vrijdag, december 31, 2004

Waarom niet zwijgen over muziek?


 Posted by Hello


Zo dat zit er gelukkig weer op, het lijstjesseizoen is ten einde (onbegrijpelijk dat er mensen zijn die zichzelf dwingen om over 50 platen van een jaar iets te zinnigs te schrijven, het enige wat ik nog uit mijn handen krijg is veredeld remix werk) en een kwart van Droommachine: Sporenburg is alweer verstreken. Heb in ieder geval een paar leuke ontdekkingen gedaan bij andere bloggers (Koen en vooral Joris bezitten een gave om je heel efficiënt, voorbij je ingesleten lees/luister/aanschaf patronen te enthousiasmeren), dat waar die jaarlijsten toch eigenlijk voor dienen. Even snel dan: Mylo - Destroy Rock ’n Roll (Daft Punk light, soms een beetje drammerig maar heel prettig en onpretentieus, die originele versie van ‘Drop the pressure’ is een soort filterdisco versie van Beltrams ‘Energy Flash’); Isis – Panopticon (Cliff Burton blijft leven, Metallica wordt door hem langzaam omgeturnd tot hippies die tegels hasj consumeren waardoor de stop/start esthetiek wordt ingeruild voor langzaam verschuivende plateaus); Zeena Parkins & Ikue Mori - Phantom Orchard (harp en electronica en Sun Ra en whoaah); Joanna Newsom - The Milk Eyed Mender (elfje met sublieme stem en harp/piano, bovendien een tekst als "And the signifieds butt heads with the signifiers, and we all fall down slack-jawed to marval at words!" wordt een Barthesiaan natuurlijk erg blij van, sowieso is die plaat dronken van wilde poëzie & schoonheid & magie & hoeraikbenbetoverdendeleef!) en de raarste van allemaal Ariel Pink’s Haunted Graffiti The Doldrums (dat is nou klasse, een verrot opgenomen potpourri geïnspireerde onzin, een geheime kaart van L.A. Zoals ik Joris al meldde: een soort London Calling maar dan goed.)

Doe ik het toch weer: als een kip zonder kop over muziek doorzagen. Januari is altijd het moment om even te zwijgen over muziek, ten minste dat hoop ik elk jaar weer. Even de eeuwige cyclus van verlangen en taal doorbreken. Natuurlijk kreeg ik eergisteren toen ik met een half oog naar de Top-2000 keek zin om die dubbele livecd van Talking Heads per direct aan te schaffen om vervolgens bij de platenkast die nog steeds volstrekt in willekeurige volgorde is ingeruimd naast elkaar cds zag liggen die ik allemaal meteen wilde luisteren (ongelofelijk eigenlijk: So (van So niet van P.Gabriel), 10e jubileum cd van Moving Shadow, Frontal Frustration, NEU 75, Zuckerzeit, Avant Hard, Debut, Tago Mago en ga zo maar door, allemaal fantastisch.) Vorig jaar rond deze tijd speelde ik met het idee om te stoppen met schrijven over muziek (had het allemaal gezegd, roepende in woestijn, etc). Die gedachte zal ik nu niet herhalen, heb daarvoor het afgelopen jaar teveel leuke dingen geschreven, daar zal in 2005 genoeg inspiratie voor worden aangedragen (Daft Punk album in maart, Justus Köhncke album in januari, Vitalic album, de onstuitbare opgang en even onvermijdelijke neergang van Vet Geluid die gedocumenteerd moet worden) en 2004 is ook wat meer een collectief, zo je wil gezelliger jaar geworden.

Dit begint al teveel op een te lange nieuwjaarsspeech te lijken. Waar wil ik nou heen? Mijn favoriete televisieserie aller tijden is Cracker, dat ooit liefdeloos achteraf werd uitgezonden door RTL5. In de beste aflevering wordt de even geniale als onmogelijke Cracker (Robbie Coltrane als psychiater die dienst doet bij de politie van Manchester) geconfronteerd met een moordende hooligan (waanzinnig intense pre-Trainspotting Robert Carlyle.) Nadat ze elkaar hebben toegeschreeuwd van welke club ze zijn (Cracker komt “CELLLLLLTIC” scanderend de verhoorkamer binnen) begint Cracker:

“I used to talk football all the time with my dad. It was safe. Kept us from talking about real things.”

Net niet een vuistslag in het gezicht maar sindsdien heb ik significant minder over voetbal geluld met mijn vader (al zal Justine of mijn moeder als ze dit zouden lezen, in lachen uitbarsten.) Wat voor de relatie voetbal<>vader geldt, vermoed ik in pessimistische buien, geldt voor muziek en mijn relatie met de rest van de wereld, een soort oneindig gesprek over een schild van symbolen waar achter iets waarachtigers schijnt te bestaan. Tot op zekere hoogte, probeer ik vervolgens tegen te werpen, misschien als je lui bent, wanneer je je verveelt is het een soort leeg spel in trivia. En in waarachtigheid/echtheid als basis van de gevoelshuishouding geloof ik toch niet. Er zijn ongetwijfeld dingen die ik op automatische piloot schrijf of beter als eendimensionale recensies over alleen de muziek op een album maar eigenlijk schrijf ik zelden echt over muziek, zijn het verkapte liefdesbrieven aan Justine, pogingen om Maurits in leven te houden (gisteren weer eens LTJ Bukem opgezet, tegenwoordig onmogelijk melancholische muziek – wordt er nog muziek gemaakt met zo’n overweldigende oceanische pracht?), grip te krijgen op 1991 en, eerlijk is eerlijk, de opening dat een bepaald psychedelisch visioen eens heeft teweeggebracht keer op keer in woorden te vangen. Of ik daar ooit over uitgeschreven raak is te betwijfelen.

Ik spreek jullie in 2005.

donderdag, december 30, 2004

01 Savath & Savalas - Apropa’t


 Posted by Hello

Heel eenvoudig: na twee minuten luisteren wist ik dat Apropa't mijn favoriete plaat van 2004 zou worden. Dit was spaanse muziek waar ik mijn hele leven naar gezocht had (stads, electronisch/akoestisch, sensueel, psychedelisch), of ten minste op gehoopt had. Een bevrijding. Er zijn mensen die het een mooie plaat vinden en hem ongetwijfeld in de stroom van muziek dit jaar uit het oog zijn verloren en ik ga er vanuit dat ik de enigste ben die de plaat de hoogste eer toebedeeld. De beste plaat hoort de beste woorden te krijgen (of dat in praktijk ook zo uitpakt is discutabel) maar als ik dit herlees lijkt alles in balans.

