Diepzwarte dieetpil

Heb eindelijk de promo met acht tracks van het Tiefschwarz album gehoord. Klinkt in ieder geval minder desastreus dan ik had verwacht. En wat ik had verwacht was weer een fijne koffietabel cd na berichten over “progressie, Tracey Horn, pop”. Wat is het toch met producers die naam maken in het format en de cyclus van de 12-inch dat wanneer ze een album gaan maken, bijna zonder uitzondering dat enge verhaal beginnen over “echte liedjes, echte instrumenten, jazz.” En dat na al die jaren nog steeds niet duidelijk is dat het niet werkt. Maar goed, dat jazzy geneuzel met echte instrumenten lijkt op Eat Books afwezig. Het begint eigenlijk best wel goed, ‘Warning Sign’ heeft tegen het einde weer fijn tiefschwarziaans punctum, ‘Troubled Man’ doet me denken aan een ouderwets lekkere Laidback hit en op ‘Wait & See’ werkt de samenwerking met Chikinki goed. De rest met uitzondering van het majestueuze ‘Issst’ bezit geen karakter. Het heeft weinig met Tiefschwarz zelf te maken, ze zijn hun touch gezien recente remixes totaal niet kwijtgeraakt. Het maakt alleen duidelijk wat iedereen met een beetje observatievermogen allang wist: Vet Geluid functioneert puur door een track en remix dynamiek. Het bevrijdt House van de Auteur en het album.