donderdag, juni 30, 2005

Droommachine at the wheels of steel


Posted by Hello


Gaat het toch weer een keer gebeuren. Op uitnodiging van de heer S. Kerkhof draai ik volgende week op:

FREAKBOX V: I FEEL SPACE
(met Dirty D.I.S.K.O., Sandeman)

vrijdag 8 juli 22.00-03.00 uur
Cafe Vaaghuijzen
Nieuwe Nieuwstraat 17
Amsterdam


Ik heb mezelf de opwarm positie toebedeeld zodat ik een beetje relaxed dub en emotech kan draaien (dus wel braaf op tijd komen.) Laat uw virtuele maskers even vallen en komt allen!

woensdag, juni 29, 2005

Diepzwarte dieetpil

Heb eindelijk de promo met acht tracks van het Tiefschwarz album gehoord. Klinkt in ieder geval minder desastreus dan ik had verwacht. En wat ik had verwacht was weer een fijne koffietabel cd na berichten over “progressie, Tracey Horn, pop”. Wat is het toch met producers die naam maken in het format en de cyclus van de 12-inch dat wanneer ze een album gaan maken, bijna zonder uitzondering dat enge verhaal beginnen over “echte liedjes, echte instrumenten, jazz.” En dat na al die jaren nog steeds niet duidelijk is dat het niet werkt. Maar goed, dat jazzy geneuzel met echte instrumenten lijkt op Eat Books afwezig. Het begint eigenlijk best wel goed, ‘Warning Sign’ heeft tegen het einde weer fijn tiefschwarziaans punctum, ‘Troubled Man’ doet me denken aan een ouderwets lekkere Laidback hit en op ‘Wait & See’ werkt de samenwerking met Chikinki goed. De rest met uitzondering van het majestueuze ‘Issst’ bezit geen karakter. Het heeft weinig met Tiefschwarz zelf te maken, ze zijn hun touch gezien recente remixes totaal niet kwijtgeraakt. Het maakt alleen duidelijk wat iedereen met een beetje observatievermogen allang wist: Vet Geluid functioneert puur door een track en remix dynamiek. Het bevrijdt House van de Auteur en het album.

dinsdag, juni 28, 2005

Return of the Zombie Bikers: Het Evangelie van Mathew (13: 1)


 Posted by Hello

Het gevaar is dat we, door hem continu op te hemelen, maken tot een nieuw nerdboy icoon. Wie Richie Hawtin wel eens heeft zien DJ’en kent het verschijnsel wel: een legertje in Plastikman shirts getooide fans die geconcentreerd elke beweging van hun held volgen om af en toe even een foto maken terwijl iedereen op de dansvloer zwetend zweeft door lagen van ratels en bliepjes. Maar het is al te laat, je vormt door je enthousiasme de Auteur.

Ronde stuiterende beat, springende hi-hat. Twee basdrums (een als een kartonnen doos die in elkaar wordt getrapt, de ander een perfect gladde knikker.) Een op het eerste gehoor teleurstellende melodie (ik heb associaties met Pitfall 2 op de C64.) En dan op 2:16 een wonder. De melodie begint te echoën, te transformeren. Er komt nog een brombas bij zodat Jonson alle elementen fijn tegen elkaar kan uitspelen. Denk Model 500, Maurizio, op die hoogten bevindt Jonson zich. Stratosferisch house.

zaterdag, juni 25, 2005

Good = dumb mix

En daar is de volgende mix weer. Even geen zin in een uitgebreide bespreking, er zitten veel recidivisten bij. Begint en eindigt met twee oudjes (uit respectievelijk 1993 en 1978.) Een hoog percentage remixes waarvan de koortsige Villalobos herbewerking van ‘What Time Is Love?’ mijn favoriet is. Ben zelf erg tevreden over de overgang tussen track 10 en 11. Net echt, met roffels en beukestein. Veel luisterplezier (overigens is de golf aan goede nieuwe tracks zo groot dat ik alweer bijna aan een vervolg van Zomertech kan beginnen.)

Good = dumb mix (61:03) (en aangezien veel mensen na een week rondneuzen maar voor de goede orde: voorlopig ook verkrijgbaar via de Seek @ sfschrijver. Net als de losse puzzelstukjes.)

01 Hexagone – Burning Trash Floor
02 Thomas Dolby – One Of Our Submarines (Villalobos remix)
03 Ada – Maps (Michael Mayer & Tobias Thomas mix)
04 M83 – Teen Angst (Luciano mix)
05 Ewan Pearson vs. M.A.N.D.Y. – No Stoppin Love
06 The KLF vs. Ricardo Villalobos – What Time Is Love? (Veto Retro mix 1)
07 Alter Ego – Beat The Bush (Tiefschwarz remix)
08 Egoexpress – Knartz IV (Abe Duque remix)
09 2 Dawgs – It’s A Dawgs Life (Jori Hulkkonen remix)
10 Roman Flügel – Geht’s Noch (Dominik Eulberg remix)
11 Luetzenkirchen – Daily Disco (Boys Noize remix)
12 Coburn – We Interrupt This Program (Interrupted Vocal Mix)
13 Siouxsie & The Banshees – Suburban Relapse

vrijdag, juni 24, 2005

Tago Mago dan ook maar.