“De muziek op Apropa’t lijkt het resultaat te zijn van een ander verleden, in zekere zin een Spanje waar geen burgeroorlog heeft gewoed. Het is muziek voorbij traditie <> futurisme. En het is een plaat die mij in ieder geval forceert na te denken over de vraag: wat betekent het om Spaans te zijn? Tegen regionalistische tendensen in is het voor halfbloeden haast makkelijker om zicht te krijgen op een Spaanse geest, hoe persoonlijk deze ook is en paradoxaal genoeg, hoe materialistisch. Want geest is hier geen ongrijpbare essentie maar een oneindig web van herinneringen, geuren, smaken, lichtvallen, schaduwen, boomschorsen, typografiëen (zie bijvoorbeeld hoe een krant als El Pais nooit van uiterlijk veranderd), architectuur (de textuur van muren), klanken in ruimtes (het typische geluid van een Spaanse bar), het geknetter van brommers, de haren van vrouwen, de manier waarop mannen truien dragen, etc, etc. Dat maakt Apropa’t zo belangrijk voor mij, de muziek maakt me bewust dat zo’n web kan overlappen. Er is een Spaans-zijn dat geboren en getogen Spanjaarden nooit zullen kunnen begrijpen. Ik ben niet meer alleen.”

woensdag, december 29, 2004

02 Joy Zipper – American Whip


 Posted by Hello

American Whip, het verloren album van 2003 dook dan eindelijk een jaar later op. Toch prettig om in je handen te houden met hoes (mooie anachronistische lettertypes!) en foto’s. Ik was zelf tevreden over mijn benaming van intieme kamermuziek maar alweer dreig ik in herhaling te vallen, over de inbreng van Kevin Shields, dat het muziek is die je eigenlijk liggend moet luisteren naast je geliefde dagdromend over drugs, verdwijnende jeugd, de lange schaduwen van ouderdom. Favoriete moment van de plaat: in het magnifieke ‘Baby You Should Know’ zingt Tabitha (in het bezit van een Kim Dealachtige graine) “I was falling” lijkt vervolgens haar tekst kwijt te zijn terwijl de naakte oeh en aahs blijven doorvallen, er volgt wat gefluister en moeiteloos wordt de draad opgepikt: “you’re falling too and that’s okay”. Zelfs nu goed verkrijgbaar een cultplaat. Maar goed dat zijn de beste.

De lijst overziend ontwaar ik toch een rode draad: het overstijgen van de tegenstelling popisme en rockisme (2004 was ook het jaar dat de rockisme discussie dankzij ons Koen eindelijk werd aangezwengeld in Nederland, misschien het laatste bastion van stug rockisme.) Of beter, ik wil duidelijk pop in mijn avant-garde of avant-garde in mijn pop. Ik kan goedkeurend naar abstractie luisteren maar in tegenstelling tot mijn hooggewaardeerde mede-lijstjesbouwers kan het mij zoals het zich tegenwoordig als neoklassiek manifesteert zelden nog in vuur en vlam zetten (zoals pop zonder avant-gardistische punctum totaal oninteressant is.) Joy Zipper is de synthese, neoklassiek maar altijd gebruik makend van een perspectief dat vanuit Fleetwood Mac/The Breeders denkt.

dinsdag, december 28, 2004

03 Fennesz - Venice


 Posted by Hello

Na het onverwachte success van Endless Summer begon Fennesz lekker aan te kloten waardoor ik eigenlijk mijn interesse in hem verloor en niet verwachtte ooit nog iets coherents van hem te horen. Foutje. Venice blaast Endless Summer compleet weg. Meesterzet van Fennesz is dat hij zich niet meer verschuilt achter laffe glitches en zijn gitaar nu werkelijk laat versmelten met electronica (en neuriet hij nou geregeld mee of hallucineer ik dat? Het is in ieder geval een prachtig effect.) Bovendien is Venice een emo-bom gevuld met intieme liefdeszuchten (Circassian), aquarellen miniaturen (onsra/onsay/asusu), grote gebaren (de scheurende, naar de hemel opstijgende gitaar van The Stone of Impermanence die vervolgens uitsterft) en duistere gevoelens (Transit)…de My Bloody Valentine remix van Low. En een keuze tussen Los Angeles/Brian Wilson en Berlijn(Venetië)/Bowie is geen keuze. Europa Endloss, zoals Kraftwerk zou observeren.

maandag, december 27, 2004

04 Annie - Anniemal


 Posted by Hello

Annie blijft, als ik er goed over nadenk, ongrijpbaar. Letterlijk natuurlijk omdat Anniemal dankzij dezelfde incompetentie waarmee vorig jaar Luomo’s magistrale The Present Lover werd gesaboteerd, tot februari/maart moeilijk “echt” is te krijgen (een wachttijd van bijna zes maanden tussen beperkte en wereldwijde release is in deze tijden van digitale ruil complete waanzin.) Er lijkt nog niets tastbaars te bestaan. Anderzijds kan ik me moeilijk voorstellen dat Annie dezelfde is die haar droom van een optreden in Top of the Pops heeft verwezenlijkt. Het is soms alsof Anniemal uit het niks is geboren, perfect, een idee, gevormd door een comité bestaand uit Belle & Sebastian, Timbaland en Moroder, moeiteloos in muziek omgezet. Maar er is voor mij nog geen Annie persona, die paar foto’s vertalen zich niet naar een beeld van haar terwijl ze bijvoorbeeld ‘Heartbeat’ in een televisiestudio (of videoclip) zingt.
Ik kan me haar realistischer inbeelden als een mysterieus droevige vrouw (panda-ogen natuurlijk) die in zichzelf verloren op de dansvloer danst, laserlichten achter haar waaiende haren, een goedkeurend lach wanneer de DJ een mooie breakdown inzet, en dan uit het niets een helder visioen ontvangt van een bliksemcarrière aan de hand van een Ideale Pop, de Donna Summer van de 21ste eeuw. Dan zijn er de roffels en met de beat wordt het visioen vergeten. Met een ironische glimlach kijkt ze je even aan.

vrijdag, december 24, 2004

05 Junior Boys –Last Exit


 Posted by Hello

Ergens dit jaar werd ik op I Love Music genoemd als een van de drie ware erfgenamen van Lester Bangs. Eerlijk gezegd was het ooit de bedoeling dat ik de Lester Bangs van dansmuziek zou worden en al is zijn invloed in de loop der jaren minder geworden ten opzicht van bijvoorbeeld Barthes, was ik er een paar dagen erg vrolijk over. En waarom ook niet? Als ik zo in een spiegel van taal kijk (Last Exit voor de Subs), moet ik toch toegeven: “dit is goed, heel goed.” Alleen hoe goed? In het Nederlands taalgebied ben ik de koning (big deal, dat was de inname van een bouwvallig kasteel met een paar slapende poortwachters ervoor…sindsdien moet ik vooral kroonprins Gerard goed in de gaten houden) en als ik naar mijn voorbeelden kijk (de gedesillusioneerde Reynolds van leider verworden tot volger, Eshun verdwenen, Penman in zelfgekozen ballingschap) zijn er openingen, kan ik met Finney, Carlin, etc de renaissance van muziekschrijven op internet die Paul Morley in Words & Music aankondigt, in het Nederlands belijden. Maar genoeg zelfkroning a la Bobby Gillespie/Ian Brown.

Soms voel ik me op nationaal niveau een eenmanspromotieteam voor bepaalde platen/artiesten. Dan lijken mensen zich bijna te verontschuldigen als ze Anniemal of Last Exit niets vinden en vroeger was ik daar veel fanatischer op ingedoken (“wat bedoel je niet goed? De crack die je rookt is niet goed!”) Het heeft er altijd ingezeten. Vroeger stond ik bekend als de jongen die met gym altijd een Under A Blood Red Sky T-shirt droeg. Ik ben altijd een gelovige geweest die moest evangeliseren (al duurde die U2 fase precies een plaat, ik was erg teleurgesteld in The Unforgetable Fire.) Vooral over platen die helemaal voor mij leken te zijn gemaakt. Dat was toen wat makkelijker voor te stellen dan nu wanneer je met een paar muisklikken een groot aantal verloren tweelingen hebt gevonden.

