vrijdag, april 29, 2005

Theorie voor de massa

En om het theoriegedeelte voorlopig weer af te sluiten (natuurlijk worden de Professoren Zuurbekjes, erg voorspelbaar, meteen zenuwachtig als je het over iets anders dan jaarlijsten gaat hebben) een voorstel voor een in het Nederlands vertaalde theorie reeks met gaaf ontworpen voorkanten en een goede inleiding. Beetje arbitraire lijst, van persoonlijke favorieten, boeken die ik graag in het Nederlands zou willen lezen, die ik nog graag wil lezen, of die gewoon je hoofd in een Rubik kubus veranderen, ook leuk als uitdaging voor vertalers.

Gaston Bachelard – La poétique de l’ espace
Roland Barthes - S/Z
Jean Baudrillard - L' Échange symbolique et la mort
Hélène Cixous– ‘Le Rire de la Méduse’ (als onderdeel van een reader?)
Gilles Deleuze & Felix Guattari - Mille Plateaux
Jacques Derrida - La Dissémination
Michel Foucault - Les Mots et les Choses
Julia Kristeva: Pouvoirs de l'horreur : essai sur l'abjection
Jean-François Lyotard – Économie Libidale
Michael Maffesoli – Le temps des tribus

(nog een geluk dat ik deze lijst had liggen want ik voel me vandaag ondanks de budesonide zwaar klote. En constant niezen en keelontsteking en als je het dan een beetje onder controle hebt gekregen voel je je gezombificeerd, emotieloos. Maar even geen uitgeverijbrieven schrijven. En dan krijg je ook nog die verschrikkelijke dubbele slag toegedient van Koninginnedag en 4 Mei.)

donderdag, april 28, 2005

Van Beukenstein


Posted by Hello

Ik moet zeggen dat het als een complete verrassing komt maar de techno cd van Dave Clarke’s World Service 2 is hands down de beste technomix die ik sinds Live At The Liquid Room heb gehoord (of die legendarische Paul Daley live@Mazzo tape circa 1995.) Ja, het niets ontziende rostechno die in rap tempo over je heen wordt gekieperd en toch…ik kreeg er tranen van in mijn ogen (die UR 'Transition' intro ben ik toch al gevoelig voor, als het dan nog eens gevolgd wordt door hamerende ravepiano's en hoge school knoppendraaierij...snif.) De raarste vorm van ontroerende muziek die er is.

Vreemde snuiter die Clarke. In een VPRO documentaire van een paar jaar geleden kwam hij over als een sneue, ietwat misantropische man. Maar, en dit is cruciaal, die ondanks een vrij uitgesproken mening, als DJ, compleet wars is van ego. Iemand die in en voor het ritme leeft en waarvoor die platen duidelijk geen geheimen kennen. Het moet zo’n kalm genot zijn om zo te kunnen draaien, alles aan zien komen. (Die electro cd is ook wel fijn, al blijft het een bijgerecht.)

woensdag, april 27, 2005

The Kills Live

Erg goede live band (en die nummers van hun krijg je ook niet meer uit je hoofd.) Had ze eerlijk gezegd veel stoneder verwacht (en veel minder publiek.) Maar goed op De Subjectivisten is nu The Kills Live: De Taal der Geliefden (minimale versie) te vinden (inclusief voetnoten, ik had eens zin in een andere "live recensie").

Aux armes, et cetera

Hoedt u. Guuzbourg dans le blogosphère.

"we speelden ze helemaal weg in de 2e helft."

Kijk, als je het hele seizoen speelt als Italianen, dan moet je niet beteuterd zijn als je tegen de meesters zelf de basisregels krijgt uitgelegd.

dinsdag, april 26, 2005

Avital Ronell!! (en nog wat bespiegelingen)


Posted by Hello

Ik kon eigenlijk geen keuze maken uit die Continuum reeks. En toen kwam ik er ook nog achter dat eindelijk, eindelijk is besloten om Crack Wars: Literature/Addiction/Mania van Avital Ronell opnieuw uit te brengen. Ooit geleend en nooit een eigen exemplaar weten te vinden. Heerlijk boek dat op slimme wijze drugs met Flaubert, Heidegger en Derrida weet te verbinden. Desondanks erg leesbaar en grappig. Die wil ik toch liever hebben, want met die andere boeken is het probleem: het moet natuurlijk wel allemaal gelezen worden en ik zit een beetje op een kruispunt, heb meer behoefte aan verbreding dan aan verdieping (en Badiou, zie ik nu al in, ga ik het toch niet mee eens zijn, is ook wel eens nodig maar nu even niet.) Het meeste twijfel ik nog over Lyotard, zeker toen ik ergens las dat Économie Libidinale meer avant-garde roman is dan filosofische tekst (betekent ongeveer: “lees mij!” in mijn belevingswereld.) Aan de andere kant, ik heb nog de Lyotard reader liggen uit mij studietijd, en het fragment uit Économie Libidinale werd ik erg zenuwachtig van (en toch weer doorzagen over psychoanalyse en het Teken.) Zag wel nog een paar interessante teksten die ik toen niet heb gelezen en nu toch even ga meepikken.

Kwam ook recentelijk Sex Drugs and Post-Structuralism tegen. Leuke blog, “Difference and Repetition is the ultimate drug book awaiting the drugs of the future” zijn observaties waar ik blij van word al zou ik nooit met zo’n frequentie over theorie kunnen doorbabbelen. Ben er eigenlijk vrij terughoudend in, een mix van onzekerheid en toch ook wel scepticisme die ik heb bij sommige auteurs (ben altijd een “vandaal” geweest die liever zijn eigen ding met concepten doet, probeert te assimileren in eigen tekst, dan een, hoe zeg je het vriendelijk, schriftgeleerde? Soms verzeil ik in newsgroups waar bijvoorbeeld Deleuzianen hun spierballen laten zien en dan denk ik toch “jongens, meisjes, rustig aan. Jullie bezeren elkaar nog.”)

