De Ongrijpbare Kinderen Van Kraftwerk

Nou hij is er, de derde Daft Punk. Op De Subjectivisten mijn recensie.

(Mijn vergelijking van Human After All met Radio-Activity was eigenlijk intuïtief gemaakt, ‘Emotion’ deed me gevoelsmatig als afsluiter erg denken aan ‘Ohm Sweet Ohm’. En ik vond de implicatie ook wel mooi, Radio-Activity is, om onbegrijpelijke redenen, Kraftwerks meest onderschatte plaat. Ik heb die plaat ook weer eens opgezet en nu zie ik toch wel veel motieven terugkeren. De constante versnelling van ‘Ohm Sweet Ohm’ (zie ‘The Prime Time of My Life’), het media tussenstuk ‘Intermission/News’ (zie ‘On/Off’), De radio op de hoes (zie de televisie op de hoes), die zelfde ratio van duisternis en optimisme, nostalgie en futurisme. Los van de sublieme overdaad aan vocoders. Het minimalisme. Is het onbewust of hebben we toch weer te maken met een van die sneaky Daft Punk betekenislagen?)