Villalobos – Hireklon

De reacties op het nieuwe (mini)album van Villalobos zijn bijna identiek. Dan heb ik altijd zin om er eens lekker eigenwijs tegen in te gaan. Gaat dit keer niet gebeuren want de consensus rond Thé Au Harem D’Archimède klopt. Dat wil zeggen: lastig te doorgronden, vaak gortdroge microhouse, die de melodische en structurele charme van het baanbrekende Alcachofa mist…”behalve dan openingstrack ‘Hireklon’”, roept iedereen in koor. En terecht want ‘Hireklon’ is een van de avontuurlijkste housetracks van de laatste jaren, een die je weer vertrouwen geeft in de oneindige mogelijkheden van het genre. Het is een verzameling subtiliteiten die een mooi gevoel van ruimtelijkheid schept (antiek, mysterieus…flitsen van heidense gebouwen waar kennis huist): een ritme dat lijkt opgebouwd uit handgeklap en klikkende hakken, de sporadische verschijning van een basnoot, een gruizige echo en dan flarden van akoestische gitaar. Kortom: micro-flamenco.

Trouwens als Mañana van Savath & Savalas met zijn acht volwaardige tracks al moeilijk een minialbum kan worden genoemd, is dat met Thé Au Harem D’Archimède qua speelduur (meer dan 70 minuten) helemaal lastig. Die kwalificatie is dus niet meer een kwestie van kwantiteit maar van een haast onuitgesproken afspraak tussen artiest en luisteraar: dit is nieuw werk dat gevoelsmatig te snel verschijnt na mijn vorige album maar wat ik jullie toch niet wilde onthouden. Zo lijkt Villalobos te suggereren dat de verhouding tussen prijsnummer en minimale DJ-tools Thé Au Harem D’Archimède maakt tot een andere entiteit dan een volwaardig album. Waarschijnlijk vanuit de DJ gedacht: een verzameling van drie 12-inches vertaalt naar cd (in plaats van andersom.)