Zeker niet mijn favoriet van Can, de tweede helft blijft als je niet in de juiste melige bui bent hippie geneuzel van de bovenste plank. Maar goed ik zat vanochtend naar Soundtracks te luisteren en even dacht ik dat iemand op straat gezellig mee zat te fluiten. Nou ben ik zeker geen audiofiel maar dat soort ruimtelijkheid word ik erg blij van. Dus eens kijken of de opgeschoonde Tago Mago ook aan kracht wint (zo even snel is het alweer Suzuki's stem die het meeste wint door de remaster.) Wat me al een tijd tegenhield was het idee dat Tago Mago vies en gruizig moet klinken...een stoffig doolhof van waanzin (gele muziek...wel grappig dat de associatie bij elk album lijkt te corresponderen met de kleur van de achterhoes die de originele cd-uitgaven hadden, dus de waanzin van Tago Mago: geel, die ondoordringbare jungle van Ege Bamyasi: groen, de oceanische omhelzing van Future Days: blauw, het kosmische verlangen van Soon over Babaluma: paars) De kleur van het Tago Mago artwork is nu trouwens ook veel mooier.

edit: na een paar keer luisteren is het alsof je naar muziek luistert die jarenlang was opgesloten en eindelijk kan ademen. Nog meer dingen die opeens opvallen: de keyboardgloed van Schmidt en die ontploffing/donder tussen Mushroom en Oh Yeah lijkt opeens door George Lucas te zijn geproduceerd.

(bovendien een lieve fanboy tekst in het boekje van Bobby Gillespie. Kan me goed voorstellen dan de Jesus & Mary Chain liveversie van Mushroom erg cool moet zijn geweest.)

donderdag, juni 23, 2005

Can Soundtracks

Zegt het voort: de Can remasters (met die lekkere afgeronde cdhoesjes) 8,99 euro bij Concerto. Eindelijk mezelf gedwongen om na jaren van net-op-het-laatste-moment-niet-aanschaffen Can Soundtracks te kopen. Zoals vaak met Can (behalve de perfectie Future Days en Soon Over Babaluma) veel geneuzel maar dat maakt niet uit want het gaat toch allemaal over ‘Mother Sky’, dat in zijn magistrale veertieneneenhalf minuten Tago Mago overbodig maakt. Hop, je valt direct in de gitaarsolo en dan doet de motorik de rest. En ik moet zeggen, qua geluid is dit een ontzettende verbetering. Het drumstel van Liebezeit groeit ongeveer je oren uit, je hoort Suzuki zijn lippen van elkaar halen/inademen voordat hij zingt en bovendien versta ik nu eindelijk eens wat hij zingt. Verleidelijk om die andere drie ook aan te schaffen.

(Concerto lijkt trouwens wel onder een ander regime te opereren. Het lijkt er niet echt gezelliger op geworden maar daarvoor in de plaats is dan wel een hele goede DVD afdeling gekomen. En wat er in de bakken met Vet Geluid en Duitse click house 12-inches ligt kon ik werkelijk niet geloven. Respect.)

woensdag, juni 22, 2005

Led Zeppelin CDR

01 Kashmir
02 Bron-Y-Aur Stomp
03 Out of the Tiles
04 Immigrant Song
05 No Quarter
06 When The Levee Breaks
07 In My Time Of Dying
08 In The Evening
09 Whole Lotta Love
10 Dazed and Confused

Ja, ja. Er was een (relatief) korte tijd rond mijn 18e dat ik zweerde bij Zep (ook al heb ik Deep Purple altijd leuker gevonden, want die swingen.) Voor deze CDR heb ik even onderzoek gedaan en merkte dat ik erg ongeduldig door al die nummers heen zap. De schuld ligt natuurlijk bij Plant, wiens stem ik nu echt niet meer kan aanhoren. Is ook duidelijk dat, uitgezonderd die akoestische dingen op III, Zep niet echt een goede liedjesband was. Het gaat uiteindelijk om De Riff (zie dat instrumentale middenstuk van ‘Dazed and Confused’ en in zekere zin is Plant op zijn best als zijn stem ook Riff wordt). Viel me ook weer op dat Jimmy Page het beste materiaal voor luchtgitaar spelen aanlevert, en niet van dat drukke gepiel maar van die riffs waar coole poses van worden gevormd.

dinsdag, juni 21, 2005

“Connections are more important than critiques”

Yoda alweer met een interessante link: in dit interview van Mark Dery met Erik Davis slaan de heren enkele spijkers op zijn kop, wat betreft de schoonheid van overinterpretatie, de voor- en nadelen van connecties vs. kritiek, Mille Plateaux als psychedelische tekst (ha! eindelijk iemand die het ook ziet) plus de ambivalentie over nostalgie naar de 70s (vandaar ook Boards of Canada.) De 33 1/3 van Davis over Led Zeppelin IV moet uiteindelijk toch aangeschaft worden, al was het om didactische redenen, kijken hoe ver je met interpretatie kan gaan.

Was vergeten dit citaat er uit te liften wat eigenlijk perfect mijn gebruik van D&G samenvat:

“But the way I think and write is, I like to think, influenced by Deleuze & Guatarri's method—not the crazy jargon and over-the-top erudition I aspire to but will never reach, but the notion of writing as a connection-machine, a network of intensities, points of resonance, pregnant echoes, etc. The power of the text emerges out of the positive energy developed from those connections.”

maandag, juni 20, 2005

Today/Amsterdam/Batman Begins

Gisteren realiseerde ik mij dat Superpitchers Today niet gewoon als achtergrondmuziek kan functioneren. Of je moet hem in totale stilstand tot je nemen, in stonede diepte languit op de bank verzinken (geen geduld meer voor), of als motorik, de mechanische ritme/beweging synthese. Op de fiets is het alsof je wakker droomt: zonovergoten Germaanse wouden die uit je hoofd schieten, projecteert en vervolgens samen met de stad doorkruist. Er is wat mij betreft weinig kosmisch aan Today, het is aardse muziek, zowel pastoraal als stedelijk Dat is denk ik de spanning die de mix zijn eigen karakter geeft. Op een niveau dan. Er is bijvoorbeeld ook op emotioneel niveau nog de 19e eeuwse/futuristische melancholie die Superpitcher zo goed aanvoelt. ’s Nachts op de weg terug komt die laag veel meer op de voorgrond (met name dankzij die fantastische Psychonauts track.)

