Grimmig

Zag terloops dat The Wire deze maand een grime primer heeft (en oh ironie een stuk over M.I.A.) Dan overvalt toch een beetje het “moet ik dat ook nog bijhouden?” gevoel van imsoho. Kind van de rekening dus, al is dat ook een vrij afgemeten beslissing. Echt enthousiast kan ik er zelden van worden. Het blijft bij een soort beleefde interesse waarbij twee essentiële aspecten me blijven dwarszitten: 1) dat wat Kode-9 fighting-for-subjectivity heeft genoemd, wat eigenlijk met een omweg wil zeggen dat grime meer met hiphop te maken heeft dan met haar wortels in het hardcore continuüm (het is geen muziek van verlies.) 2) dat hele discours rond grime over authenticiteit en De Straat komt mij conservatief en vooral beperkt en dus te saai over. Wat dat betreft schaar ik me altijd graag achter Eshuns observatie:

“The moment the belief that the street is the predetermining law and limit of all black popculture is destroyed and disregarded, the postwar Rhythmachine wil-to-conceptualize becomes immediately and overwhelming audible.”

De straat is leuk maar daar achter ligt de stad, ligt de wereld, ligt de kosmos. Daar waar de confrontatie van het individu en iets enorms het sublieme veroorzaakt. Wat dat betreft heeft dubstep mij altijd meer aangetrokken. Alleen dubstep is het eerste genre van minimale dansmuziek dat ware verveling produceert. Je moet het op flink volume horen, om in de bas te zwemmen en verborgen details te ontdekken want thuis is er niets aan (vreemd omdat alle voorgaande minimale dansmuziek ook in de huiskamer prima tot zijn recht komt.) Om terug te komen op die primer. Ik verbaas me ook een beetje over het enthousiasme waarmee de bloggrimers er op reageren. Natuurlijk is het een soort erkenning, maar niemand lijkt zich af te vragen of het dit soort erkenning is die men echt zoekt, alsof muziek pas echt bestaansrecht heeft als het een stempel van goedkeuring heeft gekregen van dat wat brave, highbrow en oh zo blanke instituut.

Maar je grijpt elke overwinning die voor handen ligt, al kan ik niet ontkomen aan de indruk dat het twee jaar te laat komt, dat grime vast zit in zijn eigen straatmythos waar het niet uit zal ontsnappen tenzij een doorbraak in de V.S. wordt geforceerd. Want de kaarten in dansmuziek zijn op het moment geschud, het vasteland van Europa heeft andere dingen en in Engeland zelf heb ik het idee dat het potentieel van het hardcore continuüm door constante diminishing returns beperkt is. Wat ik bedoel te zeggen: er is een populatie voor hardcore waar bij elke omwenteling een meerderheid sedimenteert (dus achterblijft in rave, vervolgens achterblijft in jungle, vervolgens achterblijft in speedgarage, die achterblijft in twostep en die (sub)culturen trouw blijft zonder dat de instroom van jongeren de nieuwere vormen kan tillen naar het populariteitsniveau van rave of jungle. Dat weer nodig is om buiten de eigen scenes een impact te kunnen maken in het buitenland.) Een interessant experiment: kan grime zich aan mij opdringen zonder dat ik er moeite voor hoef te doen? Even was er een moment met More Fire Crews uitmuntende ‘Oi’ dat het leek te lukken.