De plaag van de rijdende spierbundels

Vanochtend geïntrigeerd het hoofdredactionele commentaar in De Volkskrant gelezen, dat niet over Irak of bezuinigingen handelde maar over de opkomst en het asociale gehalte van de SUV (Sport Utility Vehicle, die veredelde Jeeps als het ware.) Interessant dat die dingen een heus Maatschappelijk Vraagstuk aan het worden zijn. Ik kom geregeld in Laren bij mijn schoonouders en het valt me de laatste tijd op dat, naast de lelijke rode broeken, het straatbeeld wordt beheerst door die bakbeesten.

Het stuk stipt even de symbolische waarde van de SUV aan, maar gaat daar verder niet op in. En dat is jammer want wat betekent zo’n SUV nou? Allereerst is het een extensie van de woning-als-fort, een nieuwe uiting van de paranoiacultuur. Bret Easton Ellis is in Lunar Park op zijn best wanneer hij met zijn satirische blik de angstcultuur van de hogere Amerikaanse middenklasse aanpakt waarin de SUV, naast kalmeringsmiddelen en antidepressiva voor kinderen, een centrale rol speelt.

Nu is het continue dissen van de Amerikaanse cultuur op een gegeven moment ook saai en toch ontkom je niet aan het idee dat de SUV een sublimatie is van de minder charmante kanten van de Amerikaanse psyche, namelijk de opgeblazen sportschoolcultuur. Ik denk altijd met veel plezier terug aan Camille Paglia die ten tijde van het WK voetbal ’98 scherpzinnig analyseerde dat de elegante fysiek van de Europese man gerelateerd was aan een jeugd van voetbal spelen (hoera, we zijn ergens allemaal Zidanes!) en hoe deze afstak met de lompe beefcake fysiek van Amerikaanse mannen. De SUV is een spierbundel in je hoofd, een intimiderend schild naar de buitenwereld toe. Wat dat betreft ben je met een grote denksprong zo bij het buitenlands beleid van de V.S. die als een SUV de rest van de straat bedreigt.