De stad voelde raar. Dat typische karakter van een warme zondag: de neurotische laag van arbeid is even afwezig om vervangen te worden door een soort zinloze, haast verveelde geilheid. Bovendien zijn de toeristen, “de verliezers”, de freaks, de gekken opeens zo zichtbaar. Opeens realiseerde ik wat Sporenburg en omgeving definieert: de afwezigheid van marges. Er zijn hier nog wel junkies/alcoholisten en gekken, alleen ze zijn allemaal braaf en lief en wonen op de hoek in een verzorgd opvangtehuis. Dit is de toekomst waar ik woon. Of beter de rest van Amsterdam woont nog in de 20ste eeuw, misschien zelfs op plekken in de 19e eeuw.

De verkoeling van de bioscoop opgezocht (dat is ook wel eens anders geweest). De verschrikkelijke trailer had me afgeschrikt maar toch Batman Begins gezien na een vrij positieve recensie in De Volkskrant die sprak over haast Europese buitenwijken en Batman die zich als een soort performance artiest manifesteert. Daar sloeg mijn hoofd, als voormalig specialist in de hogere Batmankunde, een beetje van op hol. Wat mij betreft hadden die buitenwijken nog Europeser gemogen, ik fantaseerde al iets Oostblokachtigs, nog grijzer, nog blokkiger of viezer (Batman in Stalker.) Dit deed me soms meer aan Blade Runner denken…ook acceptabel natuurlijk. Het had misschien ook nog wat extremer gemogen op psychologisch niveau. Maar wat klaag ik? Er zit eigenlijk heel veel in over maskers, theater, zelfoverwinning, angst, trauma, Oedipus, catharsis (ligt het aan mij of is de psychoanalyse in Hollywood bezig aan een comeback?) En het wordt niet al teveel uitgespeld. Op zijn sterkste momenten maakt de film “per ongeluk” interessante verbanden: archetypes van het kwaad, de angsten van massale drugspsychose van de 60s, mythologie, de utopie als festival waar de zot een dag koning is. Met name de manier waarop de ontsnapte psychopaten Batman met een extra intensiteit hallucineren om zich daarna op hem te storten en haast uit elkaar rukken is fantastisch. Er komt ongetwijfeld een vervolg en ik hoop dat ze deze toon weten vast te houden, zonder camp, de korte vechtscene’s een explosie van chaos. Nog niet mijn ideale Batmanfilm, die zal er ook nooit komen, want dat zou een soort Antonioni’s Batman zijn, een Batman die echt worstelt met vervreemding en leegte (en met Detroit techno soundtrack!)…maar goed genoeg.

zaterdag, juni 18, 2005

Ik zeg: Halleluja!


Posted by Hello

via Yoda (niet de echte, voor het geval men nog gaat denken dat ik met Star Wars personages praat, maar Reynolds dus) die heel voorzichtig een beetje op de oude begint te lijken (toevallig omdat het weer over de eind jaren 80 gaat?) Nu we het toch over "te laat komen" hebben. Spacemen 3 ontdekte ik ook in terminaal stadium, altijd die Recurring cd die mij aanstaarde bij Get en die ik altijd net niet kocht. Word altijd melancholisch als ik die hoes zie (Get nog met plastic hoesjes in de bakken, al die mogelijkheden, een muzikale wedergeboorte, ja, een Jaar Nul.)

vrijdag, juni 17, 2005

Laser 3.14 met bonus


Posted by Hello

Een kick alsof je dat bonusschip van Space Invaders pardoes voor zijn mik schiet...Oost rapporteert een nieuwe Laser, ditmaal voor de Muiderpoort (achter Artis.) Mysterieuze teksten alweer. Het feest had compleet kunnen zijn als een paar kunsthaters niet een plee voor de derde tekst hadden geplaatst. Barbaren!!


Posted by Hello

(de Laser site heeft ook weer een nieuwe reeks, check vooral die uitermate briljante "81, 82, 83, 84". Oh meneer, kent zijn Simple Minds.)

donderdag, juni 16, 2005

M.A.N.D.Y. – Body Language (Get Physical)


 Posted by Hello

Sodejokers…Het beste van Vet Geluid 2005 had de ondertitel kunnen zijn van deze mixcd. Alweer adequaat en zonder al te veel technische bagage aan elkaar gemixt. Maar wie snel even een sonische update wil hebben, hoeft niet verder te zoeken. ‘Issst’, ‘I Feel Space’, ‘Safari’, ‘Ball of Light’. Kraker na kraker. Maar niet van dat al te makkelijk vroem/vroem werk, dit is Vet Geluid dat de vriendschapsbanden met clickhouse aanhaalt. Favorieten op het moment wel de Booka Shade tracks en Luciano die even een Basic Channel doet. En okay, nog een keer en daarna hou ik er over op: vergeet die 2nd anniversary mix van vorig jaar niet.