Maar Ambers house – E – theorie interface doet me wel weer denken aan de keer dat ik ergens buiten Utrecht een For Acid Eyes Only feest bezocht (1994 of zo.) Echt voor insiders/puristen: acid, veel rook en strobo’s en een punchbowl met LSD (5 glazen was 1 trip als ik me goed kan herinneren.) Afijn, snel drie glazen naar achteren geslagen en ik zal het nooit vergeten maar midden in de rook, terwijl de LSD (die net goed gedoseerd was zodat je even anders ging denken, zonder het hele visuele vuurwerk en je niet in de Boeddha veranderde of je hele lichaam atoom voor atoom uit elkaar werd getrokken) begon te synchroniseren met de 303, moest ik aan Lyotard denken, over structuren voorbij structuren, verlangen, licht, maar op zo’n vloeibare, tastbare manier, voorbij het hoekige, onhandige van woorden. Een onovertroffen helder plezier van denken, gewichtloos, moeiteloos. Tsja, je moet toch wat op zo’n dansvloer.

Om een sprong te maken: waar ik mij vaak over heb verbaasd is dat veel van die denkers zo high-brow zijn/waren in hun smaak. Het is altijd Joyce, Artaud, Cage, Proust, Flaubert, etc. (begrijpelijk, al vond ik het fantastisch dat in Mille Plateaux Patti Smith wordt genoemd, maar ik vermoed dat dat Guatarri’s input was.) Dat is weer prettig aan Mythologies van Barthes en ook Baudrillard, in hun werk bestaat zoiets als televisie, mode, sciencefiction of zelfs popmuziek (Baudrillard die naar een concert van Stevie Wonder gaat en beteuterd observeert dat het allemaal machines en lichtshow is.) Foucault heeft later wel in interviews de rol van culturele katalysator van rockmuziek geprezen maar dat zou hij nooit in een van zijn boeken doen (trouwens, Foucault moet in zijn San Fransisco tijd wel eens naar de disco zijn geweest, kan haast toch niet anders?) Vandaar dat Ian Penman en de door hem geïnspireerde variant van Britse muziekjournalistiek (Morley, Reynolds, Eshun) zo essentieel is geweest, in hoe ze een soort populistische applicatie hebben gevonden voor theorie (wat is het genot van popmuziek?) K-punk omschrijft het perfect wanneer hij zijn eigen weblog probeert te plaatsen:

“…it seemed like a space - the only space - in which to maintain a kind of discourse that had started in the music press and the art schools, but which had all but died out, with what I think are appalling cultural and political consequences. My interest in theory was almost entirely inspired by writers like Ian Penman and Simon, so there has always been an intense connection between theory and pop/film for me.”

Ik blijf dat een fascinerende spanning vinden: ja, het is maar popmuziek, en toch

maandag, april 25, 2005

Alsof een film speciaal voor jou is gemaakt…


Posted by Hello

Gisteren Code 46, de nieuwe film van Michael “ik kan alles” Winterbottom gezien en ik kan niet anders dan tevreden spinnen. Een zeer realistische toekomstvisie zonder al teveel magisch-technologische poespas (er wordt nog in auto’s gereden, zoals in de sensationele rit naar en door Sjanghai), waar het gebeurt in het Oosten en waar consequent een soort futuristisch Papiamento wordt gesproken (nog zoiets dat ik hier een tijd geleden aankaartte.) Zo zie je maar, klaag je eerst over een tekort aan goede sciencefiction films, krijg je er in korte tijd twee.

Een echt goed verhaal vertellen blijft het moeilijkst in sciencefiction en misschien faalt Code 46 hier, al is het kritiek die uiteindelijk makkelijk is weg te wuiven in het aangezicht van een subliem uitgewerkte esthetiek en interessante onderhuidse thematiek (het kapitalisme van morgen, de onvermijdelijkheid van multiculturalisme.) Tim Robbins is prima maar de show wordt, zoals altijd, gestolen door de immer mysterieuze Samantha Morton. De dansscène waarin je haar door de ogen van Robbins (onder invloed van empathiedrug) ziet is on-ge-lofe-lijk, het fraaiste staaltje cinematische liefdestaal sinds die lyrische Asia Argento passages aan het eind van New Rose Hotel (de zwaar ondergewaardeerde Ferrara waar Code 46 en 2046 in zekere zin de opvolgers van zijn.) En nu maar hopen dat er nog meer van dit soort films mogen volgen (graag met Carl Craig soundtrack de volgende keer.)

zondag, april 24, 2005

Ajax - De Graafschap 1-0

En de post-kampioenschap periode is aangebroken, waarin Ajax redelijk makkelijk van Co de Champions League positie krijgt toegeworpen. Alhoewel. Vandaag tegen De Graafschap, dat er werkelijk geen hol van kan en het merendeel van de wedstrijd met 10 man moest spelen, bakten ze er weer niks van. Alweer hetzelfde scenario: eerste 20 minuten leuk voetbal, dan is de toch al niet overvloedige creativiteit op en zakt alles in tot een statisch netwerk waar niemand enige invloed op kan uitoefenen. Tweede helft met Harry en Daniel Derrida was wel leuker en die goal was onvermijdelijk, hoe laat die ook viel. Overigens dra-ma-tische leiding: een scheidsrechter (ben zijn naam weer vergeten, laten we hem Piet Lut noemen) die nooit van de voordeelregel heeft gehoord en twee grensrechters die consequent faalden bij buitenspelsituaties (ze werden bij Studio Sport wel even genamed & geshamed en okay, bij die omhaal van Ananas stond iemand technisch gezien buitenspel maar eigenlijk hoor je zo'n doelpunt om esthetische redenen goed te keuren.)

zaterdag, april 23, 2005

Existentialist

Existentialisme wint het in fotofinish van hedonisme (en de kinderen zorgen er duidelijk voor dat nihilisme terugvalt tot een middenmotor.) Je weet wel een van die handige tests:

You scored as Existentialism. Your life is guided by the concept of Existentialism: You choose the meaning and purpose of your life.


