op dezelfde afstand naar het speelveld. In combinatie met die steile tribunes en atletiekbaan voel je bijna de geesten door het huidige voetbal verschijnen. Het spookt daar door de combinatie van geometrie en herinneringen.

Heb de tweede helft lekker naar Real Madrid – AS Roma gekeken op de Belg. Real komt terug van een 0-2 achterstand dankzij een ontketende Figo en een herboren Raul. Bij 4-2 gingen ze de Romeinen onder leiding van cultfiguur Guti maar weer eens zoektikken, die vervolgens wat nare trappen uitdeelden. Het zag er hoopgevend uit voor Real, maar of je er op kan bouwen waag ik te betwijfelen (er zijn een paar flierefluiters die daar de boel goed uit balans trekken.) En of dat eigenlijk uitmaakt is een vraag waar ik nog wel eens op zal terugkomen.