01 monne automne - "argelulupier"
02 sunsetpeople - "salty dog"
03 booka shade - "panoramic"
04 marlow feat. dehlia - "quiet"
05 marc houle - "has to do"
06 dub kult - "on and on" (guido schneider on and on mix)
07 dj minx - "a walk in the park" (villalobos til thursday rmx)
08 slam - "this world" (robag wruhme vocal mix)
09 sterac electronics - "destination reached"
10 hans-peter lindström - "i feel space"
11 francisco - "moon roller" (extended mix)
12 tiefschwarz - "issst"
13 booka shade - "mandarine girl"
14 andré kraml feat. shad privat - "safari" (james holden rmx)
15 willzoid - "picadilly circuits"
16 mathew jonson - "ball of light"
17 recloose - "cardiology" (isolée mix)
18 M.A.N.D.Y. vs booka shade - "body language"
19 jay haze feat. d:exter - "appreciate"
20 luciano - "octogonal"
21 wei chi - "faces and places" (henrik Schwarz remx)

woensdag, juni 15, 2005

Lees nu: Jon Savage – England’s Dreaming


 Posted by Hello

“…what had begun as an excuse to annoy people quickly took on an almost messianic flavour as the inner circle surfed through the city on a diet of sun, sex, sulphate and swastikas.”

Toen dit uitkwam in 1991 wilde ik het meteen lezen. Bleek helaas zo’n boek dat steeds ontsnapt en na lezing van Lipstick Traces had ik het ook helemaal gehad met punk en Sex Pistols (want valt er daarna nog over te zeggen?) Maar goed, Hannah wilde laatst snel naar de kinderafdeling in de bibliotheek en ik was geïrriteerd omdat ik niet een boek van Levi-Strauss kon vinden dat er wel moest liggen, en in een flits greep ik toen maar naar England’s Dreaming. Jon Savage heeft de laatste tijd de faam gekregen een saai schrijver te zijn, daar is hier echter totaal geen sprake van. Dit is het betere jongensboek werk, maar dan over punk.

De details over de opkomst en neergang van de Sex Pistols zijn sowieso fijn, net als het gevoel van energie, van wil en creativiteit dat er uit knalt. Wat England’s Dreaming echter speciaal maakt is wanneer Savage een beeld schetst van Engeland in de jaren zeventig (en ook nog eens handig gebruik maakt van zijn eigen dagboekaantekeningen.) In die zin dekt de titel van het boek de lading perfect. Wie me trouwens het meest fascineert in het verhaal tot nu toe is niet McLaren of Lydon (al is de reactie van de laatste op het beruchte Grundy interview hilarisch) maar Siouxsie. De term die ik zoek is: compleet van de pot gerukt. Maar met stijl.

(En nog wat geïmproviseerde gedachten:

Wel jammer dat Sex Pistols zo’n briljante popgroep was terwijl zoals Marcello Carlin ooit opmerkte, je Never Mind The Bollocks vooral in platencollecties braaf naast Saxon ziet liggen.

En, dat knaagt ook tijdens lezing, wat Laser 3.14 ook laatst aankaartte in verband met graffiti: het probleem van orthodoxie. Savage laat heel mooi zien hoe snel dat proces van regeltjes maken opkomt vanuit een cultuur zelf, de definities van binnen en buiten. Een cultuur van een continu proces van open herdefiniëren, steeds weer opzoeken van mogelijkheden lijkt onmogelijk te zijn…er moet een soort sluitingsproces plaatsvinden.

En dan natuurlijk die gedachte doorzettend: hoe zit dat met house? Zijn we de nieuwe orthodoxie geworden? En gaan we daar wel eerlijk mee om? Ik denk dat het Martijn Grooten was die scherp opmerkte dat er geen enkele reden is voor dertigers om defensief in de underdogpositie te kruipen als het om de positie van dansmuziek gaat. Zeker ook gezien de claims, en ik ben daar zelf ook niet vies van, dat “we gewonnen hebben” en “house is popmuziek” triomfalisme. Daar wringt ook denk ik de schoen wat betreft het rockisme/popisme debat, een frustratie over het onvermogen om ook de kritische taal om te zetten naar een primaat van dansmuziek. We willen alles, heersen en, ergens diep binnen in, ook als een dictator overheersen (een Jaar Nul instellen)

…persoonlijk ben ik er altijd eerlijk over geweest dat in de periode 89-92 de hele muziekmedia mee gesleurd had moeten worden in house*, alleen het discursieve was men in house niet zo sterk/geïnteresseerd in. Een paar jaar later was het te laat en werd in Engeland Britpop ingezet als tegenwicht en house volgens rockistische principes geschapen (Underworld, Chemicals, etc.) Aan de andere kant, misschien is het goed geweest om een “onbegrepen”, en uiteindelijk ongrijpbaar bestaan te hebben geleid.

* bedacht later: popmuziek in De Volkskrant onder leiding van Gert van Veen (een groot gedeelte van de jaren negentig), hoe verfrissend was dat als Jaar Nul kweekvijver. Zo vanzelfsprekend, dat ik het straal vergeten was. Hoe modern werd de krant er ook meteen door. Week in/week uit houseplaten en dan moest rock wel heel goed zijn om besproken te mogen worden. Dat is helaas terug gedraaid onder zijn opvolger, de Koning der Lekker Hoekige Gitaren.)

dinsdag, juni 14, 2005

Omdat ik toch op zoek was naar Antonioni DVDs…

“De invallende duisternis gevolgd door het oog van licht dat de tijd opent heeft een kalmerende uitwerking. Altijd weer is ze onder de indruk hoe film een archetypische ervaring in technologie verweeft, zoals ze altijd weer met de aanwezigen moet lachen wanneer de eerste neurotische personages op het scherm verschijnen. Zenuwachtig, gebukt onder een verslaving aan snelheid, gebroken door agressie. Die fase van gewenning blijft achterwege bij de laatste film die ze ziet over een verdwijning die niet wordt opgelost. Natuurlijk zijn de personages gevangen in verdwenen neuroses maar het ritme en de taal van de beelden is opmerkelijk profetisch, een blik in het wezen van de toekomst. Een wezen dat voor Flynne nergens zo herkenbaar is als in het gezicht van de blonde actrice. Afstandelijk. Onderkoeld. Tegendraads.”


