Epiphaneia

Gisteren tijdens het schrijven van de laatste en essentiële alinea van mijn essay over de atoombomcultuur (voor De Gids dus) kreeg ik tijdens het haast improviserende tikken van de woorden, die uit mij begonnen te stromen als Waarheid, een gevoel dat in het Engels zo mooi epiphany heet, zoiets als een plotse intuïtieve realisatie (naar het Grieks epiphaneia (manifestatie), Dictionary.com reduceert het zuinige Van Dale online, dat om de dag ongeveer plat ligt vanwege werkzaamheden, tot een lachertje.) Ik wist wel dat ik zou eindigen met het bespreken van Terminator 3: Rise Of The Machines (ik zeg het nog maar een keer: sublieme film) maar ondanks een leuke opzet had ik het idee dat ik tijdens het schrijven van de tekst, zeg maar, vrij aan het argumenteren was geraakt. Waarschijnlijk had ik onbewust toch een mooi systeem opgezet want terwijl ik die laatste zinnen opschreef kwam alles zo leek me miraculeus bij elkaar. Geen wonder dus dat op het moment de laatste woorden zijn: “Niemand zag het aankomen.” Een heerlijk gevoel, moest ook even, ware ik Grygera afgelopen zondag juichen. Nu nog het verfijnen van de zinnen, de zinsopbouw elegant maken, maar dat is weet ik inmiddels herhaling/herhaling.