Ashes of Time

Net mijn recentelijk aangeschafte DVD van Ashes of Time (1994) gekeken. En ben nog geen stap verder gekomen in het ontrafelen van de film. Is de tweede keer dat ik hem zie en het helpt ook niet dat ik bijna alles was vergeten (heel even dacht ik dat ik jaren geleden per ongeluk een andere film had gezien.) Het is inderdaad zoals iemand ooit treffend omschreef “Seven Samurai at Marienbad”. Ziet er, zoals elke Wong Kar Wai film, fantastisch uit maar door de manier van vertellen (non-lineair, personages vloeien in elkaar over) kom je in een aardig doolhof terecht. Bovendien weer dat gevoel dat ik als westerling bepaalde verwijzingen, een literaire kennis mis (aan de andere kant Ashes of Time was ondanks de sterrencast destijds een commerciële mislukking in Hong Kong.) Na verloop van tijd geniet ik ook meer van het gebruikelijke Wong Kar Wai existentialisme, de beelden, de gezichten, muziek en geef ik het volgen van de plot op. Gaat ook makkelijk omdat hij samen met cameraman Christopher Doyle compleet uit zijn dak is gegaan. De film ademt vaak een sfeer uit van “we gaan Film opnieuw uitvinden.”



De DVD versie van Ashes of Time is onder Wong Kar Wai fanaten altijd punt van discussie. Meer door geluk dan door wijsheid heb ik de Mei Ah versie aangeschaft, die acceptabel heet, vooral omdat de World Video DVD versie door het leven gaat als “de slechtste DVD aller tijden.” Het is niet echt optimaal beeld, alsof de film niet goed bewaard is geweest, en het ritme van de ondertitels is weer eens ouderwets onregelmatig maar het krijgt er wel weer het juist cultgehalte door. De film een keer in de bioscoop zien zou natuurlijk een geschenk uit de hemel zijn, al zie ik dat er niet snel van komen (het is een beetje zijn “vergeten film”, net gemaakt voordat hij met Chungking Express faam maakte in het Westen…ben helaas nog steeds niemand tegen gekomen die Ashes of Time heeft gezien.)