zaterdag, juli 30, 2005

Britney Spears – Breathe On Me remixes

De Jacques Lu Cont remix is waarschijnlijk zijn beste in jaren. Al is het uiteindelijk veilig omdat hij teruggrijpt naar het model van ‘I Feel Love’ (waarschijnlijk het probleem van Lu Cont, hij leeft in de achteruitkijkspiegel.) Desondanks zeer effectief en Britney dient eigenlijk van nu af aan alleen maar dit soort dingen te doen. Een muze zijn voor houseproducers/remixers, zodat ze definitief de orgasmatron kan worden die ze wenst te zijn.



James Holden maakt het je op zijn nooit uitgebrachte Vocal Mix gewoon wat moeilijker met zijn inmiddels gepatenteerde intiem-immense trance. Dat intro is bijvoorbeeld ongrijpbaar bombastisch schots & scheef. Britney’s stem is hier nog steeds geil maar er zit gevaar in, het is een ziekelijke seksualiteit, bezeten door iets onnatuurlijks. Dat wat ‘Toxic’ eigenlijk verhaalde in de graine tussen stem en technologie gevangen. Weer een klassieker dit, een soort complexe puzzel, alsof een groot aantal tracks heel precies in en uit elkaar bewegen (en dan krijg je een spervuur van punctum, zoals dat moment (rond 5:00) waarop de stem terugkeert en de ronkende motorbas kust, vervaagt en zichzelf weer hervindt.)

(De eveneens niet gebruikte Holden Dub Mix zou beter zijn als die vocale mix niet bestond. De Dub lijkt ook meer gebouwd om de dansvloer op te hitsen. Al zit er een flinke hint naar droge Villalobosachtige microhouse in. Mooi, maar je zoekt de eerste mix, die, kom laat ik het dan maar uitspreken, het definitieve bewijs levert dat Holden de meest fantasievolle en sensuele houseproducer is sinds Luomo.)

vrijdag, juli 29, 2005

Holden & Thompson – Come To Me (Last Version)

Laat de hype beginnen! Elke dag de ontdekking van een nieuwe schat. Stevo had het over MBV vs. Vitalic. Ik zou zeggen MBV vs. Vitalic in trance. Het lijkt eerst verdacht op ‘Age of Love’-achtige engelenkoor trance maar wat Holden zo speciaal maakt is hoe hij in tegenstelling tot generieke trance (een gladde, overgeproduceerde zielloze machine), een avonturier is. Zijn geluidsspectrum is zo ecstasy-gruizig (de stemmen die na vijf minuten opkomen zijn in die zin loveless in dat ze overmand lijken door verlangen...het is een extase met duistere rand.) En zijn tracks zijn onvoorspelbaar, steeds onderhevig aan verandering, vol subtiele details.

Met de dag wordt het pijnlijker dat we James Holden hebben laten schieten tijdens 5 Days Off (ook al was het fysiek en mentaal en met een maandag voor de boeg onmogelijk). Het goede nieuws: Holden schijnt een soort residency te hebben in (het overigens verschrikkelijke) Panama. 5 minuten fietsen.

In een breder perspectief is het interessant dat deze neo-trance niet zozeer de opvolger is van Vet Geluid maar juist de synthetische tendens van Vet Geluid naar meta-rave completeert. Tiefschwarz, Alter Ego, DJ Koze hebben een brug geslagen tussen stadion house en, noem het maar even, connaisseurs house. En wil die relatie nog krachtiger worden zal trance mee moeten gaan. Vandaar dat James Holden zo’n sleutelfiguur is, hij komt van de progressive/trance kant richting “ons”. Een droomscenario? Laten we niet vergeten dat Tiësto, wanneer hij in een avontuurlijke bui is, tracks draait van Reinhard Voigt en Holden.

donderdag, juli 28, 2005

Extrawelt - Soopertrack

Nieuwste 12-inch op Border Community dat snel, heel snel het gaafste label in house aan het worden is. De onvermijdelijke labelcompilatie kan niet anders dan geniaal worden en, wanneer de timing goed is, een nieuwe richting afdwingen voor house. In zekere zin presenteert het een Engels antwoord op Kompakt (of misschien de ontmaskering van Kompakt als verkapte progressive house stijl*) al is trance ook nooit ver weg. Kom er alleen niet achter waarom tracks als 'Soopertrack' zich onderscheiden van het werk van andere melancholici als Mathew Jonson, Ada, Superpitcher of Lawrence. Waar het me erg aan doet denken zijn de meer emotech tracks van Laurent Garnier circa zijn ondergewaarde Shot In The Dark debuut. Of zelfs daar voor: de 'A Bout De Souffle' E.P.

(Zone Day van The MFA op Bpitch moet ik trouwens nog een beetje aan wennen. Dat is wel heel erg terug-naar-1991, een soort alternatieve geschiedenis waar The Prodigy op Warp zitten...zie vooral 'Rinse Time'. Rare vrolijke muziek waar ik, in het geval van 'The Overhang' erg nostalgisch van wordt...nu klinkt 1991 opeens heel ver weg.)

* dat is een theorie. Waar ik zelf niet helemaal voor ga. Het ontkent namelijk het belangrijkste aspect dat Kompakt zijn eigen karakter geeft: pop. Soms uitgesproken liedjes gericht (de structuur van pop) maar eigenlijk meestal een radicalere variant: techno-als-pop (een idee dat een track nu gewoon pop is.) Border Community wil zeker geen popmuziek zijn.

(vergeet de B-kant 'Zu Fuss' trouwens niet. Die track bezit de meest subliem vervreemdende Detroit melodie sinds Carl Craigs 'Manufactured Memories'.)