En die houden allemaal van de zonen van Roxy Music. Junior Boys maken volwassen liedjes overvloeiend van stijl, schaduwen, verlangen…hymen voor verlaten steden en zijn tegelijkertijd ook muzikaal vooruitstrevend in hoe ze electro en Chicago house weten te vermengen met de stotterende twostep ritmiek. Soms (Teach me how to fight) doet Junior Boys denken aan hoe Coldplay zou kunnen klinken als ze in het bezit waren van fantasie. Het doet je hopen dat er parallelle universums bestaan waar zij hitlijsten aanvoeren (en wat een mooie, rechtvaardige wereld moet dat zijn.) Het is in ieder geval een plaat die je laat versmelten met jezelf, die taal produceert, die in de confrontatie met je hoop, twijfels en dromen groter wordt dan nog een cd die even gecategoriseerd moet worden door wandelende consumptiegidsen.

(ik gok dat ik maandag pas verder ga met nummer 04...prettig kerstweekend allemaal. ;)

donderdag, december 23, 2004

06 Andrew Weatherall – Fabric 19


 Posted by Hello

Wat valt er nog over Vet Geluid te zeggen? Wat ik me voorstel als praktijk is gedeeltelijk geïnspireerd door Gerards woorden: “De Vet Geluid-brigade marcheerde luid zingend langs me en is al te ver vooruit…” Als buitenstaander weet hij precies aan te wijzen wat Vet Geluid zou moeten zijn: ongegeneerd plezier hebben in de groep of wel het eenvoudige genot van uitgaan terugeisen. Weg van humorloze clubs met security en te dure drank. We dragen ribbroeken en spijkerbroeken, t-shirts en lang haar (baard blijft een optie.) We verslinden zonder discriminatie bier, pillen en witte lijnen. Of niet. Aan het begin van de avond wordt er dub en aan het einde van de nacht ‘Transmission’ gedraaid en zijn we met zijn allen vet cool. Dat is het visioen dat Weatheralls Fabric mix uitdraagt.

woensdag, december 22, 2004

07 Melchior Productions – The Meaning


 Posted by Hello

Minimale house heeft waarschijnlijk nog nooit zo sensueel en toch ook sacraal geklonken als op The Meaning. Thomas Melchior maakt muzikaal de slimme connectie tussen de vervoering van E en religieuze extase zonder het er ooit dik op te leggen (want het is minimaal nietwaar?) Want ja, house is natuurlijk openbaring, het anti-Woord, een ingetogen shintoachtige volksreligie die het goddelijke in drumcomputers, platenspelers, computercircuits en de natuurlijke schoonheid in de beweging van het dansende lichaam (h)erkent. Daarom is er ook geen enkele reden om house op te geven, het heeft zich nooit aan de regels van andere (pop)muziek gehouden, is tijdloos, voorbij mode en hype. Vandaar ook het gevoel dat het leven voor house weinig waarde had; troosteloos, duister, terugblikkend ontwaar ik een gevoel alsof ik zat te wachten op bevrijding. Dat is eigenlijk waarom een plaat in de lijst eindigt, niet vanwege puur muzikale merites (dan ben ik snel uitgepraat) maar de mate waarop het nieuwe ideeën/concepten/woorden genereert. Daarom ook The Meaning, omdat het me heeft gedwongen om scherper over dit soort zaken na te denken terwijl ik werd verweven in het web van ritme.

Zoals altijd bij deze vorm van house vermoed ik dat de subtiliteit en diepte alleen waarneembaar zijn voor oren die vervormd zijn door jarenlang naar house te luisteren. Het geheim van goede minimale house zit, moet ik inmiddels concluderen niet in de ritmische laag of de noodzakelijke durf om een idee tot zijn uiterste potentieel te herhalen maar puur in het scheppen van ruimte. En hoe unieker de ruimte in de muziek hoe beter de plaat. De beste zoals The Meaning herbergen vervolgens een licht-achter-het-geluid. Zoals ik eerder dit jaar probeerde te duiden: “Een intieme ruimte, zomerschemering, het einde van de dansvloer, postcoïtaal…muziek die ademt.” Heb helaas niemand, buiten een paar housefanaten op ILM, verder over de plaat gehoord (aan de andere kant heb ik nog nooit een noot van een zogenaamde The… band gehoord. Het is bijna alsof je het over muziek in een ander universum hebt.)

dinsdag, december 21, 2004

08 Miss Kittin – I Com


 Posted by Hello

Geil wijf. Zo dat is er uit. Dan hebben we het eigenlijk alleen maar over de graine van haar stem, dat franglish, waar bepaalde mannen altijd een beetje irrationeel van worden. Op I Com dumpt Miss Kittin de retro-electro en borduurt ze verder op de thematiek van haar magistrale Radio Caroline mixcd van vorig jaar, dat wil zeggen zichzelf en haar relatie met de spiegel, haar dromen, onzekerheden, technologie en de rest van de wereld. Tegelijkertijd probeert ze met allerlei verschillende puzzelstukjes (dub, ghettobass, dopplereffektachtige electro, rock, ambient) een soort vrouwelijk antwoord op “Heroes” te produceren en dat lukt haar ook nog bijna. Mooie grotestadsplaat, die je bij voorkeur ’s nachts/buiten moet horen. Een schild van intimiteit dat je beschermt tegen de eenzaamheid van neon.

maandag, december 20, 2004

09 RTX – Transmaniacon


 Posted by Hello

Transmaniacon is de triomfantelijke terugkeer van de beste stem in rock. Jennifer Herrema doet Royal Trux herrijzen als monsterlijke glam/hardrock band (al moet je het verschil tussen Royal Trux –beste rockband ooit- en RTX volgens haar zien als het verschil tussen The Faces en The Small Faces.) En het werkt ook nog. Met liedjes. Die je kan mee blèren. New York Dolls/Guns ‘n Roses/Aerosmith. Het idee van energie/cool/kicks/riffs. Van de eeuwige wederkeer van De Jeugd. Soms zie ik Anouk op tv voorbij komen en dan moet ik toch meewarig lachen. Dat er zoveel kostbare inkt en papier wordt verspild aan een zielloze en geforceerde simulatie van een imitatie van de schaduw van RTX doet mijn hoofd tollen. Alleen dat haar van Jennifer. Mijn hemel.

zondag, december 19, 2004

10 Felix Da Housecat – ‘Devin Dazzle and the Neon Fever’


 Posted by Hello

‘Devin Dazzle and the Neon Fever’, naar eigen zeggen zijn laatste album in electroclash stijl is conceptueel beter uitgewerkt en muzikaal constanter dan zijn voorganger. Alleen Kittenz and Thee Glitz heeft grotere uitschieters. Uiteindelijk herbergt Devin Dazzle… geen ‘Madame Hollywood’, ‘Harlot’ of ‘Sliver Screen (Shower Scene)’. Hoeft ook niet want het is een in elkaar geweven narratief dat wordt strakgetrokken door een muziek die klinkt als geen andere in 2004, een compleet idiosyncratische synthese van 1984 en 2004, een parallel universum waar de Go-go’s een supergroep beginnen met Jan Hammer, Moroder, Bowie en Prince. En handig: zoals die hoes er uitziet klinkt de muziek exact.

zaterdag, december 18, 2004

Let’s get the job done: Jaarlijst nummers 20 t/m 11

In samenwerking met kapitein Gerard en de kosmische reiziger Bas een project simultaan jaarlijstjes plaatsen. Vandaag de introductie en vervolgens elke dag een beargumenteerde plaat uit de top-10. Spannend? Ik zou van mijn kant niet teveel verrassingen verwachten.