Monica Vitti in L'Avventura (1961) Posted by Hello

maandag, juni 13, 2005

Zaterdagochtend Stedelijk

Zaterdag met de kinderen naar het Stedelijk Museum gegaan. En dat was een succes. Gelukkig waren er wat koptelefooninstallaties (waaronder een video over een (Zuid-Amerikaanse?) Smiths-karaoke.) Er was ook een hele mooie video met mensen die in shock door een ingestort huis heen lopen die erg in de smaak viel. En mijn vaderhart werd toch met trots gevuld toen er goedkeurend oeh en aah klonk voor Barnett Newman. Zelfs was ik erg te spreken over Martin Le Chevalliers Safe Society een video die louter is opgebouwd uit beelden van computergames en waarover zo’n typisch Amerikaanse filmtrailerstem een hypnotisch verhaal houdt over het leven in een utopie dat binnen hand bereik is:

“Neurosis will be under control, drives sublimated*, deviancies
eradicated, normality guaranteed.

This world is made for you.”

* fantastisch gecombineerd met het beeld van een voetballer die een bal in de kruising schiet. Ja, dat beeld precies op die zin monteren, dat is kunst. Op zijn homepage kan je trouwens zowel Safe Society zien als de tekst lezen.

Kreeg van Justine deze button:


Posted by Hello

Megacool (las op de rand dat ze exclusief voor het Stedelijk zijn gemaakt.)

zaterdag, juni 11, 2005

Zomertech mix

De titel was een beetje overmoedig. Is in ieder geval mijn beste mix tot nu toe. Er zitten een paar overgangen tussen waar ik erg tevreden over ben, met name hoe ‘Luomi’ overgaat in ‘Sky Dumont’ en opeens terugkeert om nog een tijd mee te spinnen en vooral hoe ‘Tumble’ in ‘I Feel Space’ overgaat (dat past zo goed dat ik ze niet meer los van elkaar kan “zingen” in mijn hoofd.)

Het begint allemaal dus wat rustig met Markus Guenter, de zomerambient baron van Kompakt en Mikkel Metal, de gruizige dub-Fin waarna Mayer & Voigt het Kompakt trio completeren met een heerlijke acidtrack (onderdeel van de Speicher serie.) Lawrence heb ik u inmiddels wel over doorgezaagd net als de Diepzwarten (waarom stond deze geile Kelis remix niet op Misch Masch?!?) ‘Tumble’ van Golden Red is fenomenaal, alleen is het moeilijk uit te leggen waarom deze zenuwachtige gazelletechno nou precies eruit springt? ‘I Feel Space’ heb ik al eerder de hemel in geprezen.

Isolée, heeft de KM-Beats maffia inmiddels besloten, is een beetje overgewaardeerd al is dit wel een van de betere nummers op zijn Wearemonster album (klinkt alsof er drie tracks in een zijn doorgemixt.) ‘Sun Sun Sun’ is zeer effectieve zomerse house. Nou, Black Eyed Peas. Uitgezonderd het volkslied-van-de-hel (‘Where’s the Love’ natuurlijk) moet ik inmiddels toegeven dat ik een zwak heb voor the Peas. Ze schijnen ongeveer alles bij elkaar te jatten maar wat maakt het uit als je er zoiets fijns als ‘Phunk’ van knutselt. Punctum is natuurlijk weer die zanglijnen van Lekker Ding. De Chicago House mix is verder niet zo indrukwekkend maar wel handig om mee te mixen. De Jeugd van Tegenwoordig zijn logotheten. Maar los daarvan staat de track ‘Watsekeburt’ gewoon als een modderfokkin huis op palen. De Neger des Heils (hoe verzin je het?) heeft een zeer vette electrohouse track gebouwd die ook tegen het einde functioneert als ode aan Detroit.

Vaste klant Mathew Jonson komt deze keer langs als remixer, ‘Believe’ is aardig en mixt handig met De Jeugd van Tegenwoordig maar behoort niet tot zijn immer uitdijende galerij der meesterwerken. Charles Baudelaire over de Basement Jaxx remix van ‘Technologic’: "J'ai senti passer sur moi le vent de l'aile de l'imbécillité." Denk je dat het niet wilder kan, krijg je ‘We interrupt this program’ voor je mik. Kon ik maar met woorden dezelfde intensiteit benaderen als die bizarre ritmeconstructies van Coburn.

Zomertech (60:26) (mp3/yousendit/blabla)

01. Markus Guenter – Umgebung
02. Mikkel Metal – Luomi
03. Michael Mayer & Reinhard Voigt – Sky Dumont
04. Lawrence – Swap
05. Kelis – Trick Me (Tiefschwarz remix)
06. Golden Red – Tumble
07. Lindstrøm – I Feel Space
08. Isolée – Mädchen Mit Hase
09. Richard Batz – Sun Sun Sun
10. Black Eyed Peas – Don’t Phunk With My Heart (Chicago House remix)
11. De Jeugd van Tegenwoordig – Watskeburt?! (Instrumentaal)
12. Chemical Brothers – Believe (Mathew Jonson remix)
13. Daft Punk – Technologic (Basement Jaxx Kontrol Mixx)
14. Coburn – We Interrupt This Program

vrijdag, juni 10, 2005

Mixisme

Okay. Nu ben ik het zat! En ook al pretendeer ik niet dat ik het rockisme-debat zal oplossen ga ik mezelf er uit bevrijden, zodat ik me met nuttigere zaken kan bezighouden. Recentelijk heeft Stylus het debat weer aangezwengeld met twee goede artikelen van Ned Raggett en Erick Bieritz. Ondertussen staat Yoda, gevangen door een nostalgie naar “sociale energie”, op het punt om een neo-rockistisch manifest te formuleren dat zijn definitieve neergang zal betekenen (het blijft ergens pijn doen om hem zo zichzelf in de knoop zien denken voor een paar ideologische mirages.)