House Is A Feeling

Eindelijk weer wat verse actie in de blogosfeer. En wat broodnodige analyse van dansmuziek op House Is A Feeling. Een soort schrijvende supergroep. Ben vooral blij dat Ronan en Tim weer actief zijn. Nu maar hopen dat ze blijven volhouden.

woensdag, juli 27, 2005

Heldere droom

Op een of andere manier was Paradiso verhuisd naar het Oostelijk Havengebied waar nu de AH ligt. Het “voelde” als Paradiso en bepaalde componenten waren herkenbaar maar wel totaal door elkaar geschud, alsof het uit elkaar was gehaald en weer verkeer in elkaar gezet (de zaal was ook vierkant en hoog.) Er was allemaal gedoe en gepraat en geflirt omheen wat er even niet toe doet. Wat me het meeste bijbleef was dat, toen ik eindelijk eens ging dansen, ‘California über alles’ van Dead Kennedy’s werd gedraaid. En het was fantastisch! Natuurlijk een droomremix waarbij de versnelling overging in heel lang instrumentaal stuk vol complexe wendingen, het surfpotentieel van Dead Kennedy’s compleet uitgewerkt, bijna een soort jungle maar dan met gitaarriffs. Dat was ook meteen de laatste plaat van de avond.

Ik ben dol op muziekdromen (zijn ook de dromen die het beste blijven hangen na ontwaken.)

OMC in krantenbijlage

Wanneer je vanochtend de Lowlands Programmakrant openslaat die gratis bij De Volkskrant wordt geleverd en in die informatiestroom tweemaal OMC tegenkomt...dan klopt dat. Die stukjes over Amp Fiddler en I-F & Alden Tyrell vs. Fred Ventura zijn van mijn hand. De laatste is natuurlijk geschreven als een grote cokedealers metafoor. Hoho.

maandag, juli 25, 2005

DJ gel

Ik viel net niet van de bank toen ik daarnet de nieuwe L’Oreal tv-reclame zag met David Guetta in de hoofdrol. De Franse Vet Geluid middenmoter die heel glad Party Proof Studio Line Gel aanprijst terwijl zijn ‘The World Is Mine’ klinkt (helaas niet in de superieure Blackstrobe remix.)

Wie volgt? Ivan Smagghe in Gillette reclames? Tiga die waspoeder aanprijst?

zondag, juli 24, 2005

Laatste obsessie

Nathan Fake - The Sky Was Pink (James Holden remix)



Deze had ik dus vorig jaar gemist al wordt de schade sinds de vorige week ontketende Fake-obsessie snel gerepareerd. Magische remix. Emotech in volle glorie, subtiel en tegelijkertijd groots. Zelfs house-hataz moeten dit goed vinden (indie kids moeten het sowieso checken van wege de shoegaze component...die My Bloody Valentine associatie afgelopen zondag was geen toevel.)

zaterdag, juli 23, 2005

Nieuwe soundtracks van mijn leven

Gisteren op de kop van Java een concert van Within Tempation. Door de (on)gunstige wind kreeg ik in ieder geval mee dat De Jurk live erg zuiver kan zingen. De Heidenroosjes waren het voorprogramma, waardoor ik dacht dat er eindelijk een puber in de buurt was opgestaan die punk had ontdekt en de straat van zijn/haar ontdekking moest verwittigen.

Vandaag de hele dag een trancefestival op hetzelfde terrein. De wind is enigszins gaan liggen. Ik hoorde wel wat lelijke melodietjes langs waaien maar veel meer dan een constante puls is het gelukkig niet geweest.

vrijdag, juli 22, 2005

Concept megamix

Heb de hele Concept serie gedownload. Concept was een reeks 12-inches van Richie Hawtin die hij in 1996 maandelijks uitbracht. Ben ze natuurlijk vaak tegengekomen op een van zijn mixes maar destijds werd de serie als te minimaal, te afstandelijk afgedaan/bekritiseerd en ik heb daardoor de daaropvolgende cd compilatie en het remixalbum van Thomas Brinkmann altijd genegeerd. Met die kaalheid valt het uiteindelijk ontzettend mee, al zal dat ook wel een deel gewenning zijn. Alleen, wat moet je met bijna 3 uur minimale Hawtin techno? Allemaal achter elkaar luisteren?

Nee, daar moet je als een echte technonerd zelf een megamix van maken. En dan opent zich opeens een hele wereld voor je. Wat enigszins abstracte en afstandelijke muziek lijkt, wordt een levende, diepe en warme muziek, gevuld met goddelijke details. Zelfs voor een amateur heel makkelijk te mixen. Het knispert en tikt van tijd tot tijd “onhanding” langs elkaar heen en zelfs dan werkt het (ontstaat er een probleem dat zichzelf oplost.) Soms krijg ik het voor elkaar om drie tracks naast elkaar te laten lopen, al heb je, eerlijk is eerlijk, een ware mixmeister als Hawtin nodig om er werkelijk iets speciaals van te maken.

Het maakt ook weer veel duidelijk over Hawtins DJ-methode. Dit soort platen schenken een ongekende vrijheid, een uitnodiging tot improvisatie, niet alleen door ze op verschillende manieren over te laten lopen (de mogelijkheden zijn oneindig, er zijn ontelbare mooie Concept mixen te verzinnen, dit is de meest basale, waarbij de platen in een reeks van oplopende BPMs achterelkaar zijn gemixt) maar door met filters details te laten verdwijnen en verschijnen. Het is me al eerder bij DJ’en opgevallen dat tracks als ‘Spastik’ en ‘Panikattak’ compleet verborgen lagen bevatten die je met een draai een de basknop kan ontsluiten. Digitaal mixen geeft een leuk resultaat maar ik heb het vermoeden dat je werkelijk iets moois kan maken als je de echte 12-inches in real-time met drie draaitafels mixt en je direct met je vingers aan knopjes kan draaien, een kleine crossfade hier, een backspin daar kan plaatsen.