“Man is condemned to be free; because once thrown into the world, he is responsible for everything he does.”

“It is up to you to give [life] a meaning.”

--Jean-Paul Sartre


“It is man's natural sickness to believe that he possesses the Truth.”

--Blaise Pascal

What philosophy do you follow? (v1.03)
created with QuizFarm.com

(Untilted Post 2)

Fietsend door zonnig Amsterdam bedacht ik: Autechre is caleidosonische Kraftwerk.

(een prachtplaat, je merkt dat ze de hogere wiskunde een beetje hebben laten vieren, het wordt meteen wat menselijker.)

vrijdag, april 22, 2005

Mag ik even reclame maken?

Vaak wil het gesprek terechtkomen bij: hooikoorts. En dan blijkt hoeveel mensen er last van hebben en er vaak over zwijgen en zoals ik jaren heb gedaan, een beetje aansukkelen. Bij mij beginnen allergische reacties vrij vroeg in het jaar, een eerste gemene aanval op de ogen in februari, dan een in begin april als aankondiging voor de knock-out in half mei. Ik heb het jaren proberen af te remmen met antihistamine tabletten als Zirtec, die werken eerst vrij goed maar uiteindelijk breekt de barrière en begint een uitzichtloze periode van lamlendigheid. Bovendien maken die middelen het eigenlijk erger want de bijeffecten zijn verschrikkelijk: ik slaap als een blok maar kom mijn bed met geen mogelijkheid uit, een paar trappen lopen en mijn benen voelen van lood en ik word overmand door een, zekere voor anderen, nare emotieloosheid.

Totdat ik dus vorig jaar bij mijn nieuwe huisarts ging informeren en die kwam met: budesonide (bestaat al sinds 1980 verdomme!) Behoort tot de corticosteroïden, een ontstekingsremmer die je in dit geval in de neusgaten spuit en dus het probleem bij de bron aanpakt. En hoe! Vorig jaar ben ik fluitend de zomer door gekomen, kon als een normaal mens eens genieten van mooi weer, geen enkel symptoom, geen enkel bijeffect. Ben net weer begonnen (dit jaar van de apotheek de budesonide van Sandoz gekregen, altijd goed) en meteen voel ik me als herboren. Kortom roodogige niesbloggers, doe er u voordeel mee.

donderdag, april 21, 2005

Ziekte als stijl

Sontag ontleedt de cultus van TB haarzuiver:

“Many of the literary and erotic attitudes known as “romantic agony” derive from tuberculosis and its transformations through metaphor. Agony became romantic in a stylised account of the disease’s preliminary symptoms (for example, debility is transformed into languor) and the actual agony was simply suppressed. Wan, hollow-chested young women and pallid, rachitic young men vied with each other as candidates for this mostly (at that time) incurable, disabling, really awful disease.”

Interessant om te lezen omdat het altijd een favoriet thema van mij is geweest, je ontkomt er niet aan als je gefascineerd bent door Dave Cronenberg, Kate Moss, Pre-Rafaëlieten of Plastikman. Bij wie Droomstof heeft gelezen zal ook wel een lichtje moeten gaan branden. Die woorden ook: pallid (bleek) en vooral languor (futloosheid) zijn engelse woorden waar ik altijd erg van gecharmeerd ben geweest (helaas ook weer veel mooier dan hun nederlandse varianten, kan er niets aan doen.) Het hoe en waarom van junkiechic wordt opeens ook veel duidelijker.

woensdag, april 20, 2005

Terug van de bibliotheek

Lees nu:


Posted by Hello

Susan Sontag - Illness As Metaphor. De bieb blijft achterstallig onderhoud repareren. Dit wilde ik al jaren lezen maar het kwam er nooit van. Werd me ooit aangeraden nadat ik mijn Crash essay Towards A Sociology Of The New Flesh had besproken met Richard Rogers verreweg mijn favoriete docent aan de universiteit (wat wil je, bij aanvang van de eerste les Technological Landscapes werden we getrakteerd op Russische dub. Het werd een gezellig en leerzaam trimester.) Sontag valt niet tegen, mooie stijl (beginzin: “Illness is the night-side of life, a more onerous citizenship.” Daar ga je voor zitten), compact betoog.

Bij Waterstone’s hadden ze Rip It Up And Start Again van Simon Reynolds al liggen. Dat is wel een hele gele stoeptegel. Zat zo bladerend te twijfelen om het gewoon aan te schaffen maar een aantal dingen houden me tegen: Vincent die in mijn achterhoofd "AAARRGGGHHH" brult, maar vooral: de hele 78-84 periode heb ik toch weinig mee, Gang of Four, The Associates, bla, bla, heb eigenlijk helemaal geen zin om daar over te lezen. Vermoed ook dat net als in Energy Flash er teveel onnodige dingen bij gehaald worden. En toen ik aan het einde van het ZTT hoofdstuk de “ever had the feeling you’ve been cheated” zin als conclusie waarnam (antwoord: “door ZTT? Nooit!”) heb ik het maar weer teruggeschoven. 30 euro vind ik toch net teveel van het goede. Haal het over een tijdje bij de bieb want er zijn wel een paar dingen over het dynamische NME-duo Penman/Morley die ik moet lezen.

