Alsof een film speciaal voor jou is gemaakt…

Gisteren Code 46, de nieuwe film van Michael “ik kan alles” Winterbottom gezien en ik kan niet anders dan tevreden spinnen. Een zeer realistische toekomstvisie zonder al teveel magisch-technologische poespas (er wordt nog in auto’s gereden, zoals in de sensationele rit naar en door Sjanghai), waar het gebeurt in het Oosten en waar consequent een soort futuristisch Papiamento wordt gesproken (nog zoiets dat ik hier een tijd geleden aankaartte.) Zo zie je maar, klaag je eerst over een tekort aan goede sciencefiction films, krijg je er in korte tijd twee.

Een echt goed verhaal vertellen blijft het moeilijkst in sciencefiction en misschien faalt Code 46 hier, al is het kritiek die uiteindelijk makkelijk is weg te wuiven in het aangezicht van een subliem uitgewerkte esthetiek en interessante onderhuidse thematiek (het kapitalisme van morgen, de onvermijdelijkheid van multiculturalisme.) Tim Robbins is prima maar de show wordt, zoals altijd, gestolen door de immer mysterieuze Samantha Morton. De dansscène waarin je haar door de ogen van Robbins (onder invloed van empathiedrug) ziet is on-ge-lofe-lijk, het fraaiste staaltje cinematische liefdestaal sinds die lyrische Asia Argento passages aan het eind van New Rose Hotel (de zwaar ondergewaardeerde Ferrara waar Code 46 en 2046 in zekere zin de opvolgers van zijn.) En nu maar hopen dat er nog meer van dit soort films mogen volgen (graag met Carl Craig soundtrack de volgende keer.)