Worstelen met de Plath glamour

Vanochtend in het literatuur katern van De Volkskrant (met overigens leuk stuk over 400 jaar Quijote) weer geconfronteerd met deze foto van Sylvia Plath.

 
Ik blijf altijd worstelen met een zeker schuldgevoel over de glamour van Plath (het is zo’n foto waar je altijd dingen in blijft ontdekken van vest tot die schaduwkant van haar gezicht waar misschien een spottende wenkbrauw in lijkt te zijn verborgen, en zo niet, is het een arctische blik.) Reden waarom ik de film Sylvia niet heb gezien (zijn opvallend veel verschillende filmposters in omloop en ze zijn typisch genoeg ook erg mooi.)

 
Goeie rol voor Gwynnie vermoed ik, al legt ze onvermijdelijk nog eens een extra laag glamour over het fenomeen. Ergens wil ik een afstand bewaren, heb ik geen zin in die hele interpretatiemolen van “wie heeft haar gek gemaakt?” Een soort Bold & The Beautiful voor intellectuelen, dat in het verleden ligt en waarvan je instinctief aanvoelt dat er teveel over is gezegd. Een minimale relatie, tussen foto en Ariel en dan met name ‘Daddy’ is genoeg. Nooit zo gedichtenman geweest (op een hand: Baudelaire, Rimbaud, Dickenson, Byron) maar dat is hardcore (zeer ongemakkelijk om te lezen als vader, dat wat je hoopt dat je dochter niet over je zal schrijven.)