Zag daarna wel dat er weer een nieuwe filosofie reeks is: Continuum Impacts. Om je vingers bij af te likken: betaalbare Dissimination, Anti-Oedipus, Libidinal Economy noem maar op, gestoken in heerlijk hippe omslagen.


Posted by Hello

En oeh, On Nietzsche van Bataille, die zag er al bladerend fascinerend raar uit. En Badiou. En dan ook nog eens 3 voor de prijs van 2 bij Atheneum omdat het De Maand van de Filosofie is. Ik vrees dat als ze net de juiste drie hebben liggen ik er aan moet geloven.

dinsdag, april 19, 2005

Epiphaneia

Gisteren tijdens het schrijven van de laatste en essentiële alinea van mijn essay over de atoombomcultuur (voor De Gids dus) kreeg ik tijdens het haast improviserende tikken van de woorden, die uit mij begonnen te stromen als Waarheid, een gevoel dat in het Engels zo mooi epiphany heet, zoiets als een plotse intuïtieve realisatie (naar het Grieks epiphaneia (manifestatie), Dictionary.com reduceert het zuinige Van Dale online, dat om de dag ongeveer plat ligt vanwege werkzaamheden, tot een lachertje.) Ik wist wel dat ik zou eindigen met het bespreken van Terminator 3: Rise Of The Machines (ik zeg het nog maar een keer: sublieme film) maar ondanks een leuke opzet had ik het idee dat ik tijdens het schrijven van de tekst, zeg maar, vrij aan het argumenteren was geraakt. Waarschijnlijk had ik onbewust toch een mooi systeem opgezet want terwijl ik die laatste zinnen opschreef kwam alles zo leek me miraculeus bij elkaar. Geen wonder dus dat op het moment de laatste woorden zijn: “Niemand zag het aankomen.” Een heerlijk gevoel, moest ook even, ware ik Grygera afgelopen zondag juichen. Nu nog het verfijnen van de zinnen, de zinsopbouw elegant maken, maar dat is weet ik inmiddels herhaling/herhaling.

maandag, april 18, 2005

Acid Death Rave vol.1

En er is weer een nieuwe mix met onverantwoord hoog vetpercentage. Ik heb helaas even geen tijd om elke track afzonderlijk te bespreken (al moet ik toch even kwijt dat de Abusator remix mijn favoriete track van 2005 tot nu toe is, epos!) Het goede nieuws is dat de iPod-lobby mij zo ver heeft gekregen om over te stappen van winmedia naar mp3. If you speak of me, speak of me highly. ;) Acid Death Rave vol.1, 55 minuten.

01. Alex Kid - Come With Me (Tiga's Acid Death Rave mix)
02. Meloboy - Hot Love (DJ Koze 12 inch mix)
03. Tiefschwarz - Issst (Dub)
04. Eclat & Prudo - What's Happening In Pisa
05. The Mogs - Kelly Blame (Electric Light version)
06. Stefan Schrom - I Feel For U (Ada remix)
07. Telegraph - Saved at Sunset (Version 1)
08. Thomas Andersson - Washing Up (Tiga's Na Na Na Na Na remix)
09. Sweet Light - Abusator (Black Strobe remix)
10. Justice vs. Simian - Never Be Alone

zondag, april 17, 2005

Feyenoord – Ajax 2-3

Zo, nu de Studio Sport-met-bord-op-schoot brigade de uitslag weet en weer veilig langs kan komen, enkele gedachten. Zoiets heet een lichtpuntje in een waardeloos seizoen, terwijl ik met 10 minuten te gaan en de stand 2-1 al weer was gaan strijken, overpeinzingen van “wat een rampseizoen, zelfs tegen dit bijeengeraapte zooitje maar 1 miezerig punt gehaald.” Dit zijn natuurlijk de mooiste ontknopingen: toch nog de gelijkmaker en in blessuretijd de winnende goal. En ook nog eens mooie doelpunten en cool juichen (de extatische sprint in stadion vol boze Rotterdammers variant.) Er staat wel een leuk modaal elftal nu Pienaar weer geïnspireerd is (hoe ze Van der Vaart nog kwijtraken is weer een andere vraag) al blijft de toekomst vrij vaag als bijvoorbeeld Trabelsi weggaat. Een paar gerichte “succes verzekerd aankopen” zie ik er niet van komen.

Zonder humor geen Sade

“Het lichaam van de libertijn, en de taal is een lichaamsdeel, is een soort eeuwig apparaat dat zichzelf op gang houdt: elk scène roept een rechtvaardiging op, een verhandeling; die verhandeling verhit, is erogeen; de libertijn ‘houdt het niet meer’; en volgende scène komt op gang, en zo voort, tot in het oneindige.”

Sade, Fourier, Loyola wemelt van dit soort fijne opmerkingen. Toevallig is op de bladzijde er naast een tekening geplaatst van de zaal der zalen op kasteel Silling (de orgiezaal zeg maar) en dan zie je opeens heel direct de grimmigheid van de libertijnse praktijk. Een architectuur van wreedheid. Wat me weer doet denken aan wat ik zo mis in Salò, Pasolini’s doodenge verfilming van 120 Dagen van Sodom als allegorie van het fascisme: de humor. Vraag me af of dat doordacht is geweest, zo van “fascisme kent geen humor.” Maar ik mis het wel, want Sade lezen is natuurlijk vooral lachen, een dronkenschap van taal (gemene strategie, want hij maakt je daardoor onverschillig voor de sadistische praktijken die hij beschrijft.)