Heb eerlijk gezegd met nummer elf tot en met veertien een tijdje gegoocheld voor de plaatsten negen en tien. Nog wat voor de zekerheid herluistert en toen de knoop doorgehakt, want Ludo en Theo hebben inderdaad gelijk, het toegekende belang en de geïnvesteerde energie die jaarlijstjes tegenwoordig genereren is flink buiten proportie geraakt (los van het feit dat sommigen al in maart de kriebels krijgen en het ahem, kritisch discours, welhaast gedicteerd wordt door de vraag of een plaat de jaarlijst wel of niet haalt.) Maar goed, eerlijk is eerlijk, ik heb ook het hele jaar een lijstje bijgehouden om platen die eerder in het jaar verschenen een eerlijke kans te geven.

Dat ik uiteindelijk ook een lijst van twintig platen heb gemaakt is vanuit de overtuiging dat 2004 na een beetje laf begin vervolgens in de zomer explodeerde, dit natuurlijk onder leiding van het enthousiasmos dat Vet Geluid is (laten we zeggen: bezeten zijn door de god van de bas. Of is het de god in de 303?) De onderstaande albums heb ik enorm van genoten en ik kan er lang of kort over doorzagen maar met een beetje google-actie heb je zo te pakken wat ik er ongetwijfeld ooit in een weeklijst voor de Subs over heb geschreven. En als ik er een recensie of een essay over heb geschreven heb ik die gelinkt (interessant: hier zit maar een link tussen, bij de top-10 zeven.) Nou, blind aanschaffen die handel. :)

11 Moodymann - Black Mahogani
12 Khonnor – Handwriting
13 Toog – Lou Etendue
14 Tiefschwarz – Misch Masch
15 Animal Collective – Sung Tongs
16 Sten – Leaving The Frantic
17 Arthur Russell – Calling Out Of Context
18 Michael Mayer - Touch
19 Orbital – Blue Album
20 Sun o))) – White 2

vrijdag, december 17, 2004

Ulysses lezen

Vorige week heb ik toch maar Ulysses aangeschaft, in de nieuwe nederlandse vertaling (mooi gebonden, 20 euro.) Vond het de investering wel waard, altijd handig om bij de hand te hebben mocht ik het nog eens in het Engels gaan lezen. Toevallig lagen er bij Scheltema ook allemaal kratten met afgeprijsde delen van de heerlijke Introducing serie, waaronder die van Joyce, dus maar meteen meegenomen. Blijven handige boekjes die een goed beeld schetsen zodat je niet meteen in het diepe wordt gegooid. En de illustraties zijn eigenlijk het grootste plezier (meestal een soort rare psychedelische punk esthetiek.)

Was tijdens het lezen van A Scanner Darkly voorzichtig begonnen met een pagina te lezen en ben eigenlijk verbaasd door blijven lezen. Meesterzet, al zeg ik het zelf, om het niet koppig in het Nederlands te lezen. De drie episoden van Stephen Daedalus (iets meer dan 50 pagina’s) heb ik zo uitgelezen. Het voordeel is dat je veel zelfverzekerder leest in het Nederlands. Over het algemeen lees ik in het Engels alles maar ik vermoed dat dit een Engels is waar je een grens bereikt, er teveel onzekerheden insluipen over woorden zodat je de grip op de tekst kwijt raakt (dat wat me ooit overkwam toen ik het boek in het Engels begon te lezen en werkelijk geen idee had wat ik na 30 pagina’s had gelezen.) Wat daar ontzettend onder te lijden heeft is humor (heb ik ook met Spaans, ik kan spaanse moppen gewoon niet decoderen.) En dat terwijl Ulysses, merk ik nu al af en toe, ontzettend grappig is (misschien ligt het aan mij maar dat is een aspect waar toch meer reclame voor mag gemaakt worden als men het over het boek heeft.)

Heb inmiddels het eerste flinke stream of consciousness gedeelte voor de kiezen gekregen en ook hier helpt de zelfverzekerdheid die het Nederlands lezen je schenkt: het is minder puzzelen, van “mis ik iets, wat staat daar nou?” en veel makkelijker beslissen van doorrossen en opgaan in het ritme van de taal. Zie ook al in dat het niet zonder consequenties zal blijven voor het eigen schrijven, al was het maar de vrijheid die Joyce aanreikt.

(Wie trillend verwacht dat D: S plotseling een doolhof van de taal wordt, wees gerust, morgen begin ik in samenwerking met Het Dronken Schip en Kosmik gewoon met het aftellen van de jaarlijsten.)

Nog meer Rocker remixes


 Posted by Hello

Als ik me niet vergis de vierde (Eric Prydz) en vijfde (Plasticman) remix van de dansvloerkraker van 2004 (niet echt een favoriet van mij maar wel degelijk effectief wanneer hij op het juiste moment langskomt.) Eric Prydz lijkt een beetje verloren zonder Bangalter & Falcon in de buurt om te rippen. Probleem voor hem is dat ‘Rocker’ geen vocale hook heeft die hij tot in de eeuwigheid kan herhalen (zie ‘Call on me’, simpel maar uitermate effectief en zoals Reich en Riley al wisten: blijft iets maar genoeg herhalen en er komt vanzelf iets heel vreemds en moois naar boven drijven, in dit geval een soort windtunnelgeluid – zie Bangalter & Falcons ‘So much love to give’ voor een nog beter resultaat.)

Ben er eindelijk ingetrapt: tot het moment dat ik de mp3 opstartte zat ik me te verkneukelen op een Hawtin/Plastikman remix van ‘Rocker’. Ik was dus even beteuterd toen de beat wel heel traag op gang kwam. Helaas dus geen rollende keilawine/acid remix van de canadese magiër maar een doffe/stuiterende interpretatie straight outa Thornton Heath, sir. Ook niet helemaal geslaagd, beide remixes missen punctum en zijn interessanter als belofte/handreiking, een potentieel voor Vet Geluid crossovers met andere plateaus (gallische filterdisco, grime/dubstep/8-bar).

Blijft de interessante vraag staan: waarom is ‘Rocker’ zo moeilijk te remixen? Zelfs Black Strobe doet er weinig opzienbarends mee. Is het in zijn eenvoud al perfect en dus moeilijk te herinterpreteren? Zou een remix in dit geval misschien alleen maar wat verleggen van accenten moeten zijn? (In dat geval lijkt Vitalic me wel de aangewezen man om de riff eens verder op te voeren.)


donderdag, december 16, 2004

Lover’s Techno CDR

01 Luomo – Shelter
02 Antonelli Electr. - Waiting for you
03 Superpitcher – Lover’s Rock
04 Herbert – Suddenly
05 Ulrich Schnauss – On My Own
06 Daft Punk – Something About Us
07 Gus Gus - Desire
08 Michael Mayer – Falling Hands
09 Junior Boys – Under The Sun
10 Melchior Productions – Feel Sensual

(Ooit in mijn Bodily Functions recensie gesignaleerde microgenre. Tijd om eens uit te werken (en dan nog benadert deze selectie niet de "zuchtende engelen" intensiteit van die Hawtin DJ-set.)

woensdag, december 15, 2004

Zo eer je de visionair


 Posted by Hello

Hij is binnen, de World of Echo special edition van Arthur Russell. Het was een gok, ik had eigenlijk niet verwacht dat Nlstore het dit keer kon waarmaken en dan heb je hem in handen. Een eerbetoon waar de liefde van afdruipt. Een rechthoekige verpakking die je openklapt om de cd en dvd te ontsluiten. 4 bonustracks, 2 films, een glossy boekje met technische uitleg van Russell zelf en nieuwe woorden van David Stubbs: “I imagine that, at some time in the future it will be possible to dance quickly and furiously to World of Echo, once the rust-marks of the beat-grid have made a sufficiently inedible mark on the folk-memory, enabling the listener to refer to his ancient instincts to know what to do with his feet.”

