Carl Craig - Landcruising

Vorige week weer eens uit de kast getrokken (een beetje om in de stemming te komen voor Mills en Garnier in Paradiso.) En ik moet zeggen Landcruising lijkt met de jaren beter te worden. Toen de plaat uitkwam, in de nazomer van 1995, was het een redelijk controversieel werk: eerst een korte golf van juichende recensies, snel gevolgd door sceptische geluiden (“kan zich niet meten met zijn beste werk,” “positief ontvangen omdat het nou eenmaal Craig is”…zoiets.) Ik was het wel met die sceptische geluiden eens, nadat ik de plaat had aanschaft omdat ik ‘Mind Of A Machine’ zo’n weergaloos mooi nummer vond. Heb zelfs ooit op het punt gestaan om de plaat te verkopen, maar ja, een Carl Craig verpats je niet.

Maar nu er, alleen al door het verstrijken van de jaren een extra laag melancholie is toegevoegd aan de muziek, lijkt Landcruising onmisbaar geworden. Ik ben eigenlijk op een nieuwe manier naar de plaat gaan luisteren nadat Craig een paar jaar geleden in een interview stelde dat de plaat onbegrepen was, dat het zijn uitgesproken Europese plaat was, niet zozeer een Amerikaans antwoord op Autobahn (kan het ook zijn, naast een ode aan Tangerine Dream) maar een verzameling indrukken van een nachtelijk Europa, sporen van licht, halfdromerig gezien vanuit vliegtuigen. Techno die naar diepte en tijdloosheid streeft en deze regelmatig bereikt.

De gedachte kwam trouwens na Mills en Garnier in mij op: nu een deel van het publiek voor house/techno ouder wordt en er blijkbaar behoefte ontstaat naar terugblikken en historische perspectieven, eindigen we dan over twintig jaar in nette muziektheaters? Allemaal zitplaatsen voor halfdove en gedistingeerde oud-ravers. En luisteren we dan naar uitvoeringen van Landcruising, deze avond aangevuld met een selectie uit het werk van Derrick May?

Langverwacht vervolg

Ik voel een zekere blijheid over me neerdalen nu ik dit weet.

Ghost In The Shell 2: Innocence

Het geluid alleen al.

Lucide droom

Vanmiddag voor de tweede keer in korte tijd voor elkaar gekregen om lucide te dromen. Ook nu was het voor mijn gevoel weer veel te snel afgelopen. Maar toch ben ik tevreden dat ik die omschakeling kan maken. Dit keer zwom ik diep in een heldere zee en realiseerde me plotseling dat ik gewoon kon ademen. Vervolgens zag ik op de bodem een verlichte tempel waarvan ik meteen wist dat wanneer ik die zou bereiken ik mijn wil aan de droominhoud kon opleggen. Dat klopte, al ben ik vergeten wat er daarna gebeurde. Ongetwijfeld iets met seks, maar ik kan niet zo goed omgaan met al die mogelijkheden die opeens aan je gepresenteerd worden. Een rare paniek ontstaat dankzij een overdaad aan keuzes. De keer hiervoor besloot ik zeer bewust dat ik met een rotgang in een auto door nachtelijk Spanje wilde rijden. Op zich wel een prettige ervaring, met al die heuvels en rare dorpen maar achteraf gezien helemaal niet iets waar ik normaal een sterke behoefte aan voel. En zo beperkt als je bijvoorbeeld asociaal hard dub kan spelen op Saturnus terwijl je ondertussen de beste koffie ooit drinkt met Roland Barthes.

De vloek van nieuwe platen

Denk je even rustig aan te kunnen doen. Misschien af en toe lekker goedkoop je jazzverzameling aanvullen (van mijn laatste aanschaf Conquistador! van Cecil Taylor moet ik nog steeds bijkomen). Blijkt die dekselse Brian Wilson gewoon een uitstekende versie van SMiLE te hebben afgeleverd. Anniemal van Annie, een van de beste albums van 2004, komt ook op dierendag uit (wat een concept! ;)

En dan komt Saint Etienne hier mee aanzetten. Ken gelukkig bijna niks van die 48 tracks.