(dit als terloopse opmerking, ik moet weer snel doorschrijven aan mijn essay over de atoombom in de hedendaagse cultuur.)

vrijdag, april 15, 2005

De auditeur

Blijft fascinerend wanneer je even mag meeluisteren zonder dat mensen het door hebben, dat je een fragment realiteit krijgt toegeworpen omdat een GSM per ongeluk je nummer belt (en je niet thuis bent om op te nemen.) Vond dit op mijn voicemail, 1:48 seconden, die je maken tot een, wat, auditeur? Je wordt ook het lichaam van een ander (het geknisper van kleren) en er is een hele rare ruimte waar stemmen door klinken (van mensen die ik niet ken.) Een totaal nutteloos en betekenisloos moment (laat staan gesprek.) Ik haat telefoons, dat gejengel om aandacht, die geforceerde inbreuk op je gedachten maar ik kan me voorstellen dat het heerlijk is om elke dag zo'n moment te vinden.

donderdag, april 14, 2005

(Untilted Post)


Posted by Hello

Untilted, die nieuwe Autechre dus. Deed me tot nu toe helemaal niets. Een grijze tikkende massa. Las onlangs echter het plezierige interview dat Drew Daniel (Soft Pink Truth, Matmos) met Sean Booth voor Pitchfork deed en heb besloten dat het eens afgelopen moet zijn met het “luie luisteren”. Untilted is het perfecte artefact om een kunst van het luisteren te herwinnen (ten opzichte van dat zenuwachtige mp3-geshuffel, de dictatuur van achtergrondmuziek, de verplichting van recenseren.) Ga de plaat (of fragmenten ervan) elke dag beluisteren net zo lang totdat ik “breek”, ik de muziek kan voorspellen, begrijpen, totdat het mijn dromen infiltreert. Eerste gebruik op de fiets heeft tot positieve resultaten geleid. Het Oostelijk Havengebied is sowieso vrij Autechre (immers een samenvoeging van de woorden audio en architectuur) en een grijze lucht helpt ook. De eerste lijn naar begrip heb ik te pakken: ik vermoed dat het hun dubplaat is.

woensdag, april 13, 2005

Een conversatie met Rhythm & Sound

Een conversatie met Rhythm & Sound. Het is een ouderwets epos geworden. Ben ik nu koning der technonerds?

dinsdag, april 12, 2005

Terwijl we wachten op de Loveless 33 1/3


Posted by Hello

Ik heb nog steeds geen enkel boek uit de 33 1/3 serie gelezen maar deze over Exile On Main Street (verschijnt 1 mei) is een zekerheidje. Ben ook wel benieuwd wat Bill Janowitz, (ex?)zanger van het brave Buffalo Tom, schrijft en aangezien hij altijd wel als een redelijk intelligente figuur overkwam om eens iets goeds te lezen vanuit het muzikantenkamp. David Barker, die de serie coordineert heeft ook een eigen weblog met voorpublicaties en andere handige informatie. Shit, komt Erik Davis met een bijdrage, gaat het over dat verschrikkelijke Led Zeppelin IV (blabla uitgezonderd 'When The Levee Breaks', en ik ben geen Zep-hater maar gewoon meer een III man.)

maandag, april 11, 2005

Een uitdaging aan de Schrijver

Vandaag veel nagedacht over het gesprek met Rhythm & Sound. Ik wilde ze nog zeggen dat wanneer je te lang naar een witte muur staart je eerst structuren ontdekt en vervolgens je fantasie compleet op hol slaat. Na de eerste gevoelens van "missie volbracht" (verbazingwekkend eigenlijk dat we elkaar niets hoefden uit te leggen, dat ze er gewoon van uit gingen dat ik van alles op de hoogte ben en gebruikelijke interviewthema's zou negeren) twijfelde ik of het gesprek niet teveel het mysterie voor mij had weggenomen. Maar hoe meer ik er over nadenk hoe complexer het wordt. Ze hebben veel dingen gezegd, of hebben ze niet alles vriendelijk en subtiel ontkend, of minstens tot normale proporties teruggebracht? Ging het gesprek uiteindelijk niet over mij? Mijn perceptie van hun activiteiten?

Aan de ene kant zou ik hier zo een carriere van kunnen maken, technoproducers interviewen, zeker op deze informele manier (de R&S interviewmodus van geen opnamen/citaten is geen onzin.) En toch, ik was daarna ook leeg en vermoed dat het mijn fantasie, die ik zo graag projecteer op techno/house, erodeert.

zondag, april 10, 2005

De dag der wederopstandingen


Posted by Hello

Ha! En nog een 4-2. Na lekker met Rhythm & Sound te hebben gebabbeld (het moet nog even bezinken, had eigenlijk de hele tijd mezelf weten voorhouden "ik ga met wat gasten lullen", pas toen het afgelopen was liet ik het toe, ik ben een van de weinigen die met Basic Channel heeft gesproken) even een biertje om te chillen in de hotelbar en kreeg meteen op breedbeeld de 2-0 van Real te zien...aaargh krijg je die spanning weer van "gaan ze het nog verknallen." Maar nee hoor, die 3-1 van Raul op slag van rust was natuurlijk een killer. Real speelde trouwens goed, er werd veel arbeid verricht ook door statische types als Owen en Het Tonnetje. Maakt toch altijd een verloren seizoen een beetje goed.

