Plastikman – Musik

Een album waar voor je in beweging moet zijn. Als ik er voor ga zitten, sta ik binnen de kortste keren de afwas te doen, let ik niet op en is de plaat voorbij zonder dat ik er iets van kan herinneren. Maar op de fiets, in de auto/metro/trein kan je een juiste balans vinden tussen trance, oplettendheid en de lege acid van Plastikman. Musik luister je bijna altijd als voor de eerste keer. De plaat heeft een paar ankerpunten waar herinneringen aan blijven plakken (de meest dansbare momenten eigenlijk) maar voor de rest is het muziek die ongevoelig is voor nostalgie, de muziek is altijd (is het daarom dat Plastikman ons er tussendoor moet aan herinneren dat “time is passing…time is passing”?) Merk nu pas dat ook Musik een hele extreme variant van dub is, compleet ontdaan van reggae wortels, maar nog steeds dub…ritme, steeds maar ritme en dan hele subtiele echo’s en verplaatsingen van geluid, openingen van ruimte. Want Musik klinkt op het eerste gehoor plat maar is weldegelijk ruimtelijk. Alleen op later werk laat hij meer zuurstof toe en daarom doen Consumed en Closer mij uiteindelijk meer. Musik blijft echter de meest mysterieuze Plastikman, zelfs tien jaar na verschijning.