Het Huis van de Vliegende Belgische Biertjes

 

Cinerama op de Marnixstraat was ik in tijden niet meer geweest. Zeker niet sinds de “degradatie” tot arthouse theater. Toch wel luxe dat je nu House of the Flying Daggers kan zien op dat grote scherm. Vreemde film, of beter, het is een film die me op mysterieuze wijze niet compleet weet te verleiden. Terwijl de intrige meer dan genoeg verrassingen kent en de Oosterse vechtfilm er nooit mooier uit heeft gezien, opulent, een ode aan kleur en de natuur. Zhang Ziyi in het bloemenveld is miraculeus, net als het eindgevecht in de sneeuw. Het gevoel bekruipt me alsof ik een niveau van betekenis mis, een laag van specifiek Chinese symboliek die alles aan elkaar weeft. Op zich speelt dat bij deze films altijd wel, alleen mijn twee favorieten in het zeg maar arty martial arts genre, Ashes of Time (1994) en Tsui Harks antwoord The Blade (1995) wisten dit op te vangen door een algehele existentialistische droefheid en impressionisme van de vechtscènes.

Daarna Belgische biertjes in een muur van geluid die na verloop van tijd gelukkig afneemt. Lucifer, Satan en twee van die witbiertje die altijd allitereren (De Witte Waas? Suske en Wiske en De Warrige Woesteling?) “En ze draagt zeker geen Hema ondergoed.” Hehheh. En Bush. En de Amerikanen. En Leon Likud. En de golf van Potemkin…eh…de golf van Tomkin. En nog maar eentje? Dat amberachtige bier ben ik toch niet zo fan van. En die Michael Mayer cd die je twee jaar geleden voor me hebt gebrandt. En bijna Repo Man op DVD gekocht maar ja het is niet de mellonfarmer versie die ik ooit van de BBC heb opgenomen (dag daarna mijn haar als Estevez laten scheren.) En een Gagarin documentaire laatst op de BBC. Ontroerende grootsheid. Gewoon met parachute er uit gesprongen. En de vreemde eerlijkheid van internetdating. En hoeveel categorieën gekken zijn er op internet? En zo maar door, aux armes et cetera. Is het zo laat?

Lachende, dronken gasten op straat, languit. Had ik 15 jaar geleden kunnen zijn. Alleen nu fotograferen je vrienden je meteen. Kan je het nooit meer vergeten. Geen recht meer op een eerlijke black-out tegenwoordig. En het was gezellig. Binnenkort weer. Ah, die roes heb ik in tijden niet gevoeld, de juiste balans, licht extatisch maar scherp zonder zware benen. Kan in een rechte lijn door de stad fietsen en het is snelheid, wind in de rug en er is schoonheid en de stad leeft en auto’s rijden door rood, scheuren, staan midden op de weg stil. En je fietst er lachend voorbij. Dan het zwarte gat van de Sarphatistraat. Wil ik over de film nadenken of tevreden mijn gedachten laten gaan over de oplossing voor Droomstof die ik vanmiddag heb gevonden, waar ik zelf al de voorzet voor had gegeven, waar het gemis voelbaar van was maar nu in een flits voelde opkomen (en gaf die verdoemde doommetal van Teeth of the Lions Rule Divine die ik op dat moment draaide nu net het laatste zetje?) Wat een drukte in Artis trouwens. Kwaakerdekwaak. Ah, de details vervagen (heb ik braaf bij de laatste drie stoplichten gewacht?.) Nog een open deur van een auto ontwijken. Dan de grootsheid van KNSM in de nacht. De eindsprint. Uitgepraat en uitgedacht. Slaap.