Ajax - AZ 4-2

Wat is wijsheid? Kon natuurlijk niet naar de wedstrijd want verjaardagslunch en straks ga ik op weg naar een gesprek met de heren Von Oswald und Ernestus (voel me licht adrenaline, een rare mix van spanning/moeheid.) Maar goed de hype Co is terecht gewezen en eigenlijk sta ik er niet zo van te kijken, Ajax is gewoon een soort kryptonite voor de man.

zaterdag, april 09, 2005

My Bloody Valentine CDR

01 Loomer
02 Swallow
03 Slow
04 Lose My Breath
05 To Here Knows When
06 Sometimes
07 Only Shallow
08 Glider
09 You Made Me Realise
10 I Believe

vrijdag, april 08, 2005

Ajax – Willem II 2-0

[Knip & plak hier willekeurige beschrijving van het Ajax spel van dit seizoen]

Ik haat avondwedstrijden, zeker op een donderdag. Op een of andere manier zijn die altijd slecht en kan je daarna nog weinig uitrichten om de pijn aan je ogen te vergeten. Alhoewel je hebt vanaf de tweede ring in het R. Michels Stadion wel een prachtig uitzicht op nachtelijk Amsterdam (een en al lichtsporen, vrij subtiel, niet die “zee van licht” van echte metropolen, de vallei-als-mega-processor, Los Angeles.) Wel nog wat kunnen genieten van de onvoorspelbare acties en subtiele balaanname van Rosales totdat hij de wedstrijd werd uitgeschopt, en De Jong ging tegen het einde van de wedstrijd uit baldadigheid ook maar een Pluisje-imitatie doen door te proberen de hele verdediging schoolpleinstijl te dollen. Viel er ten minste iets te genieten.
Voor de rest was het vooral leuk om weer eens met mijn vader naar Ajax te gaan. Verbaasde zich natuurlijk ook over het gebrek aan basistechniek, fantasie, charisma van dit Ajax. En we hadden ook even de tijd om de situatie Real Madrid tot in de details uit te pluizen. We zijn pessimistisch, al gelooft hij meer op herstel door het aantrekken van Spaanse spelers. Zolang Florentino de macht heeft gaat er volgens mij niets veranderen en blijft Real stuurloos en gedepersonaliseerd.

donderdag, april 07, 2005

De Fantastische Fourier

Alweer besef ik dat ik heel snel eens een boek van de grote (de grootste?) utopist Charles Fourier moet gaan lezen (Barthes: “Fourier houdt van compote, mooi weer, uitstekende meloenen, exquise kleine taartjes en het gezelschap van lesbische vrouwen.” Vriend!) Elke keer als ik iets over hem lees lig ik sowieso in een deuk. Maar wat is de grap? Immers de man was serieus in zijn intenties en ongetwijfeld lees je in secundaire literatuur de hilarische hoogtepunten en niet de drogere planning van een nieuwe maatschappij. Is de grap dan niet een wrange: dat de maatschappij-zoals-die-is zo pathetisch is ingericht dat de oplossingen, extreem, zoveel opluchting veroorzaken dat je wel moet lachen. Dat moet ik eens gaan uitzoeken, onderwijl slaat dit de spijker heel hard op de kop:

“Dit eerbiedige pantoffeltransport komt in al zijn trots en glorie mee in hun gevolg en maakt de lading uit van het fraaiste schip in het konvooi en is het wapen waar zij steun bij zullen zoeken om de erepalmen van de ware glorie te verdienen. Pff! glorie in de schoenlapperij, zullen onze beschaafden zeggen; precies het stompzinnige antwoord dat ik verwachtte. En wat voor nut hebben ze dan gehad van trofeeën van Lodewijk de Heilige of Bonaparte, die onmetelijke legers naar verre landen hebben geleid, waar ze zijn verzwolgen na het land verwoest te hebben en zichzelf gehaat te hebben gemaakt.”

woensdag, april 06, 2005

Metablog discussie

Het keert om de zoveel tijd terug, lijkt inherent aan het bestaan van de weblogger: de twijfel. Ik pik er de afgelopen dagen her en daar weer een paar op: is dit alles? Is er een leven voorbij muziek? Ben ik uitgeschreven? Is alles gezegd? Kan ik het allemaal bijhouden? Het is denk ik een probleem waar iedereen die schrijft van tijd tot tijd mee geconfronteerd wordt, helemaal in de semi-narcistische waas van het bloggerschap waar het gevaar op de loer ligt dat je virtuele wereld op een gegeven moment niet meer het eigen netwerk, de eigen gemeenschap transcendeert. (Ik ben nog steeds erg tevreden over mijn zelf opgelegde bloglevensverwachting van een jaar, waarmee een zekere discipline wordt verankerd die nodig is voor schrijven. Die het schrijven opjaagt.)

Ik denk ook dat het een probleem is dat voortvloeit uit een te hoge zelfreferentie die het schrijven over muziek (steeds vaker?) karakteriseert. Dat wil zeggen: schrijven als proces van categoriseren, niet alleen op de meest bureaucratische wijze met het oog op de jaarlijsten, maar ook als een ketting van teksten die muziek louter omschrijft aan de hand van andere muziek, een taal die aan de ene kant altijd uitbreidt (want er komt steeds meer muziek bij) en desondanks beperkt aanvoelt, steeds nauwer wordt. Op een gegeven moment ontstaat het gevoel dat er een eindeloze reeks nieuwe platen is die geluisterd moet worden, waar niets zinnigs over is te zeggen. Muziek op betekenisniveau gereduceerd tot puzzelstukje.

