Sadistisch Universum

Voordat ik naar Sin City ging had ik mijn twijfels, niet over de vertaling naar het witte doek (de trailer maakte al duidelijk dat Rodriguez samen met Frank Miller een mooie esthetiek had gevonden.) Nee, meer of het geweld niet te plat, te losgeslagen zou zijn. Humorloos. Heb me om niets druk zitten maken: dit is ouderwetse geweldscinema-als-loutering. De zuiverende lach wanneer iemand die het heel, heel erg verdiend er van langs krijgt. En dat is, zal ik altijd stug volhouden, psychisch heel gezond (een vriend van mij vroeg een keer of ik niet naar een psychiater moest toen ik tijdens een Hong Kong film niet meer bijkwam van het lachen nadat een personage van een viaduct door de vooruit van een auto viel. Natuurlijk niet, dat is beter dan een psychiater!)

Sin City begrijpt dat heel goed, weet die afspraak al snel met jou, de toeschouwer, te maken. En het gaat natuurlijk over cool. De mooie vrouwen zijn leuk (wanneer is de vrouw voor het laatst zo erotisch geïdealiseerd/geladen?), maar is er iemand ooit zo ontzettend gaaf onrealistisch in slo-mo van een gebouw gesprongen als Clive Owen (Dwight)? Mickey Rourke maakt ook een come-back waar je u tegen zegt met die prachtig vierkante kop. Maar het meest heb ik toch genoten van Devon Aioki als de swastika-ninjasterren werpende Miho. Het betekent allemaal verder weinig en Frank Miller heeft een lugubere kijk op menselijke verhoudingen (zoals ik tegen een vriend zij: “wederzijdse liefde klopt niet in die wereld, eindigt steevast in de dood van een, of beide geliefden.”) maar je komt schoon de bioscoop uit, je loopt weer rechtop.