Niet voor iedereen, gok ik, maar de technofreaks, minimalistas en soulacidkikkers zullen hier misschien plezier aan beleven.

Concept megamix (45:35)

donderdag, juli 21, 2005

Last Days




Ook al krijg ik van Gus Van Sants film de laatste jaren een groot “blah”-gevoel, ook al klinkt het in eerste instantie als een heel slecht idee…toch…toch...ben ik na het zien van de trailer heel nieuwsgierig geworden (het is het bos wat het hem doet. Groen…mistig…bedrukkend. Cobain natuurlijk niet als man-van-de-stad maar als verschijning uit het bos. Mythe.) Amerikanen zitten al te huilen dat er geen muziek van Nirvana in zit (geluk bij ongeluk denk ik dan, volgens mij was muziek/Nirvana het laatste waar hij mee bezig was in die periode), geen Lady Cobain en geen gedetailleerde zelfmoord scène (gelukkig maar)…het wordt door tegenstanders al de saaiste film in jaren genoemd, door voorstanders postmodern neorealisme. Ik heb het vermoeden dat dit een hele goede film over rock zal zijn (het niemandsland dat achter optredens en opnamen ligt)…zo je wil een existentialistische versie van rock.

En…Asia Argento.

(en later zie ik dat er weer een levensteken van Harmony Korine is, hij doet ook mee. Ik droomde natuurlijk fijn verder van een Earth soundtrack, ik bedoel, dat is de enige muziek die erbij hoort. Maar er zit zo te zien helemaal geen soundtrack bij, ook verfrissend.)

woensdag, juli 20, 2005

Schatkist

Kwam bovenin een kast een doos tegen waar niet alleen uitgeknipte Melody Maker artikels uit begin 1995 in lagen maar ook mijn oude singeltjes en vooral een paar cd singles die ik al jaren kwijt was. Waaronder de Dixie-Narco E.P. van Primal Scream uit 1992. Blijft nu nog steeds een interessante plaat, waarin de Scream zich bevindt tussen de euforie van Screamadelica en de heroïne comedown vibe van Sister Lovers, Gram Parsons en de Stones circa Sticky Fingers. ‘Stone My Soul’ is veel sterker dan wat ze later op het mislukte Give Out But Don’t Give Up hebben gedaan. En de Dennis Wilson cover ‘Carry Me Home’ is ook vrij creepy. Het eindigt allemaal opgewekt met ‘Screamadelica’ zo’n typisch lome Weatherall kraker van 10 minuten (wel geinig maar terecht niet op het album zelf verschenen.)

En woah! Die heb ik dus ook nog. De 23 minuten versie van Frankie Goes To Hollywood ‘Warriors (of the Wasteland)’…net op tijd want ik zag in Paradiso een poster dat ze langskomen (niet dat ik daar na toe ga…leeft Holly Jonhson eigenlijk nog?) Uit nieuwsgierigheid op gezet en verdomd: een monument van de jaren 80. Een groot technowagneriaans epos, idiote popambientdiscobombast…met een hoofdrol voor dat lekkere gitaarloopje.

Tijdelijk hier verkrijgbaar: Frankie Goes To Hollywood – Warriors (Compacted)

Later tussen de knipsels vond ik een schrift vol aantekeningen uit de periode 94-95 toen ik mijn eerste scriptie schreef. Was compleet vergeten dat ik het schrift nog had (sowieso dat ik toen in een schrift schreef.) Gelukkig is het geen genante confrontatie, ik mag dat Heilige Vuur wel wat er in brandt…de obsessies die ik toen had heb ik nog steeds, alleen toen was het nieuw, rauw, een ontdekkingstocht. Je voelt een soort koortsige gretigheid, een zoeken naar gereedschappen om de wereld te begrijpen, die inmiddels zijn gevonden en bijna moeiteloos kunnen worden ingezet. Ik ben nu veel relaxter dan de, iets te serieuze, jonge Nietzscheaan die worstelt met de begrenzingen van sociologie (en droomt van een vrije, totaalsociologie), de rol van house ten opzichte van rock, de voor en tegens van ecstasy. Interessant om te zien wat er in die korte periode opeens speelt: jungle, Wild Palms, ik ga online, begin weer sciencefiction te lezen. Ook grappig om te zien hoe fanatiek ik naar reclame keek als bron van betekenis (al die vergeten spijkerbroekreclames op MTV leken wel een soort evenementen waarin de cultuur een nieuwe richting kreeg.)

dinsdag, juli 19, 2005

5 Days Off online luisteren

Bij VPRO's 3voor12 kan je nu van alle 5 Days Off dagen sets beluisteren in realaudio. Heb op het moment een obsessie met de Nathan Fake liveset, en vooral die eerste vijf minuten. De opname is glashelder maar je mist toch de impact van hard zaalgeluid (eigenlijk raar dat ik nu slaafs uitkijk naar een album van Fake terwijl dit al af is.) Michael Mayers set ga ik rustig beluisteren omdat er echt ook mooie luistermomenten in zitten (en ik die vage laatste plaat van hem, die ongeveer een kwartier leek te duren, nog eens moet bestuderen.) Tiefschwarz die veel minder tracky zijn dan Mayer (meer een soort totaal ritmisch bewustzijn) laat ik rusten als afgesloten ervaring in mijn herinnering (heb wel even dat even bizarre als prachtige begin van de set beluisterd)...je moet niet alles willen ontleden.

maandag, juli 18, 2005

Eindelijk...Michael Mayer te Mokum

Herr Mayer, so we finally meet. Gisteren in De Melkweg eindelijk Michael Mayer horen draaien. Het voldeed aan de hooggespannen verwachtingen al kon ik me er moeilijk echt in verliezen. De reden is natuurlijk dat ik zelfs in mijn rave hoogtijdagen niet twee nachten achter elkaar uitging. De “normale” vermoeidheid van plotseling door elkaar geschudde tijdschema’s viel nog mee, het is het fysieke aspect (vooral zo’n zeurende rugpijn) dat zijn tol eist.