Bayern München– Ajax 4-0

Dramatisch, heet dat te zijn. Gewogen en te licht bevonden. Maar ook niet onverwacht. Je hebt hier met een structureel probleem te maken, waar de laatste vijf jaar een elite van ongeveer acht Europese clubs zich heeft kunnen vormen die de komende jaren de dienst gaan uitmaken. En Bayern is daar nog de minste van. Je hebt clubs (Tottenham Hotspur in Engeland bijvoorbeeld) die de aansluiting ooit hebben gemist en op onoverkomelijke achterstand zijn komen te staan. Dat proces herhaalt zich nu voor Ajax in Europa. Tenzij Van der Vaart (nu al over zijn top) natuurlijk die 0-1 er gewoon in tikt, dan is structuur opeens nietszeggend.

Het Olympia stadion word ik trouwens altijd erg zenuwachtig van. Is daar sinds 1974 ooit wat aan veranderd? Want de camera hangt nog steeds op dezelfde hoogte, op dezelfde afstand naar het speelveld. In combinatie met die steile tribunes en atletiekbaan voel je bijna de geesten door het huidige voetbal verschijnen. Het spookt daar door de combinatie van geometrie en herinneringen.

Heb de tweede helft lekker naar Real Madrid – AS Roma gekeken op de Belg. Real komt terug van een 0-2 achterstand dankzij een ontketende Figo en een herboren Raul. Bij 4-2 gingen ze de Romeinen onder leiding van cultfiguur Guti maar weer eens zoektikken, die vervolgens wat nare trappen uitdeelden. Het zag er hoopgevend uit voor Real, maar of je er op kan bouwen waag ik te betwijfelen (er zijn een paar flierefluiters die daar de boel goed uit balans trekken.) En of dat eigenlijk uitmaakt is een vraag waar ik nog wel eens op zal terugkomen.

Daar gaan we.

“Word to the motherfucker.”

N.W.A. – Straight Outta Compton


Sorry, ik kon even geen hoogdravend citaat vinden om mijn blog te starten. Mijn huis is op het moment een puinhoop dankzij een verbouwing. De verbouwing die alle verbouwingen overbodig zal maken. Meer ruimte, eindelijk een goede vloer, nieuwe douche, meer kastruimte, nieuwe keuken. Al mijn boeken (behalve de Derrida Reader: Between The Blinds en nog een paar laatste aanwinsten) zijn mooi opgestapeld in een oud kinderbed dus daar kan ik ook niet bij om een daverend citaat op te zoeken.

Een paar inleidende gedachten. De taalkwestie. Ik heb wat advies ingewonnen bij potentiële lezers en vrienden over de keuze tussen Engels of Nederlands als voertaal. Een keuze tussen een groter lezerspubliek, deelname aan de blogosphere en directere participatie aan discussies en vraagstukken die mij op muziekgebied interesseren of proberen in het Nederlandse taalgebied waar nog veel “open plekken” zijn voor een startende blogger aan een behoefte te voldoen? Uiteindelijk toch een keuze voor de denktaal, de taal waarin je, als het er echt op aan komt, waarschijnlijk subtieler in uit kunt drukken (al heb je in het Engels een prachtige gereedschapkist om mee over muziek te schrijven.) Bij Kindamuzik ging het wat mij betreft heel lang heel goed, al voelde ik op een gegeven moment ook dat ik tegen een grens kwam te zitten qua vocabulaire en toch ook speelsheid.

Wat te verwachten? Zo als ik het nu voor me zie. Ideeën genereren. Observaties over muziek, theorie, mijn omgeving, science fiction, boeken, film. Hopelijk niet teveel lappen tekst, dat soort monster essays laat ik graag over aan de heren Carlin en Fisher. Meer een collectie aforismen.

Wat me tot nu toe altijd heeft tegengehouden, behalve tijd, is de angst voor het blogleven, de druk om te produceren, om alles te vertalen naar het digitale en de blog als iets eindeloos dat op een gegeven moment een schuldgevoel produceert wanneer de vaart er uit is. Vandaar deze beslissing: Droommachine: Sporenburg zal precies een jaar bestaan. Dan gaat resoluut de stekker eruit en zie ik na evaluatie wel wat ik verder doe (iets anders of helemaal niets.) We zullen zien, Manic Street Preachers en Jane’s Addiction hielden zich helaas ook niet aan hun bewonderswaardige beloftes.

Ik zie zoiets voor me als Eno’s A Year With Swollen Appendices (nooit gelezen trouwens, misschien nu 1995 steeds verder in het verleden ligt wordt het interessanter om dat boek eens uit te proberen) of The Shape Of Further Things van Brian Aldiss (net gelezen, een soort proto-blog eigenlijk, die beschrijving van een maand in 1969, doorweven met biografisch materiaal, theorie, geschiedenis van SF, etc.)