De muziek? Van een andere wereld.


 Posted by Hello

Happiness, he thought, is knowing you got some pills.

“Once a guy stood all day shaking bugs from his hair.The doctor told him there were no bugs in his hair. After he had taken a shower for eight hours, standing under hot water hour after hour suffering the pain of the bugs, he got out and dried himself, and he still had bugs in his hair; in fact, he had bugs all over him. A month later he had bugs in his lungs.”

Zo begint A Scanner Darkly (1977), het boek waarmee Philip K. Dick afrekent met de drugscultuur van de jaren zestig, waar hij zelf een redelijk prominente rol in speelde (zowel als schrijver, als semi-leider in een soort drugscommune – moet nodig een keer een PKD biografie lezen.) Ik was toe aan een herlezing. Weet niet precies meer wanneer ik het las (zes? zeven jaar geleden?) en herinner me vooral dat ik het een lastig boek vond om in te komen, bepaalde zaken/situaties waren moeilijk voor te stellen (dit is immers een verhaal waar de identiteit van een undercover narcotica agent gespleten wordt door het gebruik van een semi-futuristische drug, Substance D (en overmatige surveillance technologie?) waardoor hij zichzelf als verdachte begint na te jagen.)

Ondanks de aanzienlijke concurrentie is dit waarschijnlijk Dicks meest grimmige boek. Het speelt zich af in de nabije toekomst, waar in een reactie op de hippiecultuur een semi-politiestaat is opgezet. Het is Californië, maar is het ooit zo grauw, gedompeld en claustrofobisch geweest? Het is zonder twijfel een antidrugs roman maar Dick laat zich niet in simplistische morele schema’s vangen: in A Scanner Darkly wordt iedereen op negatieve wijze door drugs beïnvloed. De dopers met hun complexe paranoïde wereldbeeld en verloren levens, ‘the straights’ met hun domme moralisme en gebrek aan empathie, de politie die water naar de zee draagt en zich langzaam maar zeker ziet afglijden naar een instantie die zich niet kan onderscheiden van de tegenstander.

Dan in het nawoord is er de lijst waarmee Dick de realiteit in de fictie forceert. Vrienden, te jong overleden of verloren in permanente psychose en hersenbeschadiging. Het effect is nu veel minder maar het is mij altijd bij gebleven hoe ik de eerste keer dat ik het las moest schrikken, niet omdat drugs dat kunnen doen (altijd een duidelijke zaak geweest), meer de kracht die van zo’n plotse invasie van de realiteit uitgaat.

(Komt volgend jaar een verfilming aan, geregisseerd door Richard Linklater, helaas niet meer met het originele Charlie Kaufman script. Maar goed Linklater kan zelf ook schrijven dus er is nog niets verloren.)

dinsdag, december 14, 2004

Beste 10 Liedjes/Tracks van 2004

Voordat het grote aftellen begint, nog een tussendoortje. Snelle conclusie: fantastisch jaar voor dansmuziek. Nieuwe syntheses (Mat Jonson), nieuwe modellen (Villalobos), nieuwe geluiden (Rex the Dog), swingende humor (LCD Soundsystem, Braxe & Falke), tracks als een uitdijend muzikaal universum (Cursor Miner) en daarboven uit stijgend de twee koninginnen van Pop: de een verworden tot een spin in een ingenieus web van ritme, de ander het mooiste meisje op de dansvloer dat, zo stel ik me voor, zingt over Arthur Russell, verlies, utopie en de opkomende zon.

01. Annie – Come Together
02. Britney Spears – Toxic
03. Alan Braxe & Fred Falke – Rubicon (Original Version)
04. Cursor Miner – The Sport of Kings
05. John Ford Fonda – Music Is Not Computer Algebra 1
06. LCD Soundsystem – Yeah
07. Rex the Dog - Prototype
08. Villalobos - Hireklon
09. Dominik Eulberg – Die Rotbauchunken vom Tengersee
10. Mathew Jonson - Decompression

maandag, december 13, 2004

Para nunca más vivirlo, nunca más negarlo

“Om het nooit meer mee te maken, nooit meer te ontkennen.” Met die eenvoudige doch ontroerende woorden is vorige week in Chile het lijvige rapport van de Commisie Valech over politieke martelingen tijdens de dictatuur van Pinochet verschenen. In De Volkskrant al omschreven als een ware horrorcatalogus.

Ricardo Lagos Escobar, de huidige president van Chile vraagt zich in de inleiding van het rapport af hoe men zulke verschrikkingen kan verklaren? En hij blijft het antwoord schuldig. Het blijft een mysterie ook al is het mogelijk op veilige afstand te redeneren over de mens als sadistische aap, het inherente kwaad van de mensheid, etc.

Ook al weet ik van mezelf dat ik verschrikkingen voorgoed blijf herinneren, heb ik vrijwel altijd de neiging gehad om in trance door te lezen, te blijven kijken. Het ergste willen zien. Maar nu durf ik niet. Of moet ik mezelf juist dwingen om wel te lezen, niet als filosofische confrontatie met de duisternis van de menselijke ziel maar om individuen te ontrekken uit de anonimiteit van abstractie getallen, de existentiële belediging van wegvagend geweld? Escobar waarschuwt: “niemand kan bij het lezen onverschillig blijven.”

Ongetwijfeld is sadisme en geweld van alle tijden en toch heeft de situatie in Chile mij altijd aangegrepen. Dat heeft denk ik te maken met een gevoel dat Zuid-Amerika in zijn algemeenheid nooit haar belofte heeft kunnen inlossen. Dat op het moment in de jaren 50 en 60 wanneer een links, welhaast futuristisch avantgardisme oude machtsverhoudingen dreigde om te gooien dit potentieel door een orwelliaanse laars de grond werd ingestampt. Aan de andere kant is het altijd een soort angstbeeld voor me geweest, de ultieme, niet te relativeren, humorloze nachtmerrie realiteit geworden, het voorbeeld van hoe je succesvol (ook economisch) een moderne fascistische politiestaat runt. Altijd in de wetenschap dat ik in zo’n situatie waarschijnlijk tegen de muur zou eindigen.