De stellingen zijn ingenomen om niet meer te worden verlaten en terwijl ik verveeld dacht aan alternatieven voor house, zag ik het zo helder. Al die dingen waar je je mee bezig houdt de afgelopen jaren: de mix, de DJ, de remix, de dictatuur van de dansers, je was er mee bezig en geloofde er ook in maar geloofde je er echt in? Was je tot nu toe niet uiteindelijk nog rockist? Bleef je niet slaaf van het concept Auteur, de Vorm, Geschiedenis, Traditie, Authenticiteit? Bleef je toch met vragen zitten als “waarom is er geen 33 1/3 boek over Aphex Twin?” “Waarom toch geen house albums in die beste platen aller tijden lijstjes?” En tegelijkertijd: de al jaren sluimerende irritatie over cross-over groepen als Underworld of Chemical Brothers (niet zozeer hun muziek als het feit dat zij worden toegelaten omdat ze het rockisme spel meespelen, dat het allemaal zo simpel, zo voorspelbaar kan zijn), over Reynolds Energy Flash, over houseproducers die live proberen te spelen, Soul Jazz dat oude Chicago klassiekers museumificeert en recentelijk al die dansalbums die vervelen/tegenvallen (zelfs Vitalic!) die geforceerde pogingen om liedjes te introduceren.

Ik heb er veertien jaar over gedaan om eindelijk het primaat van de track te accepteren. Om zelf naar de “produktiemiddelen” van de mix te grijpen, of beter (want ik kloot er al jaren mee) om er naar te grijpen en er in te geloven als organiserend principe (Paul D. Miller wijst de weg maar maakt zich er soms te makkelijk af met een paar McLuhiaanse one-liners.) Natuurlijk de compilatie en de mixcd zijn allang belangrijker dan auteuralbums maar ook die mixcd is een soort laatste bastion van de Auteur dat niet zozeer vernietigt als wel gedemocratiseerd moest worden. Twee participanten aan het debat weten dit op ILM eloquent te vertalen:

“As such anti-rockism for me is about taking responsibility for your own engagement with music, not pretending that it is legitimated by some outside universal law but actually arguing passionately from the position of your engagement.” (Tim Finney)

“Is anti-rockism just a way of being neutral and non-commital, or is it an active way of listening, a commitment just as fierce and firey as the rockist's?” (Momus)

Het is in zekere zin de kritische organisatie van muziek veranderen zonder direct in de binaire tegenstelling rockisme/popisme te vervallen. Die trouwens beide hun charme hebben, het betekent ook niet dat Exile On Main Street of The Kills plotseling geen waarde meer voor me hebben, het is die pedante waan dat rockisme alle populaire muziek kan beoordelen die afgestraft dient te worden. Er zijn strategieën nodig die een actief gebruik van muziek voorbij “passief luisteren” tillen, waardoor je een richting schept, de muziek als een tennisser retourneert en in dat proces jezelf vormt. Is dat een vormloze brei van consumerend genot zonder kritische houvast zoals de neo-rockisten willen doen geloven? Tot 1987/88 is men eigenlijk bezig geweest met de constructie van een mondiale mix en sindsdien is deze niet meer gestopt. Een non-stop mix die als het ware synchroon draait met de wereld, altijd aanwezig, open, klaar om in te duiken, om te manipuleren, je steentje, hoe minuscuul dan ook, aan bij te dragen. De vraag die je moet stellen is: welke mix wil ik zijn? Hoe kan ik mijzelf op mondiaal niveau inmixen?

Moet er een esthetische norm voor het kwalificeren van house zijn? Ik geef je er twee: 1) is het dansbaar? (en zowel Ornette Coleman als Jason Pierce stellen terecht: dansen in je hoofd telt ook.) 2) past het in de mix. De rest is rockisme en fossiel marxisme. En vooral een doodsaai achterhoede gevecht.

Coda
Ik vermoede het al maar nu valt helemaal op hoe Human After All “de bom” onder het binaire stelsel is, het Laatste Album, de lakmoesproef die de rockistische infiltranten in house ontmaskert. Wie niet worstelt met Human After All en “breekt”, de bevrijding beseft is niet te vertrouwen. En nou niet aankomen met “denk je echt dat Daft Punk daarmee bezig zijn/het zo bedoelen?” Rockisme. Bedoelingen. Geen factor. Het enige wat je kan stellen is dat Daft Punk misschien weten dat ze niets moeten weten. Vandaar dat de robots natuurlijk geen interviews geven (sowieso een rockistisch ritueel) en zwijgen.