Het is geen schande dat dit bloggers overkomt, een blog is op te geven of bij te sturen. Probleem is dat het wel degelijk overvloeit naar popjournalistiek in het algemeen, die zich toch al moeilijk weet een houding/identiteit te geven in het digitale tijdperk. Zelfs in haar vrijblijvendheid of juist daardoor weten bloggers/digischrijvers op hun meest geïnspireerde momenten tot spannendere inzichten te komen die buiten orthodoxe journalistieke paden treden (het is alleen denk ik moeilijker om structureel vol te houden, naar de sterren grijpen is lastiger/vermoeiender dan op automatisch piloot een paar korte alinea’s op te schrijven.) Tijd voor een samenwerking tussen “fetisjistische utopisten” en een kritiese popjournalistiek? Wie weet, ik mis toch iets voorbij het pleidooi voor een politiek-economische analyse van popmuziek, waar al snel een gevaar voor droge sociologische demystificatie aan de hand van achterhaalde ideologieën op de loer ligt. Ik zie toch liever een schrijven dat de nadruk legt op mystificatie, die het genot van muziek weet te ontleden en op hetzelfde moment intensifieert door er over te schrijven (net goedkeurend in Sade, Fourier, Loyola gelezen: “politiek is wat de begeerte uitsluit, of die alleen toelaat in de vorm van de neurose: de politieke neurose, of nauwkeuriger gezegd: de neurose die van alles politiek wil maken.”)

Om maar weer over Vet Geluid te beginnen. Je merkt hoe afwachtend er over wordt geschreven, of beter hoe weinig onderzoek er wordt gedaan om werkelijk kritisch of juist meedenkend met de term, laat staan de muziek, om te gaan. De uitspraak van Alter Ego in Nieuwe Revu over blanke dansmuziek wordt klakkeloos overgenomen, zonder dat wordt afgevraagd of a) je een muzikant sowieso over zijn eigen muziek moet vertrouwen b) of het eigenlijk wel waar is. Dat we het nog over zwarte/blanke muziek moeten hebben is per definitie vrij triest (zeker met de implicatie dat zwart = goed/wit = nep) en het is in dansmuziek vrij moeilijk hard te maken. Zolang acid een belangrijke component is houdt Vet Geluid zwarte wortels, maar wat zeg je daar eigenlijk mee? Acid was al muziek die zich weinig aantrok van noties van authenticiteit, dat definitief verraad pleegde aan mythen over de zwarte ziel. Al die binaire schema’s waar terug op kan worden gevallen zijn het probleem. Geef mij maar een oneindig complexe realiteit met mengvormen, labyrinten, onzekerheden, betekenisloze gaten.

dinsdag, april 05, 2005

De herontdekking van de bibliotheek

Lees nu:


 Posted by Hello

Wederom fantastisch boek van Barthes, dit maal over drie logotheten (taalstichters). In eerste instantie minder lastig dan ik had verwacht (weet niet waarom eigenlijk) al is het essay over Loyola wat moeilijker dan het eerste, miraculeuze essay over Sade (of lijkt dat maar zo omdat ik vrij veel Sade heb gelezen en nooit een woord van Loyola?)

Ik heb inmiddels de bibliotheek herontdekt nu ik na al die jaren eens de moeite heb genomen om die “gezellige” Prinsengrachtbieb in te stappen (die van de Indische Buurt gebruikte ik tot nu toe vooral voor kinderboeken.) Moest weer wennen aan het idee dat de boeken op nummer liggen en niet op alfabetische volgorde (en toch werkt het als je er weer gewend aan raakt.) Ik kan trouwens niet wachten tot de centrale bij mij “om de hoek” komt te liggen want het gebouw heeft iets claustrofobisch, de (bruine) muren komen op je af, samen met de plafonds. Ik voel me er opgejaagd, krijg last van zweetaanvallen (al is dat misschien te wijten aan een combinatie met een teveel aan mogelijkheden, de keuzes die op je afkomen.) Meteen een nieuwe leeslijst opgesteld, die heel anders is dan de lijst die ik daarvoor bij me droeg. Na vijftien jaar non-stop boeken aanschaffen is het bevrijdend om niet alles in de kast te hoeven zetten. Het genot van de aanschaf (die heerlijke consumptiekick) wordt verrassend snel omgevormd tot het plezier van pure kennisvergaring.

maandag, april 04, 2005

Een gezonde cultuur

Oh nee, Het Dronken Schip valt van zijn Daft Punk geloof. Dat is op zich jammer en toont aan dat ik misschien mijn retorische trukendoos eens kritisch moet aanschouwen (want de bedoeling is toch dat je met woorden mensen een plaat goed kan laten vinden.) Is verder niet belangrijk, wat me meer aan het denken zette, was zijn opmerking dat hij al tien betere albums had gehoord dan Human After All. Ging zo mijn recente herinneringen af en kwam tot de conclusie dat 2005 op albumgebied tot nu toe een mager jaar is. Ik heb goede albums gehoord, maar naast mijn twee favorieten (Human After All en Fischerspooners Odyssey) zijn dat vooral dingen van vorig jaar Ariel Pink’s, Joanna Newsom, Get Physical, Biosphere of heruitgaven van Scritti Politti en Sunn o))). Niks aan de hand want er komt werk met kwaliteitsgarantie aan van Vitalic, Superpitcher en Joy Zipper. En vooral: het maakt niet uit want 2005 is nu al het beste muziekjaar sinds 2001 en misschien wel sinds 1991 vanwege het grote aantal sublieme nieuwe tracks dat uitgebracht wordt buiten het logge album/toernee/album schema om. De Acid Death Rave machine blijft onder het vaandel Vet Geluid parel na parel afleveren. Het primaat van de dansvloer is terug en dat betekent eigenlijk sinds disco dat popmuziek in beweging is, dat de ideeën met een hoge frequentie circuleren. Wanneer er een genot ontstaat omdat je daardoor dingen niet meer lijkt te kunnen bijbenen leef je in een gezonde cultuur.