Vroeg me gisteren ook af “ben ik nou de enige overlever van ’91?” Mijn vrienden uit die tijd krijg ik niet meer mee en hebben ook geen idee wie Michael Mayer is. (Al zie ik soms wat doorleefde koppen tussen de frisse jeugd staan waarvan ik vermoed dat ze ook een tijd meegaan…maar toch: wie houdt vol? Geeft nooit op? Gelooft?)

Had ook weer zo’n irritant moment dat Mayer een track draaide en ik wist “dit heb ik…ik vind het geniaal…maar wat is het ook alweer?” Op de fiets terug koortsig in mijn hoofd platen afgespeeld (wiens stijl is dit? Is het recent werk?) Allerlei hypotheses gevormd: “het moet Alex Smoke of Agoria zijn!” om er pas ’s ochtends onder de douche door een nieuwe invalshoek achter te komen “Moroderachtige sequencer, wie zou het…” Natuurlijk! Justus Köhncke. ‘Homogen’. Nooit verwacht dat ik die plaat ooit op een dansvloer zou horen.

Op Kindamuzik nog een verslag, waarin ik ook de relatie aankaart tussen de fysionomie van een DJ en zijn muziek.

zondag, juli 17, 2005

Tiefschwarz Meets King Tubby Uptown

Ik dacht dat het met Rotterdam te maken had, maar gisterennacht tijdens Tiefschwarz in Paradiso (hier mijn Kindamuzik recensie) viel het me weer op: de multiculturele samenstelling van het publiek. Heeft er recentelijk een verschuiving plaatsgevonden in de publieksamenstelling van, zeg maar voor het gemak, house (eerlijk is eerlijk zo vaak ga ik ook niet meer uit om er een goed beeld van te kunnen vormen)? Mijn alternatieve hypothese draait om de muziek van Tiefschwarz als nieuwe dub (ja, ja.) Gisteren hoorde ik het opeens zo helder: die gruizige bassen, die fascinatie met minuscule details, het spel met ruimte, het gebruik van echo. Kortom, het stonede geluid dat in de traditie van dub transnationaal en vooral transcultureel is. Het volkslied van de kosmopoliet.

Niet dat ik er heel erg mee bezig was in het moment maar daarna voel ik toch trots (en misschien een schaduw van irritatie dat ik hier nog gedachten aan dien te verspillen.) Zo hoort het te zijn. Een bewijs van de inherente superioriteit van het multiculturalisme. Een besef dat het een idee is om voor te vechten, al bezit dat misschien al een te negatieve lading, dit is immers een praktijk die je moeiteloos, gedachteloos leeft, die geen woorden en valse debatten nodig heeft. Ja, ik kan wel stellen dat het weer op meerdere niveaus een leerzame nacht was.

zaterdag, juli 16, 2005

OMC in De Gids


Net in de bus gevonden: het juli-augustus nummer, De Bom special, van De Gids. Inclusief het essay 'De Bom als destructie en plezier' van ondergetekende. Het ziet er mooi uit, handzaam tijdschrift, tegen boekwerk aan, glanzende cover met mooie foto. Krijg wel altijd de zenuwen als ik mezelf er zo tussen zie staan...los van een gevoel van cool natuurlijk. Maar goed, wie dus herinneringen aan tienerjaren in 't Gooi op een hoop gegooid met superhelden, Douglas Coupland, ode's aan Missile Command, Japanse cinema, obscure sixties SF, cyberpunk en vooral de Terminator serie wil lezen, de betere boekhandel heeft het.

vrijdag, juli 15, 2005

De Vluchtende Geest

Uitgelezen: De Vluchtende Geest: over waanzin, slaap en andere schemertoestanden van Antonio Melechi



Een beetje een tegenvaller dit. Melechi heb ik al jaren hoog zitten vanwege ‘The Ecstacy of Disappearance’, zijn fabuleuze bijdrage aan Rave Off, een cruciale bundel Britse sociologie artikelen uit 1993 over de politieke en maatschappelijke implicaties van house. Dat artikel had grote invloed op mij omdat het op slimme wijze een connectie maakte tussen de rol van Ibiza in de verspreiding van house en de danscultuur als toerisme van de geest, een tijdelijke vlucht uit de dagelijkse sleur. Nu ik het even doorblader is zoiets als…

“Those who sought to understand this subculture in terms of politics of usage and identity completely missed the point, the spaces which club culture occupied and transformed through Ecstasy and travel (retreating into the body, holidaying in Ibiza and Rimini) represent a fantasy of liberation, an escape from identity. A place where nobody is, but everybody belongs.

…een eloquente samenvatting van house als sociologisch fenomeen. Maar goed ik was nieuwsgierig geworden naar zijn boek over de schaduwkanten va de geest, dat vorig jaar zelfs in Nederlandse vertaling verscheen. Misschien is het de vertaling maar iets stond me tegen tijdens het lezen van De Vluchtende Geest. Het werkt op zich het beste als een encyclopedie van mentale afwijkingen, zijpaden en alternatieve bewustzijnsvormen. De korte essays zitten vol leerzame feitjes over hoe er door de geschiedenis tegen bepaalde fenomenen werd aangekeken. Er wordt alleen zo weinig mee gedaan. Melechi maakt zich aan het einde van elk stuk af met een korte kwinkslag en laat verbazingwekkend weinig sociologische analyse los. Een interpretatieve rode draad is afwezig, Melechi lijkt het subject zijn eigen taal te willen gunnen tegenover de droge institutionele/biochemische verklaringen (die hij zeker niet bestrijd maar op gezette tijden enigszins relativeert door middel van een altijd gezonde dosis sociaal constructivisme.) Het blijft een losse verzameling teksten, leerzaam, maar zonder persoonlijke touch. Dat wat ‘The Ecstacy of Disappearance’’ nou net zo speciaal maakte.

donderdag, juli 14, 2005

Nooit meer "Hi!"

