Mijn 50 cent over 50 Cent

Ook zo’n artiest wiens albums ik eeuwig moet uitchecken, zonder dat het er echt van komt aangezien mijn interesse in hiphop inmiddels is gereduceerd tot een nulpunt (geen idee wat de laatste hiphop plaat is geweest die ik daadwerkelijk heb aangeschaft. Outkast?) Maar zappend blijf ik tussen alle formules, dommigheid en, ik kan wel wat hebben op dit gebied maar kom op steeds maar weer hetzelfde, seksisme, blijf ik graag hangen bij 50 Cent. Dat komt natuurlijk al door zijn fascinerende kop, met de gezichtuitdrukking die altijd hetzelfde is, ook al probeert hij stoer boos te zijn verwacht je elk moment dat hij (door dat gebit?) in lachen uitbarst (alhoewel uitbarst, meer een Bertachtig “heheheheh”)

Weet niet of het een nieuwe clip is, ben de titel ook weer straal vergeten maar het is de meta-hiphop video. Alleen zonder ironie. 50 Cent is namelijk trashy, lelijk, goedkoop. Er is een suggestie van erotiek maar die is zo verveeld, zo ongeïnspireerd (wat moet je ook als je weer, voor de tienduizendste keer in een te groot huis rondloopt, met schaars gekleede vrouwen die niet van je af kunnen blijven.) Al helpt het niet dat 50 Cent geen “ik ben geil hoofd” heeft, want dat knaagdierhoofd zit, na zijn tot in de treuren h(v)erhaalde schietincident, gewoon vastgeschroefd. Hij blijft altijd een gespierde knuffelbeer op wiens gelaat een zweem van minachting lijkt te concurreren met vriendelijkheid.

Maar dat geeft allemaal niet want het heeft bijna iets avant-gardistisch, de verveling van de vrouwen, alsof Antonioni samen met Hype Williams hiphop video’s is gaan regisseren. En wat ik tot nu toe van hem heb gehoord is muzikaal altijd fenomenaal. Zo ontzettend minimaal en dwingend. Een machinale cadans waar 50 Cent heel fijn zijn monotone raps door heen kan weven. Altijd gebruikmakend van geluiden die zo lijken te zijn gekopieerd van een willekeurige ravetrack uit 1991. Dat is sinds Destiny’s Childs ‘Bugaboo’ vrij normaal geworden in hiphop, maar waar ik bij de veelgeprezen Usher er niet van kan genieten (want een ontzettend irritant hoofd en broehawaha-ik-heb-pijn-zang) vindt bij 50 Cent iets van synthese plaats. Het is, en dat is in hiphop een miraculeuze prestatie, egoloze muziek. De stem compleet in dienst van het ritme, de trance.