Tago Mago dan ook maar.

Zeker niet mijn favoriet van Can, de tweede helft blijft als je niet in de juiste melige bui bent hippie geneuzel van de bovenste plank. Maar goed ik zat vanochtend naar Soundtracks te luisteren en even dacht ik dat iemand op straat gezellig mee zat te fluiten. Nou ben ik zeker geen audiofiel maar dat soort ruimtelijkheid word ik erg blij van. Dus eens kijken of de opgeschoonde Tago Mago ook aan kracht wint (zo even snel is het alweer Suzuki's stem die het meeste wint door de remaster.) Wat me al een tijd tegenhield was het idee dat Tago Mago vies en gruizig moet klinken...een stoffig doolhof van waanzin (gele muziek...wel grappig dat de associatie bij elk album lijkt te corresponderen met de kleur van de achterhoes die de originele cd-uitgaven hadden, dus de waanzin van Tago Mago: geel, die ondoordringbare jungle van Ege Bamyasi: groen, de oceanische omhelzing van Future Days: blauw, het kosmische verlangen van Soon over Babaluma: paars) De kleur van het Tago Mago artwork is nu trouwens ook veel mooier.

edit: na een paar keer luisteren is het alsof je naar muziek luistert die jarenlang was opgesloten en eindelijk kan ademen. Nog meer dingen die opeens opvallen: de keyboardgloed van Schmidt en die ontploffing/donder tussen Mushroom en Oh Yeah lijkt opeens door George Lucas te zijn geproduceerd.

(bovendien een lieve fanboy tekst in het boekje van Bobby Gillespie. Kan me goed voorstellen dan de Jesus & Mary Chain liveversie van Mushroom erg cool moet zijn geweest.)