Een paar weken geleden hoorde ik het van Steve, die het zelf net aan de overkant had gehoord: “Omar, ik hoor net dat Barry is overleden.” Ik weet niet waarom maar de dood van Barry hield me al tijden bezig, niet zozeer vanwege zijn gezondheid als meer het idee van “wat gebeurt met de winkel?” en vooral een toekomstige melancholie over de onvervangbaarheid van een personage. Want ook al zullen er ongetwijfeld nog heel veel vreemde figuren en persoonlijkheden rondlopen in Amsterdam, kan ik niet ontkomen aan een triest gevoel dat een tijdperk voorbij is, dat de laatste authentieke excentriekeling dood is.

Via Steve die in Used English Books had gewerkt kreeg ik fantastische verhalen te horen die van Barry, wiens boekwinkel zich om de hoek waar ik sociologie studeerde bevond en al snel onderdeel werd van mijn leven, meer dan een gekke Amerikaan in Amsterdam, een mythe maakten. Je zou het niet zeggen als je binnenkwam en hem daar steevast achter de toonbank zag zitten. Kalend, rokend, als hij niet met een klant in discussie was over de problematiek van het Midden-Oosten of ruzie had met een medewerker, klonk altijd een vriendelijk New Yorks “Hi!” Dit was iemand die de Velvet Underground live had gezien (en kut vond.) Die naar eigen zeggen als kinderster in Spartacus en Rebel Without A Cause had gespeeld. Die de hippie trail had gevolgd en daar prachtige foto's van had gemaakt. En wiens levensverhaal in Amsterdam ooit is verfilmd als Snapshots met Burt Reynolds in de rol van Barry!

Je vond er altijd wat en hij had in de kelder (oppassen voor je hoofd bij het trapje!) een schatkamer aan sciencefiction, een genre waar Barry helemaal niks mee had maar naar het schijnt moest blijven verkopen om zijn winkel draaiende te houden (blijft een raadsel: wie zijn dan al die SF-freaks? Ik heb daar altijd alleen voor die kasten gestaan.) Zoals een mythe betaamt moet je in stijl sterven en Barry kreeg in november op weg naar De Engelbewaarder, waar hij altijd na sluitingstijd te vinden was, een hartaanval.

Dan komt altijd de vraag: hoe verder met de winkel? Je schijnt hem te kunnen kopen. En even fantaseer ik toch over een leven verloren tussen de boeken aan de Kloveniersburgwal. Helaas net als in het geval van de Cult Videotheek, die ook een keer van eigenaar moest verwisselen, ben ik geen ondernemer, heb ik sowieso het geld niet (noch de wil om het te verkrijgen) en de realiteit van werknemers achter de broek zitten en het gezeur van klanten aanhoren (alhoewel liever lezers dan filmnerds) is de mijne niet. Maar uiteindelijk is Used English Books zo’n winkel die teveel verbonden is met de originele eigenaar. Een winkel die nu zielloos is en zal blijven.

woensdag, juli 13, 2005

Over die rechtzaak

Dan toch maar weer eens wat gedachten over iets anders dan de laatste Mathew Jonson. Binnen een paar minuten werd me duidelijk dat het proces van Mohammed B. alleen in de krant gevolgd kon worden. Op de televisie is een definitieve debilisering opgetreden en een onvermogen om kritisch en afstandelijk verslag te doen van dit soort gebeurtenissen. Het gaat alleen nog maar om giswerk naar emoties en subjectieve indrukken. Je proeft dat meer dan de moord op Van Gogh (die, laten we eerlijk zijn, collectief allang is verwerkt) het zwijgen van Mohammed B. als een belediging wordt gezien. “Hoe kan het toch zijn dat iemand weigert in het medialicht confessie te doen? Zijn hele gevoelshuishouding niet wil prijsgeven?” Ongetwijfeld ligt hier in het verlengde het gevoel dat extremisten als Mohammed B. hun straf ontlopen. Hij weigert immers de rechtbank te erkennen en accepteert ten volste zijn straf. Dat zijn gebaren waar we moeilijk mee om kunnen gaan.

Zal maar erkennen dat toen ik vanochtend het verslag in de krant las moest lachen om Mohammeds antwoord op officier van justitie Van Straelen: “Wow, u heeft mooi geschreven.” (Deed me meteen denken aan een gelijknamige ex-collega die in discussies zijn ongenoegen kenbaar maakte met de spottende woorden “mooi gesproken, man!”) Maakte ook direct duidelijk dat een van de complexe aspecten is dat Mohammed B, hoe gretig dit ook wordt getracht, totaal geen Ander is. Een Amsterdammer herkent op zo’n moment, ondanks baard/hoedje/moskeebezoek/fundivideo’s, meteen een Amsterdammer. In tegenstelling tot wat het Iraanse playmobilkapsel stelt (en in navolging van die hele islam-afkraakmaffia) heeft Mohammed B. veel meer (direct) charisma voorbij zijn onhandige dichtkunst. Dit ontkennen is naïef en niet zonder gevaar.

Uit het requisitoir van Van Straelen viel me vooral deze zin op: “Mohammed B. wil een wereld van dominant monotheïsme vol onverdraagzaamheid.” Ik moet heel snel beginnen aan Freuds De man Mozes en de monotheïstische religie want dat blijft een van de persoonlijke teleurstellingen van de laatste jaren: het terugkerende belang van woestijngodsdiensten in een tijd die ze totaal niet nodig heeft en waar ook eigenlijk geen plaats voor ze is. Los van de nare autoritaire dynamiek van monotheïstisch religies lijkt het vooralsnog taboe om het probleem van islam in het Westen en vooral in Nederland te analyseren als een combinatie van sociaal-economische factoren en psycho-seksuele frustraties (angst voor vrouwen, achterhaald autoritaire gezinsstructuren, een drifthuishouding die gevangen is door schuld en vooral de homofobie als schoolvoorbeeld van de angst voor de eigen homoseksualiteit...is er immers iets homo-erotischer dan die op straat hangende jongens?)