zondag, april 03, 2005

Heerenveen - Ajax 2-1

Oeps. Helemaal vergeten dat Ajax gisteren speelde (en dus verloor.) Ik denk dat het tijd is om mijn conclusies te trekken.

zaterdag, april 02, 2005

La poétique de l’espace

Even wat anders. Want door alle vettige heerlijkheden van het afgelopen jaar zou je haast vergeten dat er een tweede lijn door house loopt op het moment. Iets wat ik Kosmische House zou willen noemen. Dat kosmische in house is er altijd wel geweest maar de laatste maanden zijn er veel mooie tracks verschenen die zich karakteriseren door een zekere minimaliteit, een intimiteit van geluid (het knalt zelden zoals in Vet Geluid) en een lengte van gemiddeld 10 minuten. Men neemt tegenwoordig graag de tijd voor de sonische ruimtereizen. Kosmisch kan natuurlijk ook aquatisch zijn, de grootsheid van de opkomende nacht of in het geval van Villalobos of Luciano de labyrinten van inner space. Het draait om een gevoel van intieme immensiteit (Bachelard).

Heb de tracks weer losjes aan elkaar geplakt en ze lekker door laten pruttelen voor het juiste wegspace effect. Kosmische House mix, 68 minuten 30 seconden, winmedia (link was niet compleet nu moet hij werken, nog zes dagen actief).

1. Carl Craig – Darkness
2. Steve Barnes – Cosmic Sandwich (extended version)
3. Lopazz – Migracion (Villalobos 11-09-73 remix)
4. Luciano & Serafin – Funk Excursion
5. Mathew Jonson – Gemini
6. M83 – Don’t Save Us From The Flames (Superpitcher remix)
7. Plastikman – Aquatic
8. M of M – Prototypes (Exclusive Mix 2)
9. Break 3000 – Flash 1

vrijdag, april 01, 2005

Grimmig

Zag terloops dat The Wire deze maand een grime primer heeft (en oh ironie een stuk over M.I.A.) Dan overvalt toch een beetje het “moet ik dat ook nog bijhouden?” gevoel van imsoho. Kind van de rekening dus, al is dat ook een vrij afgemeten beslissing. Echt enthousiast kan ik er zelden van worden. Het blijft bij een soort beleefde interesse waarbij twee essentiële aspecten me blijven dwarszitten: 1) dat wat Kode-9 fighting-for-subjectivity heeft genoemd, wat eigenlijk met een omweg wil zeggen dat grime meer met hiphop te maken heeft dan met haar wortels in het hardcore continuüm (het is geen muziek van verlies.) 2) dat hele discours rond grime over authenticiteit en De Straat komt mij conservatief en vooral beperkt en dus te saai over. Wat dat betreft schaar ik me altijd graag achter Eshuns observatie:

“The moment the belief that the street is the predetermining law and limit of all black popculture is destroyed and disregarded, the postwar Rhythmachine wil-to-conceptualize becomes immediately and overwhelming audible.”

De straat is leuk maar daar achter ligt de stad, ligt de wereld, ligt de kosmos. Daar waar de confrontatie van het individu en iets enorms het sublieme veroorzaakt. Wat dat betreft heeft dubstep mij altijd meer aangetrokken. Alleen dubstep is het eerste genre van minimale dansmuziek dat ware verveling produceert. Je moet het op flink volume horen, om in de bas te zwemmen en verborgen details te ontdekken want thuis is er niets aan (vreemd omdat alle voorgaande minimale dansmuziek ook in de huiskamer prima tot zijn recht komt.) Om terug te komen op die primer. Ik verbaas me ook een beetje over het enthousiasme waarmee de bloggrimers er op reageren. Natuurlijk is het een soort erkenning, maar niemand lijkt zich af te vragen of het dit soort erkenning is die men echt zoekt, alsof muziek pas echt bestaansrecht heeft als het een stempel van goedkeuring heeft gekregen van dat wat brave, highbrow en oh zo blanke instituut.

Maar je grijpt elke overwinning die voor handen ligt, al kan ik niet ontkomen aan de indruk dat het twee jaar te laat komt, dat grime vast zit in zijn eigen straatmythos waar het niet uit zal ontsnappen tenzij een doorbraak in de V.S. wordt geforceerd. Want de kaarten in dansmuziek zijn op het moment geschud, het vasteland van Europa heeft andere dingen en in Engeland zelf heb ik het idee dat het potentieel van het hardcore continuüm door constante diminishing returns beperkt is. Wat ik bedoel te zeggen: er is een populatie voor hardcore waar bij elke omwenteling een meerderheid sedimenteert (dus achterblijft in rave, vervolgens achterblijft in jungle, vervolgens achterblijft in speedgarage, die achterblijft in twostep en die (sub)culturen trouw blijft zonder dat de instroom van jongeren de nieuwere vormen kan tillen naar het populariteitsniveau van rave of jungle. Dat weer nodig is om buiten de eigen scenes een impact te kunnen maken in het buitenland.) Een interessant experiment: kan grime zich aan mij opdringen zonder dat ik er moeite voor hoef te doen? Even was er een moment met More Fire Crews uitmuntende ‘Oi’ dat het leek te lukken.