Het huidige Chile mag trots zijn dat ze op deze wijze (aan de hand van bijna 38.000 getuigenissen) heeft geprobeerd haar verleden onder ogen te zien (dat wat in Spanje bijvoorbeeld nog steeds een ongemakkelijk proces is.) En met leedvermaak neem ik de berichten tot me dat, de helemaal niet zo demente, Pinochet is blijven doorleven totdat zijn kinderen, nu in de volle wetenschap van wat hij heeft veroorzaakt, zich in afschuw van hem afkeren. Net niet wraak van het kaliber van griekse goden maar voorlopig goed genoeg.

zondag, december 12, 2004

De Geest van Tscheu waart door de Arena…

…en is neergedaald in de gedaante van Mauro Rosales. Samen met Babel de speler die hoop op de toekomst geeft en een bezoek aan de Arena de moeite waard. Babel is nog een beetje flegmatisch en maakt een aantal beginnersfouten (maar knalt die winnende goal er tegen Vitesse wel strak in, goeie knipoog ook voordat hij zijn salto’s maakt.) Rosales is nu al een geslaagde aankoop, de beste vleugelspeler sinds Finidi. Een natuurlijke Ajaxspeler, die met buitenkant voet messcherpe passes geeft die ruimte scheppen waar er geen was, die weergaloze passeerbewegingen heeft waar verdedigers helaas nogal schandalig grof op reageren (crackhead Frenkel probeerde onze knuffel-Argentijn opzichtig de wedstrijd uit te schoppen.) Kortom, hij is een vriend van de bal. Hij laat anderen beter voetballen. Mijn zondagen zijn opeens minder grijs.

(leuke wedstrijd trouwens vanmiddag. Niet goed maar wel onderhoudend/spannend en met een belofte voor de tweede helft van het seizoen.)

zaterdag, december 11, 2004

Voorbij winnen en verliezen

Vrijdag in de Volkskrant recensie van When Beckham Went To Spain van Jimmy Burns:

“Pérez grapte in die tijd dat voetbal omstreeks het jaar 2018 niet meer zou bestaan omdat iedereen dan fan van Madrid was geworden. ‘Dan moeten we het zonder doelpalen spelen. Het is dan alleen nog maar performance art’, antwoordde [Reals martketingman] Sanchez. ‘Precies zoals we het nu al doen’, zei Pérez. ‘Misschien maakt het niet uit of we winnen of verliezen’.”

Ambivalente gevoelens over het hele stuk: aan de ene kant wordt duidelijk dat Real Madrid een simulatie is geworden van wat het ooit was en dat ik nu echt heel serieus moet gaan overwegen om fan te worden van Athletic Bilbao (of misschien Betis Sevilla voor een portie andalusische levenskunst en omdat ze altijd een mooi shirt hebben gehad.) Aan de andere kant staat het stuk vol van dit soort hilarische citaten, een vreemd mengsel van Spaanse humor, absurdisme en olympische arrogantie dat ik toch retecool vind. Geen Nederlandse clubbestuurder zal natuurlijk zoiets ooit kunnen verzinnen (moeten ze ook maar niet willen want het verzand snel in die verschrikkelijke klompenarrogantie van een Louis op het Museumplein.)

vrijdag, december 10, 2004

Lijstjesmanie vangt aan: de 5 (eigenlijk 6) mooiste remixes van het jaar


 Posted by Hello

1. Superpitcher - Happiness (Lawrence en Michael Mayer remixes)
Beste track van het kreupele Here Comes Love album krijgt twee sublieme remixes. Die de eerste plaats mogen delen. Want een keuze maken is jezelf een beetje verwonden. Mayer laat de Detroit machine de emo-schaffel doen met een prachtig complexe breakdown. In een handreiking tussen de twee grootste melancholici van de dansvloer gaat Lawrence voor de oerduitse neoklassieke touch waar voorbij het winterlandschap het eerste lentelicht en de belofte van geluk en hernieuwde liefde gloort.

2. Depeche Mode – Little 15 (Ulrich Schnauss remix)
Net een graadje mooier dan de neoklassieke (ja, Gerard heeft mij aangestoken!) Goldfrapp remix van ‘Halo’ is deze desolate remix van Ulrich Schnauss. Per voorkeur luisteren bewegend door de stad, invallende nacht, sneeuw en dan halverwege verdrinkt de track in een sublieme narco-electro waas. Soulmuziek voor verloren stedelingen, bleke meisjes verborgen in dikke jassen, bibberende born-again ravers die de weg naar huis zoeken.

3. Spektrum – Kinda New (Tiefschwarz vocal mix)
Eerste paar keer dacht ik: is dit alles? Dan gooi je het volume eens flink omhoog en dan wordt de flipperkasterotiek van dit vrolijke huwelijk tussen Spektrum en Tiefschwarz pas echt begrijpelijk.

4. Tiga – Pleasure from the bass (Joakim remix)
Joakim is de verborgen held van vet geluid. De remixer als jongleur. Tiga’s ode aan de bas en Phuture wordt zo een reuze spannende achtbaan van geluid.

5. Misc. – Flow (Basteroid mix)
Basteroid weet het asfaltroller-potentieel van Misc. compleet uit te buiten. Een zuigende monstertrack is het resultaat. Makkelijk te mixen ook want het walst het arme voorgaande nummer compleet plat. Looney Tunes stijl.

donderdag, december 09, 2004

AFX – Analogue Bubblebath 3 (1993)

“Maar wanneer een geloof verdwijnt, wordt het overleefd, en wel steeds hardnekkiger – om de afwezigheid te maskeren van ons verloren gegane vermogen nieuwe dingen realiteit te geven – door een fetisjistische verknochtheid aan de oude dingen die dat geloof leven had ingeblazen, alsof in die dingen en niet in ons het goddelijke zetelt en alsof ons huidige ongeloof een accidentele oorzaak heeft – de dood der Goden.”

Marcel Proust – Plaatsnamen: de naam

Detroit. Fabrieksdub. Gabberacid gelardeerd met droomstof. Schizoacid. Een stofzuiger die wordt uitgezet. Breakbeat Glass. De avonturen van een op hol geslagen virusscanner. My Little Pony Wagner. De koortsdromen van een drumcomputer. Packman op zoek naar crack. Een rukkende cyborg onder de douche. De nacht over een verlaten ijsplaneet. Rave voor Blade Runners.

De Catch the Breeze anthologie heeft me vergiftigd met een melancholie naar 91-94. Ongetwijfeld een geïdealiseerd beeld van een zorgeloos bestaan, naast die van een achteloze futuristische cultuur waar smeltende gitaarliedjes over pastorale extase voor het eerst de overweldigende golf van droomhouse weet aan te raken. Analogue Bubblebath 3 is uit de tijd dat Richard James niets fout kon doen en prachtplaat na prachtplaat uitbracht (Analogue Bubblebath 3 werd ongeveer op hetzelfde tijdstip uitgebracht als zijn Surfing On Sine Waves album op Warp.) De muziek heeft niets aan kracht ingeboet. Wat me intrigeert is hoe achteloos James verschillende vormen van techno bij elkaar gooit en hoe jammer het is dat hij in plaats van album/albums niet stelselmatig is doorgegaan met het uitbrengen van dit soort guerrilla-uitgaven.