Vraag me af of we niet weer terug bij af (Freuds Das Unbehagen in der Kultur) zijn: de fundamentalistische identificatie met de doodsdrift zelf en het vermoeden dat islam alleen echt kan aarden in het Westen als ze een seksuele revolutie doormaakt, die niet afgedwongen kan worden maar vanuit een eigen onhoudbare spanning binnen islam dient te verschijnen (een fikse variant van de bevrijdingstheologie zou trouwens ook geen overbodige luxe zijn, laat staan wat islamitische varianten van het deconstructivisme...misschien ook nog wat sciencefiction. ;) Maar willen dit soort dingen werken: het moet vanuit islam zelf komen.) Losse gedachten die misschien eens serieus moeten worden uitgewerkt.

dinsdag, juli 12, 2005

Zomertech 2

Het aangekondigde vervolg op Zomertech komt precies op tijd als ik de weermannen mag geloven (en omdat volgens mijn loggegevens de originele zomertech een van de populairste posts is geweest.) Verbazingwekkend snel bij elkaar gevonden en gemixd (tracklisting zit ook deze keer weer in de mp3 tag). Afijn, de volgende tracks hebben elkaar gevonden:

Geiger – Cocain-e
Prettig zomerliedje dat net als die Royskopp single het palet van Jam & Spoon trance gebruikt om popmuziek mee te maken.

Lifelike & Kris Menace – Discopolis
Uitmuntende Franse filterdisco gaat minimal track.

Tocotronic – Pure Vernunft Darf Niemals Siegen (Superpitcher & Wasserman remix A)
Voor mijn gevoel al vele malen bewierookt. Dit is weer Superpitcher op de top van zijn kunnen. Een van de betere remixes van 2005 (en versie B is dus even goed.)

Freeform 5 – Electromagnetic (Tiefschwarz mix)
Door “kenners” naar voren geschoven als de terugkeer van de Diepzwarten. Weet niet hoor, het is aardig maar in vergelijking met de Goldfrapp remix een beetje tam.

Fischerspooner – Never Win (Black Strobe remix)
Die Fischerspooner gasten weten hun remixers ook uit te zoeken. Black Strobe levert een adequate remix af, die wat minder bot/Front 242 is dan hun recente werk.

Konfekt – Ra(Bammel)
Een van de vele hoogtepunten op de Areal 2 Rabimmel, 2 Rabammel, 2 Rabum, 2 Bum, Bum compilatie. ‘Ra(Bammel)’ presenteert een heel ouderwets maar niet minder fijn en effectief idee: je laat de track rollen en laat heel langzaam de intensiteit toenemen, hup plofbeat erbij, kassa.

Nathan Fake – Cohed (Michael Mayer remix)
Grappig, dit doet me een hele tijd vrij weinig en dan opeens op de helft verandert dit in een vrij geniale ouderwetse kale acidtrack.

Tiefschwarz - Wait & See
In de jaren 80 had je van die nummers die in de laatste 30 seconden opeens een briljant outro bleken te bezitten (de videoversie van ‘Sledgehammer’ waar Peter Gabriel de sterren in loopt onder begeleiding van een kale beat, is me altijd bijgebleven als het model). ‘Wait & See’ deed me daar weer aan denken, wel okay nummer maar het staartje is een belofte voor een veel beter nummer dat nooit gemaakt is.

Green Velvet - Temptation
Werd ook tijd dat hij terugkeerde. Geen uitgesproken grapnummer, al word ik sowieso vrolijk van zijn stem. Wel heel erg vette bas en het is gelukkig allemaal wel op zijn gebruikelijk niveau.

Mathew Jonson – Return of the Zombie Bikers
De Jezus van Techno. Ik ben zijn een van zijn discipelen.

The Killers – Mr. Brightside (Jacques Lu Cont’s Thin White Duke remix)
Grappig, hier geldt net als bij Nathan Fake: de eerste helft van de remix is zwaar klote. The Killers zijn een stelletje flapdrollen, die me alleen al irriteren omdat hun naam teveel lijkt op die van de olympische Kills. Jacques Lu Cont heeft eigenlijk zijn ‘Silver Screen’ remix ook niks afgeleverd waar ik echt enthousiast van werd en toch: hak je die eerste helft eraf krijg je opeens een heerlijk sentimentele sound alsof Aphex Twin met Duran Duran aan het stoeien is. Of zoiets.

Plump DJs – Acid Hustle
Schijnen ook groot te zijn. Mij iets te bikbiets, klinkt toch alsof een paar bouwvakkers met een 303 spelen, en dat is een totaal achterhaalde sound. Maar omdat het lijkt te bestaan uit drie verschillende tracks, heeft het zijn momenten, vooral dat getrommel tegen het einde word ik wel blij van (alweer, doet me een beetje denken aan die oude extended mixes van vroeger waar je eerst gewoon het nummer had en dan werd er vijf minuten cool getrommel achter geplakt.)

Ada – Cool My Fire (Erlend Oye & Band)
Mooi relaxte versie die het melodieuze gevoel van de Blonde Technogodin destilleert, al was het natuurlijk nog subliemer geweest als ze het zelf bijeen had gezucht.