(met dank aan de Nederlandse aartsbisschop van popisme voor wat inspirerende feedback)

donderdag, juni 09, 2005

The Laser 3.14 website

The Laser 3.14 website is operationeel. Met heel veel foto's. En erg interessante interviews:

“Wat ik dus jammer vind is dat iedereen maar blijft hangen in die oude regels van graffiti, de oude lettertypes, de oude dit, de oude dat. Terwijl graffiti, waarom ik er dus in ben gekomen, waarom ik het zo interessant vond, juist met alle conventies brak. Je brak met alle conventies van typografie, met alles eigenlijk, en creëerde iets nieuws. En nu zijn zelfs die regel weer vastgesteld en werken mensen juist conform die regels. Eigenlijk is de cirkel rond en dat had nooit mogen gebeuren.”

woensdag, juni 08, 2005

Sadistisch Universum

Voordat ik naar Sin City ging had ik mijn twijfels, niet over de vertaling naar het witte doek (de trailer maakte al duidelijk dat Rodriguez samen met Frank Miller een mooie esthetiek had gevonden.) Nee, meer of het geweld niet te plat, te losgeslagen zou zijn. Humorloos. Heb me om niets druk zitten maken: dit is ouderwetse geweldscinema-als-loutering. De zuiverende lach wanneer iemand die het heel, heel erg verdiend er van langs krijgt. En dat is, zal ik altijd stug volhouden, psychisch heel gezond (een vriend van mij vroeg een keer of ik niet naar een psychiater moest toen ik tijdens een Hong Kong film niet meer bijkwam van het lachen nadat een personage van een viaduct door de vooruit van een auto viel. Natuurlijk niet, dat is beter dan een psychiater!)

Sin City begrijpt dat heel goed, weet die afspraak al snel met jou, de toeschouwer, te maken. En het gaat natuurlijk over cool. De mooie vrouwen zijn leuk (wanneer is de vrouw voor het laatst zo erotisch geïdealiseerd/geladen?), maar is er iemand ooit zo ontzettend gaaf onrealistisch in slo-mo van een gebouw gesprongen als Clive Owen (Dwight)? Mickey Rourke maakt ook een come-back waar je u tegen zegt met die prachtig vierkante kop. Maar het meest heb ik toch genoten van Devon Aioki als de swastika-ninjasterren werpende Miho. Het betekent allemaal verder weinig en Frank Miller heeft een lugubere kijk op menselijke verhoudingen (zoals ik tegen een vriend zij: “wederzijdse liefde klopt niet in die wereld, eindigt steevast in de dood van een, of beide geliefden.”) maar je komt schoon de bioscoop uit, je loopt weer rechtop.

dinsdag, juni 07, 2005

Superpitcher - Today

Toen had ik er schoon genoeg van en heb ik de bloedhonden van Boudisque losgelaten. Ze leveren de goederen…snel.

Prachtige plaat natuurlijk maar goed dat weet iedereen allang. Waarschijnlijk de beste van 2005 tot nu toe, etc. Mijn favoriete track na twee keer draaien ‘World Keeps Turning (Highfish & Zander remix)’ van The Psychonauts (aha, eindelijk weer eens techno die met taal weet om te gaan.) Valt me op dat der Pitcher eigenlijk weinig doormixt op de beat en tracks net als Michael Mayer vrij lang laat doorgaan. Betwijfel ook of Today uiteindelijk de status van Immer kan behalen (dat zal de zomer moeten uitwijzen), geen schande overigens want dat was een paradigmaverschuiving.

maandag, juni 06, 2005

Peri poiètikès

Lees: Aristoteles – Poëtica

Ik lees, denk ik, in cycli en dan is het op een gegeven moment weer tijd voor iets Grieks (een goed Nietzschiaan moet de oude Grieken fascinerend vinden.) Aristoteles dus, beetje achterstallig onderhoud, maar het bevalt wel. Heldere geest, houdt van categoriseren. Het is allemaal wat relaxter, minder drammerig dan Plato, die ik als leeservaring vooral verschrikkelijk vind, altijd maar die pedante Socrates en zijn slaafse ja-knikkers. Maar los van de inhoud, hou ik erg van het er naast lezen, ik bedoel: de manier waarop tijdens het lezen fantasieën en vragen zich aan je opdringen. Het op zoek gaan naar schaduwen van de Grieken in je directe leefomgeving of denken. Concluderen dat een Aristoteles ook niet aan zijn tijd (zo je wil episteme in de Foucault zin) kan ontsnappen (bijvoorbeeld zoiets als de gelijkwaardigheid van de vrouw is blijkbaar letterlijk ondenkbaar, ook voor de grootste geesten.) En vooral ga ik me afvragen hoe bijvoorbeeld zo’n tragedie in het dagelijks leven stond. Had je dan ook gesprekken van “Gisteren de laatste van Sophocles gezien. Niet zijn beste hoor.” Nu weer iets anders maar zijn Rhetorica en Ethica ga ik zeker nog lezen (ik vermoed na Poëtica dat je je tijd er niet mee verdoet, dat er werkelijk iets te winnen valt door die teksten tot je te nemen.)

(als ik tijd over zou hebben en niet geplaagd werd door een shieldiaanse luiheid dan zou ik voor de lol eens in de stijl van Aristoteles een stuk over “de regels” van house/techno schrijven. Leuke uitdaging omdat ik wel van categoriseren hou maar zelden tot nooit, hard stel wat wel en niet mag.)

zondag, juni 05, 2005

Natuurlijk...

My Bloody Valentine
You Are...My Bloody Valentine.

