05 Junior Boys –Last Exit

 

Ergens dit jaar werd ik op I Love Music genoemd als een van de drie ware erfgenamen van Lester Bangs. Eerlijk gezegd was het ooit de bedoeling dat ik de Lester Bangs van dansmuziek zou worden en al is zijn invloed in de loop der jaren minder geworden ten opzicht van bijvoorbeeld Barthes, was ik er een paar dagen erg vrolijk over. En waarom ook niet? Als ik zo in een spiegel van taal kijk (Last Exit voor de Subs), moet ik toch toegeven: “dit is goed, heel goed.” Alleen hoe goed? In het Nederlands taalgebied ben ik de koning (big deal, dat was de inname van een bouwvallig kasteel met een paar slapende poortwachters ervoor…sindsdien moet ik vooral kroonprins Gerard goed in de gaten houden) en als ik naar mijn voorbeelden kijk (de gedesillusioneerde Reynolds van leider verworden tot volger, Eshun verdwenen, Penman in zelfgekozen ballingschap) zijn er openingen, kan ik met Finney, Carlin, etc de renaissance van muziekschrijven op internet die Paul Morley in Words & Music aankondigt, in het Nederlands belijden. Maar genoeg zelfkroning a la Bobby Gillespie/Ian Brown.

Soms voel ik me op nationaal niveau een eenmanspromotieteam voor bepaalde platen/artiesten. Dan lijken mensen zich bijna te verontschuldigen als ze Anniemal of Last Exit niets vinden en vroeger was ik daar veel fanatischer op ingedoken (“wat bedoel je niet goed? De crack die je rookt is niet goed!”) Het heeft er altijd ingezeten. Vroeger stond ik bekend als de jongen die met gym altijd een Under A Blood Red Sky T-shirt droeg. Ik ben altijd een gelovige geweest die moest evangeliseren (al duurde die U2 fase precies een plaat, ik was erg teleurgesteld in The Unforgetable Fire.) Vooral over platen die helemaal voor mij leken te zijn gemaakt. Dat was toen wat makkelijker voor te stellen dan nu wanneer je met een paar muisklikken een groot aantal verloren tweelingen hebt gevonden.

En die houden allemaal van de zonen van Roxy Music. Junior Boys maken volwassen liedjes overvloeiend van stijl, schaduwen, verlangen…hymen voor verlaten steden en zijn tegelijkertijd ook muzikaal vooruitstrevend in hoe ze electro en Chicago house weten te vermengen met de stotterende twostep ritmiek. Soms (Teach me how to fight) doet Junior Boys denken aan hoe Coldplay zou kunnen klinken als ze in het bezit waren van fantasie. Het doet je hopen dat er parallelle universums bestaan waar zij hitlijsten aanvoeren (en wat een mooie, rechtvaardige wereld moet dat zijn.) Het is in ieder geval een plaat die je laat versmelten met jezelf, die taal produceert, die in de confrontatie met je hoop, twijfels en dromen groter wordt dan nog een cd die even gecategoriseerd moet worden door wandelende consumptiegidsen.

(ik gok dat ik maandag pas verder ga met nummer 04...prettig kerstweekend allemaal. ;)