En om in een licht pessimistische bui te eindigen (onvermijdelijk lijkt wel in december wanneer ik steevast wordt getroffen door een muzikale verzadiging die ongeveer twee maanden zal aanhouden.) Natuurlijk wordt er op het moment genoeg doorgewerkt op de modellen van Slowdive (Ulrich Schnauss, Pluramon, etc.) en AFX (Sten) maar het plezier dat ik er uit haal is uiteindelijk meer genealogisch/nostalgisch dan het kraakheldere genot van naïviteit en plots opende mogelijkheden. (Wat niet hetzelfde is als de meta-dip die ouwe zemelaar doormaakt. Jammer om te zien dat iemand zo gevangen zit in zijn anglo-amerikaanse blik, dat hij niet door heeft dat Europa er allang weer met het initiatief vandoor is. Inmiddels mag wel duidelijk zijn waarom ik mij in 2005 in de Herwaardering van Rave ga storten.)


De originele Mastered by Nimbus inscriptie op de binnenrand van de cd, in bubbelverpakking, ooit voor 20 piek gekocht bij Get, inmiddels tegen de $40 waard, zag ik zo voorbij komen. Gelul natuurlijk, dit is geen postzegel...herinneringen geef je niet uit handen. Posted by Hello

woensdag, december 08, 2004

AS Roma – Real Madrid 0-3

“A ban of this kind [naar aanleiding van Real Madrid – Napoli 1987, ook zonder publiek gespeeld - O.M.] could never do away with the chauvinistic passions surrounding football, but it does perfectly exemplify the terroristic hyperrealism of our world, a world where a ‘real’ event occurs in a vacuum, stripped of its context and visible only from afar, televisually. Here we have a sort of surgically accurate prefigurement of the events of our future: events so minimal that they might well not need take place at all – along with their maximal enlargement on screens. No one will have directly experienced the actual course of such happenings, but everyone will have received an image of them. A pure event, in other words, devoid of any reference in nature, and readily susceptible to replacement by synthetic images.”

Jean Baudrillard – The Transparency of Evil (1990)


Spookwedstrijd in het Olimpico, gespeeld zonder publiek. Interessant om te zien hoe de galacticos veel relaxter opereren zonder de muur van blikken en geluid. Nadat ik gewend ben aan de ongebruikelijke akoestiek raak ik vrij snel overtuigd van Gerrie Mührens enthousiasme over het stille publiek in De Meer omdat hij dan beter de bal kon horen. Zo’n bal maakt inderdaad flink geluid en herbergt op deze manier een extra laag aan informatie (vrees alleen dat de meeste spelers van nu niet de scherpzinnigheid van Mühren bezitten.)

Baudrillards essays over het kwaad zien er ook uit of ze klaar zijn om te worden herlezen. Vermoed dat ze veel minder "science fiction" en realistischer zijn dan toen ik ze las (Baudrillard verslond ik een tijd lang als de theoreticus in de driespan met J.G. Ballard en Philip K. Dick.)

Ergens is er een connectie met dit, al ben ik te lui om hem uit te werken. De verdwijning van dat plastic moet inderdaad een opluchting zijn maar toch voel ik onbewust een licht onbehagen (wat als dat ding valt? Gestolen wordt? Je complete collectie in een zucht: foetsie.) Het is duidelijk een mediastap teveel voor iemand die bij voorkeur, als de keuze eerlijk gemaakt kan worden, liever een vinylalbum aanschaft. Die ook teveel waarde hecht aan het complete weefsel van tekens om muziek heen (hoes, tekst, opdruk), daar waar die leegte rondspookt in mp3s. En ik ben geen iPod man, ten minste niet totdat die 40 GB ontdaan is van mechanische beweging.

Underground Resistance CDR

01 Sometimes I Feel Like
02 Inspiration
03 Code of Honor
04 The Seawolf
05 Acid Rain
06 Jupiter Jazz
07 Death Star
08 The Final Frontier
09 Afrogermanic
10 The Theory

dinsdag, december 07, 2004

Brievenbussen


 Posted by Hello
De mooiste brievenbus die ik ken (KNSM eiland). En hieronder een meer praktische variant: groot en veel bij elkaar (daar waar elke postbode van droomt…gelukkig droom ik al een tijd niet meer van post, verschrikkelijk hoe dat je droomleven binnendringt en overheerst - ik kom er in mijn nieuwe boek uitgebreid op terug, nu nog tijd vinden om eens door te schrijven.) Een verademing bij wat ze in de Rivierenbuurt flikten met hun zogenaamd monumentale deuren waar zich dan een miezerige brievenbus in bevindt, waar je nauwelijks een cd doorheen krijgt (laat staan de Elegance met extra bijlage). En dan niet thuis zijn en wel de dag erna zeuren als je hem er met een welgemikte karatetrap doorheen hebt geschopt.


 Posted by Hello
Moet deze dagen, los van de kou en regen, wel even denken aan mijn ex-collega’s die de hel van de kerstperiode ingaan. Verschrikkelijk maar als socioloog was het ook wel genieten van een paar fijne staaltjes groepsgedrag. Vooral fascinerend om te zien hoe naar hyperindividualisten zich opeens gaan gedragen als ze meer als een collectief moeten werken.

maandag, december 06, 2004

Droomsteden

Gisteren vanaf acht uur slaap ingehaald. Wordt natuurlijk even midden in de nacht waker, dat vreselijke punt waarop je je hele leven in een soort naakte waarheid denkt te zien…en waardeloos vindt. Vreemd hoe ’s ochtends dat bewustzijn, wat dan zo streng en eerlijk lijkt, makkelijk is te relativeren. Daarna gelukkig veel gedroomd en niet de gebruikelijk koortsdromen (zwaar vermoeiende, abstracte doolhoven) maar prettige wandelingen door steden (Madrid, Londen, Amsterdam.) In Amsterdam ben ik compleet mijn oriëntatiegevoel kwijt en de parken zijn op een prettige manier verwilderd, echt deel geworden van de stad.

(Ik droom overigens bijna altijd over steden zodat inmiddels wel bepaalde herkenningspunten zijn ontstaan, die ik alleen op dat moment, in een nieuwe droom, als zodanig herken. Hele levens door andere straten wandelend...)

zondag, december 05, 2004

Een lange zin over muziek

"Hij wist dat alleen al de herinnering aan de piano zijn kijk op alles wat met muziek verband hield, vervalste, dat de speelruimte die de musicus tot zijn beschikking heeft niet een armzalig toetsenbord met zeven tonen is, maar een onmetelijk toetsenbord, nog bijna geheel onbekend, waarop slechts hier en daar, gescheiden door nog onontsluierde gebieden, enkele van de miljoenen mogelijkheden tot ontroering, hartstocht, levenslust en klaarheid – evenzeer van elkaar verschillend als de ene wereld van de andere – door een paar grote kunstenaars ontdekt werden die ons de goede dienst bewijzen, door datgene in ons wakker te maken dat overeenkomt met het thema dat zij gevonden hebben, aan te tonen welk een rijkdom er schuilt in die diepe ondoorgrondelijke, ontmoedigende nacht van onze ziel die wij zien als een leegte, als niet bestaand."

