Is dit de coolste man op aarde?

 

José Mourinho. Schijnt een bijbaantje als voetbaltrainer te hebben bij Chelsea maar het plezier voorbij al dat gedraaf achter de bal zit bij deze man in het spel eromheen. Het helpt natuurlijk als je zo’n hoofd hebt, zwart haar (altijd goed geknipt) dat gunstig grijs wordt, met van die zwarte ogen waarmee je heel kwaad en neerbuigend kan kijken. Handig om je tegenstander mee te intimideren en om journalisten mee in het gareel te houden. De mond moet de juiste buiging kunnen maken wanneer je je kin omhoog doet maar je weet ook met neergebogen hoofd het veld op te lopen. Er is een esthetica van het denken.

Leuk, maar je moet ook stijl hebben. Niemand in het voetbal gaat gekleed als Mourinho. Dat zijn pakken, zo scherp en smaakvol, bij voorkeur grijs met daarover de perfecte donkere jas (niet te kort, niet te lang.) Natuurlijk is hij een acteur. Een geniaal acteur. Hij lacht fans van de tegenstander uit en wordt vervolgens door politie van het veld gehaald. Als Chelsea tegen Barcelona dreigt te worden uitgeschakeld lijkt hij een lief jongetje dat zijn favoriete club het niet ziet halen en stoer tegen zijn vader de pijn van zich af probeert lachen. Ze winnen toch en hij explodeert van authentieke vreugde maar vergeet zijn rol niet, alles tot het einde volhouden: hij stapt van het veld terwijl kussen naar het publiek worden geworpen. Zijn opponent Rijkaard die zijn provocaties steeds laconiek negeerde is gereduceerd tot een botterik (weigert Mourinho voor de wedstrijd een hand te geven), die vechtend het veld moet verlaten en ook nog eens is uitgeschakeld met zijn superieur aanvallende Barça.

Weinigen lijken zich te realiseren dat al het gezeur over negatief countervoetbal hem alleen maar sterker maken, hij is de slechterik van de film maar wel een van het soort waar je stiekem voor juicht. Elke aanval gebruikt hij om terug te kaatsen, om de tegenstander mee tot waanzin te drijven en dus fouten te laten maken. En zo voetballen zijn elftallen ook. Mourinho is een totaalkunstenaar.