Today/Amsterdam/Batman Begins

Gisteren realiseerde ik mij dat Superpitchers Today niet gewoon als achtergrondmuziek kan functioneren. Of je moet hem in totale stilstand tot je nemen, in stonede diepte languit op de bank verzinken (geen geduld meer voor), of als motorik, de mechanische ritme/beweging synthese. Op de fiets is het alsof je wakker droomt: zonovergoten Germaanse wouden die uit je hoofd schieten, projecteert en vervolgens samen met de stad doorkruist. Er is wat mij betreft weinig kosmisch aan Today, het is aardse muziek, zowel pastoraal als stedelijk Dat is denk ik de spanning die de mix zijn eigen karakter geeft. Op een niveau dan. Er is bijvoorbeeld ook op emotioneel niveau nog de 19e eeuwse/futuristische melancholie die Superpitcher zo goed aanvoelt. ’s Nachts op de weg terug komt die laag veel meer op de voorgrond (met name dankzij die fantastische Psychonauts track.)

De stad voelde raar. Dat typische karakter van een warme zondag: de neurotische laag van arbeid is even afwezig om vervangen te worden door een soort zinloze, haast verveelde geilheid. Bovendien zijn de toeristen, “de verliezers”, de freaks, de gekken opeens zo zichtbaar. Opeens realiseerde ik wat Sporenburg en omgeving definieert: de afwezigheid van marges. Er zijn hier nog wel junkies/alcoholisten en gekken, alleen ze zijn allemaal braaf en lief en wonen op de hoek in een verzorgd opvangtehuis. Dit is de toekomst waar ik woon. Of beter de rest van Amsterdam woont nog in de 20ste eeuw, misschien zelfs op plekken in de 19e eeuw.

De verkoeling van de bioscoop opgezocht (dat is ook wel eens anders geweest). De verschrikkelijke trailer had me afgeschrikt maar toch Batman Begins gezien na een vrij positieve recensie in De Volkskrant die sprak over haast Europese buitenwijken en Batman die zich als een soort performance artiest manifesteert. Daar sloeg mijn hoofd, als voormalig specialist in de hogere Batmankunde, een beetje van op hol. Wat mij betreft hadden die buitenwijken nog Europeser gemogen, ik fantaseerde al iets Oostblokachtigs, nog grijzer, nog blokkiger of viezer (Batman in Stalker.) Dit deed me soms meer aan Blade Runner denken…ook acceptabel natuurlijk. Het had misschien ook nog wat extremer gemogen op psychologisch niveau. Maar wat klaag ik? Er zit eigenlijk heel veel in over maskers, theater, zelfoverwinning, angst, trauma, Oedipus, catharsis (ligt het aan mij of is de psychoanalyse in Hollywood bezig aan een comeback?) En het wordt niet al teveel uitgespeld. Op zijn sterkste momenten maakt de film “per ongeluk” interessante verbanden: archetypes van het kwaad, de angsten van massale drugspsychose van de 60s, mythologie, de utopie als festival waar de zot een dag koning is. Met name de manier waarop de ontsnapte psychopaten Batman met een extra intensiteit hallucineren om zich daarna op hem te storten en haast uit elkaar rukken is fantastisch. Er komt ongetwijfeld een vervolg en ik hoop dat ze deze toon weten vast te houden, zonder camp, de korte vechtscene’s een explosie van chaos. Nog niet mijn ideale Batmanfilm, die zal er ook nooit komen, want dat zou een soort Antonioni’s Batman zijn, een Batman die echt worstelt met vervreemding en leegte (en met Detroit techno soundtrack!)…maar goed genoeg.