Zomertech II (55:43)
01 Geiger – Cocain-e
02 Lifelike & Kris Menace – Discopolis
03 Tocotronic – Pure Vernunft Darf Niemals Siegen (Superpitcher & Wasserman remix A)
04 Freeform 5 – Electromagnetic (Tiefschwarz mix)
05 Fischerspooner – Never Win (Black Strobe remix)
06 Konfekt – Ra(Bammel)
07 Nathan Fake – Cohed (Michael Mayer remix)
08 Tiefschwarz – Wait and See
09 Green Velvet – Temptation
10 Mathew Jonson – Return of the Zombie Bikers
11 The Killers – Mr. Brightside (Jacques Lu Cont’s Thin White Duke remix)
12 Plump DJs – Acid Hustle
13 Ada – Cool My Fire (Erlend Oye & Band)

maandag, juli 11, 2005

In The Mood For Love

Eindelijk hadden ze bij de videotheek de DVD van In The Mood For Love liggen, mijn vergeten Wong Kar Wai. Het is recentelijk dat ik definitief uit mijn haast filmloze periode (2001-2004) ben ontsnapt die aanving met de geboorte van Hannah en waar dit een van de belangrijkste slachtoffers van bleek te zijn. Weer een vervreemdende kijkervaring: net als Days of Being Wild en 2046 lijkt er niets te gebeuren, word je na verloop van tijd gedwongen op een andere manier te kijken, te gissen naar gedachten en dan als de film is afgelopen, wanneer hij onderdeel is geworden van de herinnering, voel ik me pas tevreden. Dat zijn films er magistraal uitzien is een gegeven, wat ze echt geniaal maken is zijn manier van vertellen, de inzet van het zwijgen, het spel met chronologie en geografie.

2046 (grappig dat In The Mood For Love ook al een hotelkamer met het deurnummer 2046 bevat) is trouwens wel verreweg mijn favoriet van die “trilogie”, het wildst, het meest ambitieuze (en met fijne sciencefiction laag). In The Mood For Love is mij net te arthouse in enge zin, zo’n typische film waar critici voor gaan (vioolmuziek, taxiritten en vooral geen genreactie.) Nu nog zijn eersteling (As Tears Go By, dat Mean Streets-achtige van die film heeft me altijd tegengestaan), zien en dan is het oeuvre weer even gecompleteerd.

zondag, juli 10, 2005

Paul Cannell dood

Paul Cannell, de schilder van de Screamadelica hoes is vorige week overleden (zelfmoord). Kortom, de man verantwoordelijk voor een van de iconen van de jaren negentig, misschien de laatste iconische platenhoes ooit, is niet meer. Zo’n beeld dat precies de muziek weet te representeren maar waar ik nooit helemaal precies achterkwam wat het voorstelde: vallende zon? Uitgebluste zon? Bad trip smiley? Zoals mijn bloggerprofiel duidelijk maakt in ieder geval een beeld waarmee ik me altijd graag heb geïdentificeerd.

Rust zacht Icarus

zaterdag, juli 09, 2005

De dag erna

Het is inmiddels ingesleten dat ik om 7:00 wakker word en daar verandert een lange nacht niets aan. De kater valt mee en wordt zoals altijd gegarandeerd binnen een uur weggestreken door de Bulgaarse kuur (rauw ei in glas melk…ongelofelijk.) Kwam tot de conclusie dat gisteren een prachtige avond was. Vaaghuijsen is de kroeg waar ik altijd naar op zoek ben geweest in Amsterdam (relaxt, goede moderne muziek.) Ik was vereerd om zoveel bekende gezichten te zien (en gezichten achter “gezichten”.) Ook al moest ik het doen met 1 cd-speler, ondanks de bijna in duisternis gehulde rechterdraaitafel, de miscues, verkeerde toerentallen heb ik er zowaar van genoten. De dub kon ik zelf beter naar luisteren dan de techno, wat meer een rodeopaard is waar je op probeert te blijven zitten. En ik was ook vooral extatisch toen het was afgelopen.

En natuurlijk begin ik ’s ochtends te analyseren. Gisteren weer vol bewondering naar Sandeman & Dirty D.I.S.K.O. gekeken, de manier waarop ze geduldig met muzikale blokken bouwen/spelen, zonder horizon. Realiseerde me dat ik niet aan de schrijver kan ontsnappen, zelfs als DJ moet er narratief zijn. Met Derrida maak je al snel de connectie tussen het schrijven met de pen en de naald en het is waar. Het is natuurlijk “maar plaatjes draaien” en een explosie van betekenissen. Sly & Robbie die waarschijnlijk op 90% van de dubplaten spelen en Grace Jones produceren. ‘Nightclubbing’ zelf als metatekst (alsof de sociale scène die zich voor mij afspeelde uit de plaat verscheen.) De vertelstem op ‘Journeyman’ die betovert door Duitsland reist, Thomas Mann en Goethe aanhaalt, en die voor mij weer de romantiek van Superpitcher kadert. De drumcomputer van The Kills die refereert aan Plastikman (wiens F.U. als FUSE eerder is gedraaid.) Veel platen wilde ik graag een keer hard horen of gewoon draaien omdat ze belachelijk vaag zijn ('Der Storch Und Seine Folgen') zoals ik bepaalde platen speciaal voor mensen heb gedraaid (‘Shelter’ voor Justine, ‘F.U.’ voor Stefan, The Kills voor Nico, ‘Marionette’ voor de blog massive.) En zo kan je betekenislaag na betekenislaag ontdekken. Zelfportret, autobiografie, muzikale spiegel, spel met kennis (die opluchting van gisteren was uiteindelijk niet zozeer van de spanning zoals ik eerst dacht, maar van blijdschap dat ik verlost ben van dat bouwsel in mijn hoofd.)