Marcel Proust – Een Liefde van Swann

(Opeens besef je dat Swann pas op latere leeftijd muziek leert waarderen. Dat de vanzelfsprekendheid waarmee wij vanaf onze geboorte omringd zijn door muziek eigenlijk een nieuwe situatie is. Combray had ik trouwens zo uitgelezen, Een Liefde van Swann gaat veel trager. Het is natuurlijk een fantastische ontleding van het verliefde bewustzijn maar je moet je zelf wel dwingen om er een straf leestempo op na te houden, want anders zak je langzaam in een soort drijfzand van lange zinnen en herhalingen. Of je wordt ziek. Gisternacht door een buikgriep geen oog dicht kunnen doen. Een nare manier van ziek worden trouwens, alsof je ledematen dankzij wat overmatige spierspanningen uit elkaar worden getrokken en vervolgens vluchtig weer op je lichaam zijn geplakt. Maar nu mag ik lekker als een klein jongetje in bed liggen en dan, wanneer je je mobiliteit kwijt bent, merk je opeens hoeveel open tijd er in een dag zit, meer dan genoeg om eens flink door te lezen.)

zaterdag, december 04, 2004

Een ronin heeft een japanse naam nodig...

My japanese name is 小川 Ogawa (small river) 駿 Shun (fast person).
Take your real japanese name generator! today!
Created with Rum and Monkey's Name Generator Generator.


(via La Nixed)

LCD Soundsystem – LCD Soundsystem

Het handige van LCD Soundsystem is dat de eerste keer dat je een track van ze hoort meteen weet of het goed of slecht is. Ze doen niet aan groeibriljanten. ‘Losing My Edge’, ‘Beat Connection’ en ‘Yeah’ zijn perfectie en dat is in een flits duidelijk. ‘Give It Up’ had het niet en zal het nooit hebben hoe vaak je het draait of hoeveel coole referenties je er tegenaan gooit. ‘Movement’ de eerste single van het langverwachte debuutalbum hoort eigenlijk tot die laatste categorie al zie ik er inmiddels, dankzij wat het omsingeld, wel de lol van in (typisch genoeg het moment waarop LCD Soundsystem het meest uitgesproken rock is). ‘Never as tired as when I’m waking up’ hoef ik eigenlijk nooit meer te horen.

De rest is een beetje vlakke muziek waar voor je moet werken om er iets aardig over te voelen, teveel studium te weinig punctum als het ware. Denk niet dat dit ooit een uitstekende plaat was geweest maar het helpt ook niet dat het moment voor LCD Soundsystem voorbij is. Leuk voor Amerikanen die hun dansmuziek nog misschien door een echte band willen zien gespeeld worden maar Europeanen met een kopie van Andy Weatheralls Fabric 19 onder de arm moeten hier om lachen.

Het aloude built ‘em up/knock ‘em down syndroom dat de NME/MM ooit bezigde? Of zijn ze gevangen door hun eigen ‘Losing My Edge’ grap/mythe (ergens zag ik het toen al aankomen.) En toch blijf ik er naar luisteren, want dat heb je ook nog: platen als een auto-ongeluk.

vrijdag, december 03, 2004

Bovendien...


 Posted by Hello

...krijg je er cool vet haar van. Vet Geluid heersers Blackstrobe maken korte metten met de Hawtin/Orbital technolook. Job de Wit is gewaarschuwd: goede shampoo aanschaffen als je dit blijft doordraaien.

Nou ben ik altijd gevoelig geweest voor de combinatie lang haar/baard (Kurt Russell in The Thing is de man) maar het is door Justine ten strengste verboden om met een baard rond te lopen. Tsja.

De hype politie schrijft een bon uit

Ik ben nooit van plan geweest om Droommachine: Sporenburg in te zetten voor polemieken (die commentaarfunctie is er niet voor niets uitgemonteerd) maar op Nu Cult probeert Theo zijn verbazing/irritatie te kanaliseren over De Vet Geluid hype en over mijn favoriete speeltje wil ik natuurlijk graag meedenken. Eerste gedachte is natuurlijk: Hoera gelukt! Een echte hype. Tweede is dat het een beetje mager verweer is (wat me doet vermoeden dat Theo, en dat zou niet de eerste keer zijn, niet weet waar hij over praat.) Het semi-metafysische concept van de groove, wat hij gebruikt om de volgens mij interessante analyse rond Vet Geluid te pareren, heb ik weinig mee. Groove is nooit uit dansmuziek verdwenen in de jaren negentig (van Moodymann en epigonen tot Basic Channels ‘Phylyps Trak II’ niet en is juist naar de achtergrond gedrukt in Vet Geluid waar de subtiele invloed van electro vaak zorgt voor een hakkend ritme.)

Maar goed als mensen zeggen dat iets heel eenvoudigs is om zo de discussie af te kappen, betekent dat je je vergrootglas erbij kan pakken want dan wordt het pas echt interessant. In De Volkskrant werd Tiefschwarz laatst iets te snel gecategoriseerd als retroacid. Te snel omdat wie een beetje de continue ontwikkeling van acid van de afgelopen vijftien jaar heeft gevolgd niet anders kan concluderen dat we hier met een significante verschuiving te maken hebben, alleen een die ligt in de massa van geluid (vandaar laatst op het Subsforum mijn vergelijking van Tiefschwarzs muziek met zwaar tafelen.) Een volgepropt geluidsspectrum, voluptueuze bas en breaks die worden omgetoverd tot uitdagende tentoonstellingen van het kunnen van de remixer kunnen niet anders een positieve associatie afdwingen met de term Vet Geluid.

(op zich is dit niet meer dan een beetje discuzeuren over de benaming van een nieuwe stroom (geen stroming!) in dansmuziek, ik vermoed dat Theo ook niet zo goed tegen de randstedelijke toon van de term kan, want uiteindelijk lijkt hij dezelfde beweging te signaleren als ik laatst probeerde te duiden aan de hand van Misch Masch.)

donderdag, december 02, 2004

High Rise


 Posted by Hello

Je kan moeilijk ontsnappen aan de strenge flat met de oerlelijke naam Skydome, die boven alles, aan de overkant, op KNSM Eiland uitsteekt. Degelijke jaren zeventig architectuur waar ik niet ongevoelig voor ben en die bij mij onvermijdelijk associaties oproept met Ballards High Rise. Als ik de kans zou krijgen om een film te maken dan zou ik een Nederlandse versie van dat boek maken en het zich daar laten afspelen. Vreemd overigens dat High Rise nooit is verfilmd. Al heb ik dat wel vaker bij Ballard boeken die toch altijd een uitgesproken filmische kwaliteit bevatten. Wat denk ik afschrikt is dat de moraal van zijn verhalen zelden vrolijk stemt en dat zijn hoofdpersonen vaak wat vlak/apathisch zijn.


 Posted by Hello

Zo is High Rise ook grimmig in hoe de klassenstrijd die tussen architectonische en psychische verdiepingen direct vanaf de eerste pagina losbarst. Een hele nare vorm van sadisme heerst in dat boek en er is geen heldenrol te bekennen (een van de hoofdpersonen wordt aan het eind op het dak verscheurd door moderne Bacchanten.) Aan de andere kant heeft David Cronenberg (wie anders) in 1975 al zijn versie gemaakt in de vorm van Shivers. Hele sinistere film trouwens.


woensdag, december 01, 2004

Bowie CDR

Druk/druk/druk. Ren van Sinterklaasfeest naar Sinterklaasfeest. Dus even snel nog een top-10 gerecycled die ook mooi kan dienen als een fijne Bowie CDR (er zullen er nog wel meer volgen in dit jaargetijde der lijstjes.)

01. Sense of Doubt
02. Always Crashing In The Same Car
03. Blackout
04. Station to Station
05. Red Sails
06. Suffragette City
07. All The Madman
08. Subterraneans
09. Ashes to Ashes
10. Look Back In Anger