You tend to be a bit distant and reclusive. You are
a leader as opposed to being a follower. You
are a perfectionist and pay very close
attention to detail. You have the tendency to
be lazy, which sometimes get's in the way of
you achieving whatever it is you may be trying
to perfect. You don't really care about what's
typically looked upon as the norm. You really
don't care about what people think about you at
all, or at least so you try and make it seem.
You care most about just being yourself.


what Creation Records band are you? (complete with text and images)
brought to you by Quizilla

(geen verrassing. Al had er misschien ook Primal Scream uit kunnen komen. Het verschil tussen wie je bent en wie je zou willen zijn?)

zaterdag, juni 04, 2005

Revenge of the Lucas

Nooit meer Star Wars. Het voelde eerlijk gezegd toen ik de zaal uitstapte als een opluchting. Maar Lucas flikt het toch: Revenge of the Sith is een film die ik niet snel vergeet. En dat is omdat hij fantastische, magische, krachtige momenten aanreikt, de serie tot een waardig einde brengt. En op momenten juist irriteert (alleen niet op de manier waarop filmcritici denken, Star Wars is, en dat wil er maar niet in, uiteindelijk een afgesloten entiteit die alleen effectief van binnenuit is te duiden/kritiseren…de vraag is altijd: past dit in het Star Wars universum? Zo ja, dan is het een goede film. Heel eenvoudig, de rest is bijzaak.)

Wat de laatste drie films duidelijk maken is dat totale creatieve vrijheid zoals Lucas heeft verworven bepaalde problemen met zich meebrengt. De geniale visualist kent geen begrenzing meer en stopt bijna elk beeld vol met details. En dat is vooral in combinatie met de muzikale bombast van John Williams erg vermoeiend (en Lucas had nooit THX in handen mogen krijgen, waardoor de bombast bijna in het kwadraat als een sonische moker op je in blijft hameren.) Revenge of the Sith had werkelijk subliem kunnen zijn als Lucas, beter naar zijn meester Kurusawa had gekeken, al was het maar om meer ruimte te laten, momenten te scheppen waarin je even van de schoonheid kan genieten (in Phantom Menace zit een scène bestaand uit kalme beelden van Coruscant bij zonsondergang die tot het beste van beide trilogieën hoort.)

Misschien dat ik een dezer dagen het vervolg ga schrijven van mijn Attack of the Clones artikel, al denk ik, het herlezende, dat bijna alles daar in gezegd is. Even op een rijtje zetten wat me nou wel en niet beviel aan deel III. (kort samengevat, erg tevreden over Hayden Christensen als Anakin (goed haar ook, ja dat soort dingen zijn belangrijk), Obi-Wans aristocratische snobisme, Wookies, nachtelijk Coruscant, Darth Grievious als cyborg met asthma, de verminking van Anakin in volle glorie in beeld gebracht, de geboorte van Darth Vader, Anakin als kindermoordenaar, hoe tegen het einde de jaren zeventig esthetiek van de originele trilogie steeds meer de overhand krijgt. Niet enthousiast over: Nathalie Portman, de vechtende Yoda, teveel vechtscènes.)

donderdag, juni 02, 2005

Hero

Ik had al een tijdje ongezien de Ying xiong DVD liggen. De beste vier euro die ik in tijden heb uitgegeven (altijd goed opletten bij de overschotbakken van de lokale videotheek.) Shi mian mai fu (House of the Flying Daggers, okay?) was mooi, maar dit? Een overdaad aan schoonheid, elk beeld een wonder. Is geen lange film en toch aan het einde was ik doodop, gevloerd door schoonheid. Ik heb altijd gedacht dat Ashes Of Time en The Blade in dit genre onovertroffen zouden blijven, nu begin ik te twijfelen of Ying xiong het hoogtepunt is (moet beide films weer eens zien om een definitief oordeel te geven, vooral het expressionistische Ashes Of Time is veel radicaler vertelt.)


Posted by Hello

Hoe dan ook, het is fantastisch dat Yimou Zhang, voorheen auteurfilmer, zich is gaan bezighouden met de historische vechtfilm, omdat hierdoor definitief het genre wordt ontdaan van zijn zwakke punten (op het gebied productietechniek, narratief, acteerwerk.) En eigenlijk als je er bij stilstaat wordt er in Ying xiong bijna net zo weinig gevochten als in Ashes Of Time (Tony Leung belichaamt het met zijn voorkeur voor kaligrafie over het zwaard.) Geweld in het echt is hier afstandelijk, de brute overdaad van die pijlenregen. Zodra het vechten in de herinnering plaatsvindt, verhaald wordt, krijgt het iets onwerkelijks, mythisch…de orde van de droom (de vallende bladeren die opeens rood gekleurd worden.) Geen wonder dan (en terecht ook) dat Ying xiong wordt vergeleken met films als Rashomon en Il Deserto Rosso.

(Dat Zhang Ziyi standaard meespeelt (kan iemand anders zo mooi gepijnigd tragedies overleven?) mag ook een voordeel heten.)

woensdag, juni 01, 2005

2005: Jaar van de track?

Zie om me heen dat er al druk albums in de juiste volgorde worden geplaatst terwijl het persoonlijk op dat gebied blijft behelpen. Losse tracks zijn een compleet ander verhaal. Na vijf maanden al deze oogst van 10 meesterwerken? Bovendien gaat het stilistisch ook nog eens alle kanten op (van euforisch, naar pop, naar het betere beukwerk, naar Detroit, naar rock, naar de kosmos.)

Sweet Light - Abusator (Black Strobe remix)
Etienne de Crecy – Someone Like You (fast track vocal mix Benny Benassi remix)
M.A.N.D.Y. – Jah
Lindstrøm - I Feel Space
Mathew Jonson – Marionette
M83 – Don’t Save Us From The Flames (Superpitcher remix)
The Kills – The Good Ones (Jagz Kooner remix)
Tiefschwarz - Issst (Dub)
The Mogs - Kelly Blame
Thomas Andersson - Washing Up (Tiga's Na Na Na Na Na remix)