Het doelpunt van Eder tegen de Sovjet Unie (WK 1982)

Aangezien ik laatst Eder noemde, moest ik toch even kijken of hij inderdaad zo’n fabelachtige traptechniek had, want herinneringen blijven natuurlijk onzekere fenomenen. Niet in dit geval. Het achteloze overstapje van Falçao is wel verschrikkelijk cool. Het opwippertje en dan zo hard met zulke effect de bal langs een stomverbaasde Dassaev (toch op dat moment de beste keeper van de wereld) rossen, dat is klasse.

Wat me trouwens opvalt is hoe relaxt het voetbal oogt. Is het WK 1982 niet het definitieve breekpunt in de voetbalesthetiek? De twee best voetballende elftallen die ten onder gaan aan hun eigen frivoliteit en vervolgens overstappen op meer effectief en dus saai voetbal? Want eigenlijk, met uitzondering van een sporadische inval van Real Madrid, heb ik nooit meer iets gezien wat in de buurt komt van het in slowmotion naar de goal combineren van Brazilië of de snelle dans van korte passes van Frankrijk (eigenlijk mijn favoriete voetbalelftal ooit.) Een zelfbetovering. Het idee dat in het exces van techniek een waarachtigere vorm van voetbal huist.