Revenge of the Lucas

Nooit meer Star Wars. Het voelde eerlijk gezegd toen ik de zaal uitstapte als een opluchting. Maar Lucas flikt het toch: Revenge of the Sith is een film die ik niet snel vergeet. En dat is omdat hij fantastische, magische, krachtige momenten aanreikt, de serie tot een waardig einde brengt. En op momenten juist irriteert (alleen niet op de manier waarop filmcritici denken, Star Wars is, en dat wil er maar niet in, uiteindelijk een afgesloten entiteit die alleen effectief van binnenuit is te duiden/kritiseren…de vraag is altijd: past dit in het Star Wars universum? Zo ja, dan is het een goede film. Heel eenvoudig, de rest is bijzaak.)

Wat de laatste drie films duidelijk maken is dat totale creatieve vrijheid zoals Lucas heeft verworven bepaalde problemen met zich meebrengt. De geniale visualist kent geen begrenzing meer en stopt bijna elk beeld vol met details. En dat is vooral in combinatie met de muzikale bombast van John Williams erg vermoeiend (en Lucas had nooit THX in handen mogen krijgen, waardoor de bombast bijna in het kwadraat als een sonische moker op je in blijft hameren.) Revenge of the Sith had werkelijk subliem kunnen zijn als Lucas, beter naar zijn meester Kurusawa had gekeken, al was het maar om meer ruimte te laten, momenten te scheppen waarin je even van de schoonheid kan genieten (in Phantom Menace zit een scène bestaand uit kalme beelden van Coruscant bij zonsondergang die tot het beste van beide trilogieën hoort.)

Misschien dat ik een dezer dagen het vervolg ga schrijven van mijn Attack of the Clones artikel, al denk ik, het herlezende, dat bijna alles daar in gezegd is. Even op een rijtje zetten wat me nou wel en niet beviel aan deel III. (kort samengevat, erg tevreden over Hayden Christensen als Anakin (goed haar ook, ja dat soort dingen zijn belangrijk), Obi-Wans aristocratische snobisme, Wookies, nachtelijk Coruscant, Darth Grievious als cyborg met asthma, de verminking van Anakin in volle glorie in beeld gebracht, de geboorte van Darth Vader, Anakin als kindermoordenaar, hoe tegen het einde de jaren zeventig esthetiek van de originele trilogie steeds meer de overhand krijgt. Niet enthousiast over: Nathalie Portman, de vechtende Yoda, teveel vechtscènes.)