Drumcomputer, junkiechic en fakers

Om een aantal thema’s van de afgelopen weken te vervlechten: The Kills. The Killers, The Fillers, The Datadrillers, etc. Fuck al die The-bandjes. Kan er niets aan doen maar mijn ogen gaan meteen op wazig als er weer een The-bandje wordt geprezen. Gevaar is dan: soms mis je iets leuks. Zoals The Kills. Is geen heruitvinding van rockmuziek of zo. Meer het equivalent van een muzikale snack, even heel lekker en zo weer vergeten. Had dat een paar jaar geleden ook met de Yeah Yeah Yeahs waar The Kills wel wat weg hebben vooral vanwege de Patti Smithachige stem van beide zangeressen.

Eerlijk is eerlijk de enige reden waarom ik The Kills wel ben ga uitchecken is omdat ik dacht dat ik die zangeres wel aantrekkelijk vond (uiteindelijk toch teveel een baby-face maar wel een draagster van spijkerbroek met wijde pijpen dus dat maakt weer veel goed.) Yep, dat is popmuziek. Wat me voorbij glamour en iconografie zeer bevalt aan de muziek is het minimale. Eigenlijk wist ik op het moment dat ik las dat ze een drumcomputer gebruiken in plaats van een drummer dat No Wow okay zou zijn. Zo hoor ik mijn rock graag: gruizige non-productie, repeterende riffs, geen solo’s. Einde verhaal.

En ze zijn ook zo nep als je het kan krijgen. De zangeres schijnt de complete podiumpresentatie van Jennifer Herrema te hebben gekopieerd (te dunne vrouw met piekharen die aan de microfoon hangt…inclusief de manier van roken.) Heb ook een foto gezien van haar vorige band (ja, ja de authenticiteitspolitie heeft van iedereen een dossier) en daar ziet ze eruit als een stralend gezonde tofupunker. Foei, foei. Het geluid is een kopie van een kopie van een kopie en toch maakt het allemaal niet uit, er zijn zelfs niet eens echte liedjes of memorabele melodieën. Ze zijn zelfs het beste als ze elke poging om een liedje te bouwen laten varen (de mega-stonede mantra I Hate The Way You Love 2 of Ticket Man.)

Blijf ik toch een alweer met de vraag zitten waarom ik net als Imnotsoho een sucker ben voor die junkiechic? Meest achterhaalde rockcliché dat er bestaat, zoals elke Amsterdammer weet in realiteit gewoon tragisch, en toch…en toch.