Bij benadering draaide ik gisteren:

01 Prince Douglas – Jam Love Dub
02 Joe Gibbs – Idlers Rest
03 Keith Hudson – Be What You Want To Be (+ dub)
04 Lee “Scratch” Perry – Roast Fish & Cornbread
05 Chosen Brothers – Love To The End
06 Augustus Pablo – King Tubby Meets Rockers Uptown
07 Joe Gibbs – Chapter Three/Rema Dub
08 Coxsone Dodd - Running Dub
09 Keith Hudson – Darkest Night
10 Grace Jones – Nightclubbing
11 Tototronic – Pure Vernunft Darf Niemals Siegen (Superpitcher & Wasserman remix B)
12 Lindstrom – I Feel Space
13 Fross - Journeyman
14 M.A.N.D.Y. - Jah
15 Roan – Der Storch Und Seine Folgen
16 Mathew Jonson – Marionette (live)
17 Fuse – F.U.
18 Thomas Andersson – Washing Up (Tiga remix)
19 Goldfrapp – Ooh La La (Tiefschwarz mix)
20 The Kills – No Wow
21 Luomo – Shelter

donderdag, juli 07, 2005

Herinnering: morgen dus...Freakbox V



Service van de zaak. Ben er helemaal klaar voor.

woensdag, juli 06, 2005

DJ-als-filosoof

Vooral bij het maken van de digitale mixen viel me al op dat het denken als DJ een prettige bezigheid is, die veel duidelijk maakt over de aard van muziek. Vragen komen op die ik bij normaal luisteren zelden stel: wat is ritme? Welke combinaties kan je maken? Kan je lichte met duistere tracks combineren? Hoe veranderen die combinaties de betekenis van de tracks? Aan de anderen kant voelt een track na dat DJ-denkproces vaak geleegd, ontdaan van zijn mysterie (vandaar ook misschien die dynamiek van steeds nieuwe tracks die dansmuziek drijft? Een soort verslaving aan nieuwe problemen en oplossingen.)

De laatste dagen veel bezig geweest met wat ik vrijdag wil draaien. En dat zou, met uitzondering van het vrij droge proces van BPMs scannen, wel eens een leuker proces kunnen zijn dan het draaien zelf wat vaak een geconcentreerde bezigheid is, een leven in het moment. Het makkelijkst is dub. Zat wat platen te luisteren en moest tot de conclusie komen dat ik bij albums als African Dub Chapter III of King Tubby Meets Rockers Uptown de naald vrijdag op een willekeurig punt kan neerleggen.

maandag, juli 04, 2005

En meteen de comeback...

Waarom, oh waarom kan dat Tiefschwarz album niet klinken als hun remix van Goldfrapps 'Ooh La La'? Heeft het allemaal: korte echo in het begin, lange opbouw, dan heel even de stem van Goldfrapp die door een raster van effecten "ooh la la" fluistert (kippevel) en dan lossss...de Tiefschwarz flipperkastbeat (nog meer kippevel). Het hele zooitje bijelkaar doet me vreemd genoeg denken aan hoe Butthole Surfers zou klinken als ze disco zouden gaan.

zondag, juli 03, 2005

Can cdr

01 Mother Sky
02 Future Days
03 Halleluhwah
04 Bel Air
05 Chain Reaction
06 Quantum Physics
07 Dizzy Dizzy
08 Oh Yeah
09 I’m So Green
10 Yoo Doo Right

(had ik nog liggen. Op het moment druk bezig met nadenken over de set van vrijdag, wat bpms verzamelen, voor het geval ik overmoedig word en mij aan echt mixen waag...alles improviseren kan ik echt niet aan. En voor het eerst in jaren is een van mijn oren verstopt. Luister meteen niet meer naar muziek dus morgen snel naar de huisarts want ik voel me een half-mens. Voordeel is dan wel weer dat met uitgespoten oren muziek plotseling klinkt alsof je een nieuwe hi-fi hebt gekocht.)

vrijdag, juli 01, 2005

Ashes of Time

Net mijn recentelijk aangeschafte DVD van Ashes of Time (1994) gekeken. En ben nog geen stap verder gekomen in het ontrafelen van de film. Is de tweede keer dat ik hem zie en het helpt ook niet dat ik bijna alles was vergeten (heel even dacht ik dat ik jaren geleden per ongeluk een andere film had gezien.) Het is inderdaad zoals iemand ooit treffend omschreef “Seven Samurai at Marienbad”. Ziet er, zoals elke Wong Kar Wai film, fantastisch uit maar door de manier van vertellen (non-lineair, personages vloeien in elkaar over) kom je in een aardig doolhof terecht. Bovendien weer dat gevoel dat ik als westerling bepaalde verwijzingen, een literaire kennis mis (aan de andere kant Ashes of Time was ondanks de sterrencast destijds een commerciële mislukking in Hong Kong.) Na verloop van tijd geniet ik ook meer van het gebruikelijke Wong Kar Wai existentialisme, de beelden, de gezichten, muziek en geef ik het volgen van de plot op. Gaat ook makkelijk omdat hij samen met cameraman Christopher Doyle compleet uit zijn dak is gegaan. De film ademt vaak een sfeer uit van “we gaan Film opnieuw uitvinden.”



De DVD versie van Ashes of Time is onder Wong Kar Wai fanaten altijd punt van discussie. Meer door geluk dan door wijsheid heb ik de Mei Ah versie aangeschaft, die acceptabel heet, vooral omdat de World Video DVD versie door het leven gaat als “de slechtste DVD aller tijden.” Het is niet echt optimaal beeld, alsof de film niet goed bewaard is geweest, en het ritme van de ondertitels is weer eens ouderwets onregelmatig maar het krijgt er wel weer het juist cultgehalte door. De film een keer in de bioscoop zien zou natuurlijk een geschenk uit de hemel zijn, al zie ik dat er niet snel van komen (het is een beetje zijn “vergeten film”, net gemaakt voordat hij met Chungking Express faam maakte in het Westen…ben helaas nog steeds niemand tegen gekomen die Ashes of Time heeft gezien.)