Ajax - Heerenveen 1-3

Thuisnederlagen, dat gebeurt niet vaak. En dat merk je ook aan het publiek. Meteen boos, elke fout lijkt de wereld door te vergaan en dan beginnen ze onderling ook ruzie te maken (want je moet je toch ergens op afreageren?) Ik weet niet, ik mis toch een zekere Amsterdamse houding, tussen gelatenheid en existentiële chagrijnigheid in, die je in De Meer zag bij dit soort wedstrijden. Vraag me ook niet af of een groot aantal Ajax-supporters nog met teveel pretenties in hun hoofd rondlopen, laten we wel wezen, op de lange termijn gezien leven we in steeds wijder wordende echo’s van glorietijden.

Vreemd genoeg was er de eerste helft geen vuiltje aan de lucht behalve dat Heitinga en Maxwell de hele tijd hele onzorgvuldig en risicovol balverlies leden. Heerenveen speelde, na een kapitale misser van Maxwell wat gewoon de 2-0 had moeten betekenen, een hele goede en slimme wedstrijd, speelde eigenlijk zoals Ajax hoort te spelen, met druk op de tegenstander. Dit Ajax kan daar helemaal niet tegen, wordt zenuwachtig van tegenwicht en gesloten ruimtes. Verder de gebruikelijke problemen: weinig persoonlijkheid/karakter, geen spelverdeler en dramatische fysiek (het blijven allemaal hobbits.) Dit gaat een heel lang en troosteloos seizoen worden.